IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μέχρι πότε θα είμαστε στο ΝΑΤΟ; Από τότε που η είσοδος του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα άνοιξε τον δρόμο σε μια διαρκή διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με δυσκολία μπορούμε να διακρίνουμε σ' αυτήν μια εξωτερική πολιτική άξια του ονόματός της. Γιατί μερικές φορές το περισσότερο είναι λιγότερο: ο φλύαρος συμβιβασμός, όχι η διαβεβαίωση· η εξαφάνιση, όχι η ισχύς. Πλέον, η πλειονότητα των χωρών της Ένωσης έχουν συμμετάσχει στις αυτοκρατορικές περιπέτειες των ΗΠΑ (δεκαέξι από τα σημερινά μέλη της συνεισέφεραν στον πόλεμο του Ιράκ)· αντηχεί την ανάμειξη της Ουάσιγκτον στη Λατινική Αμερική (εξ ου και η παράλογη αναγνώριση της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα ως νόμιμη κυβέρνηση)· προσποιείται ότι αντιτίθεται στα καπρίτσια της κυβέρνησης Τραμπ, αλλά επιστρέφει στον ορθό δρόμο της μόλις δεχθεί απειλές για τιμωρία (οικονομικές κυρώσεις ενάντια στις επιχειρήσεις που εμπορεύονται με το Ιράν). Και, παρ' όλο που ο Σαρλ ντε Γκωλ αντετίθετο στην πρόσβαση Ηνωμένο

«Ένας για όλους και όλοι για ένα». Από την ίδρυση του ΝΑΤΟ, με τη Συνθήκη της Ουάσινγκτον το 1949, ο άξονας αξιοπιστίας και αλληλεγγύης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας υπήρξε το παραπάνω σλόγκαν, το οποίο εντοπίζεται στο Άρθρο 5 του καταστατικού της. Ωστόσο, από ό,τι διαβάζουμε, στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ευρώπη και τη συμμετοχή του στη συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ στις 25 Μαΐου, ο Πρόεδρος Τράμπ αρνήθηκε  να επαναλάβει την υποστήριξη των ΗΠΑ για το «Ένας για όλους και όλους για ένα» σλόγκαν του ΝΑΤΟ. Για την άρνησή του αυτή ο Αμερικανός Πρόεδρος επικρίθηκε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει απόλυτο δίκιο. Παρά το γεγονός πως η επίκληση του Άρθρου 5 γίνεται κατά κόρον, πουθενά μέσα στο άρθρο δεν υπάρχει η οποιαδήποτε δέσμευση για συλλογική ασφάλεια. Η περιβόητη ρήτρα συλλογικής ασφάλειας είναι ένας προπαγανδιστικός μύθος που σημαίνει πολλά και αποσκοπεί σε άλλα τόσα, όχι όμως και στη συλλογική ασφάλεια των μελών του την οποία επικαλείται. Στο

Η διακήρυξη διακήρυξη της Ρώμης (25-3-2017) επιβεβαίωσε ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επιλέγει το τρίτο σενάριο από τα πέντε που παρουσίασε ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ με τη Λευκή Βίβλο. Το σενάριο που επιγράφεται ως  Those who want more do more , (εκείνοι που θέλουν περισσότερο, να κάνουν περισσότερο) αποτελεί  ουσιαστικά το σενάριο πολλαπλών ταχυτήτων. Με βάση, λοιπόν, τις « συμμαχίες των προθύμων » σε συγκεκριμένους τομείς πολιτικής, όπως π.χ. η άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια, η φορολογία και ορισμένα κοινωνικά θέματα. Υιο θετείται η στρατηγική της  PESCO  (Permanent Structured Cooperation), σε διάφορους τομείς, με προεξάρχοντα αυτόν της άμυνας. Πρόκειται για επιλογή της  Γερμανίας , όπως είχε ήδη προαναγγείλει με διάφορους τρόπους η καγκελάριος Μέρκελ. Μάλιστα στη διακήρυξη υπάρχουν τέσσερις στόχοι για την επόμενη δεκαετία, από τους οποίους πρώτος είναι ο ακόλουθος: « Μια  ασφαλή  και  προστατευμένη Ευρώπη : μια Ένωση όπου όλοι οι πολίτες θα αισθάνονται ασφαλεί

   Όταν οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ σήμερα βλέπουν τον χάρτη της Ευρώπης αντικρύζουν αριστερά τη Δυτική Ευρώπη, χωρισμένη σε μικρά, πολύχρωμα μπαλώματα, και δεξιά, έναν κολοσσό που είναι η Ρωσία. Διαβάστε επίσης: Το ΝΑΤΟ ξεκινάει επιθέσεις σε Ιράκ και Συρία   Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η κατάσταση ήταν τέτοια που τα έθνη/μέλη του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, βρίσκονταν αντιