IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι Πολίτες, κρίνοντας από τις μαζικές διαδηλώσεις, δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να αποδεχτούν τους εκβιασμούς, επιλέγοντας εν ανάγκη μία ακροδεξιά κυβέρνηση, αφού τους πρόδωσε η αριστερή – οπότε θα επιβεβαιωνόταν πως η Γερμανία κερδίζει όλες τις μάχες, αλλά χάνει τον πόλεμο. ΑΝΑΛΥΣΗ Περί τους 800.000 υπολογίζονται αυτοί που διαδήλωσαν την τελευταία εβδομάδα στο Παρίσι – ενώ θεωρείται πως  στη Γαλλία κυοφορείται μία τεράστια κοινωνική σύγκρουση, με άγνωστα επακόλουθα τόσο για την ίδια, όσο και για την Ευρώπη . Οι εικόνες από το πρόσφατο βίντεο που επισυνάπτουμε ( πηγή ),   το οποίο θα έπρεπε να δει κανείς για να ενημερωθεί σωστά , είναι αποκαλυπτικές – θυμίζοντας άλλες εποχές. Βέβαια, ο αριθμός των διαδηλωτών είναι πολύ μικρότερος, από τον αντίστοιχο του Μάη του 1968, όπου απεργούσαν 10.000.000 Γάλλοι – επειδή σήμερα, λόγω (α) των μαζικών πιέσεων που ασκούνται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, (β)  της τρομοκρατίας που δρομολογείται μέσω των  εξαγορασμένων χειραγωγών , των

«Κουτσή Πάπια» (Lame Duck) αποκαλείται στην αμερικανική πολιτική ορολογία ο πρόεδρος που δεν ελέγχει το Κογκρέσο άρα, κατά συνέπεια, έχει μειωμένη φερεγγυότητα ως προς την υλοποίηση των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό. Ο απαξιωτικός αυτός αμερικανικός χαρακτηρισμός θα μπορούσε να απονεμηθεί σήμερα ταυτόχρονα και στην καγκελάριο της Γερμανίας και τον πρόεδρο της Γαλλίας, καθώς κανείς από τους δύο δεν έχει τη δυνατότητα να αναλάβει και να υλοποιήσει πολιτικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μιας δυναμικής που αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Πρώτη η Μέρκελ, που με την ασφάλεια των τότε υψηλών ποσοστών αποδοχής της στις δημοσκοπήσεις επιχείρησε, με αφορμή το Προσφυγικό, να επιβάλει στην Ε.Ε.μια συνολική και αλληλέγγυα στάση και στην ίδια της τη χώρα να σπάσει το ταμπού της «αμοιβαιοποίησης του κινδύνου», που από την άνοιξη του 2010 είναι η τροχοπέδη για μια χωρίς αστερίσκους αλληλεγγύη του Βερ

Oποια και αν είναι η κατάληξη της ελληνικής κρίσης, η ακραία κλιμάκωση της πίεσης από το Βερολίνο στην Αθήνα έχει ήδη δύο σημαντικές παράπλευρες ζημιές: • Πρώτον τις μέρες αυτές γνωρίσαμε τη σοβαρότερη από τη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000, όταν Σιράκ και Σρέντερ παραλίγο να έλθουν στα χέρια δημόσια, σύγκρουση Γαλλίας - Γερμανίας. Αν μάλιστα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ότι δηλαδή η ελληνική πρόταση συνδιαμορφώθηκε με τη βαρύνουσα συμβολή της Γαλλίας και της Επιτροπής, τότε επί της ουσίας ο Σόιμπλε αμφισβητεί την αξιοπιστία όχι μόνον της Αθήνας αλλά και του Παρισιού και των Βρυξελλών. • Δεύτερον για πρώτη φορά μετά τη συγκρότηση του δεύτερου μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών στα τέλη του 2013, ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, παρά τη σκληρή ρητορική των προηγούμενων ημερών, αισθάνθηκε την ανάγκη να απορρίψει δημόσια το ενδεχόμενο του Grexit, με τη σκυτάλη να περνά λίγο μετά στον ομοσπονδιακό πρόεδρο Γκάουκ, που δήλωσε ό

Σε πρώτο πλάνο χθες στο Στρασβούργο ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς παρέθεσε δείπνο στον Ολάντ και στη Μέρκελ, μια συνάντηση που αρχικά είχε προγραμματισθεί στις 11.1 και ανεβλήθη μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι. Η παραπάνω εικόνα θέλει διόρθωση τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τη θεματολογία της συνάντησης: δεν ήταν ούτε δείπνο για τρεις ούτε οι εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το κύριο θέμα. Στο δείπνο υπήρχε και τέταρτος αλλά αόρατος συνδαιτυμόνας, που, όμως, κατά παρέκκλιση των νόμων της Φυσικής, έριχνε βαριά τη σκιά του και ήταν το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης. Πρόκειται για το Εθνικό Μέτωπο και την αρχηγό του, Μαρίν Λεπέν, που αν δεν χαλαρώσει η δημοσιονομική λιτότητα που ορίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα είναι πιθανότατα η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας το 2017 ή και νωρίτερα. Με τη Γαλλία στα χέρια της ακροδεξιάς και τη Λεπέν συνομιλήτρια της Μέρκελ ή του όποιου διαδόχου της έρχεται το τέλος όχι μόνον της Ευρωζώνης αλ

Έχουν και τα καλά τους τα “ροζ” σκάνδαλα: τα όσα αρνήθηκε να πει στη μεγάλη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Τρίτη ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande σχετικά με την προσωπική του ζωή επισκίασαν πλήρως στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τα όσα όντως είπε σχετικά με την οικονομική πολιτική και συνιστούν πολιτική τομή. Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι δεν έχασαν βέβαια από τα μάτια τους την ουσία, εξ ού και οι επανειλημμένες ερωτήσεις που δέχθηκε ο Hollande για το αν πλέον αυτοπροσδιορίζεται ως “σοσιαλδημοκράτης” ή “σοσιαλφιλελεύθερος”. “Και αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ότι είμαι σοσιαλδημοκράτης μπορεί βεβαίως να θέσει μία ερώτηση” δήλωσε, εν μέρει οργισμένος εν μέρει αστειευόμενος, ο Γάλλος πρόεδρος, ενώ η συνέντευξη Τύπου είχε ήδη διανύσει μιάμιση ώρα. “Αν για να είσαι αριστερός αρκεί να μεγαλώνεις τα ελλείμματα, τότε οι προκάτοχοί μου ήταν ακροαριστεροί” δήλωσε δηκτικά ο Hollande προσθέτοντας ότι η διαφορά αριστεράς και δεξιάς δεν συνίσταται στο ύψος των δημοσίων δαπανών αλλά σ

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Στην ''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ'' Το ότι η Monde που θεωρείται ημιεπίσημος εκφραστής της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής χαρακτηρίζει υποκρισία τον πανηγυρικό εορτασμό της πεντηκοστής επετείου της γαλλογερμανικής συνεργασίας από τους Ντε Γκολ και Αντενάουερ το 1963, αποτυπώνει τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στις σχέσεις Παρισιού-Βερολίνου. Ολόκληρη η αλήθεια είναι ακόμη πιο σκληρή: Το Σύμφωνο Ντε Γκολ-Αντενάουερ δεν ήταν παρά μια αποτυχημένη απόπειρα της Γαλλίας να συμπαρασύρει τη Δυτική Γερμανία στην πολιτικοστρατιωτική χειραφέτηση από τις ΗΠΑ. Μόλις το κείμενο ήλθε προς επικύρωση στην Μπούντεσταγκ, η κυβερνητική πλειοψηφία προσέθεσε προοίμιο στο οποίο διευκρινιζόταν ότι το ΝΑΤΟ είναι η κυρίαρχη στρατηγική επιλογή της Βόννης. Μέχρι την εκλογή του Ζισκάρ το 1974 και κυρίως την εκλογή του Μιτεράν το 1981 υπήρξε μια ανήσυχη συγκατοίκηση Γαλλίας-Δυτικής Γερμανίας στην ΕΟΚ. Στην περίοδο αυτή, η Δυτική Γερμανία ήθελε εμβάθυνση της ολοκλ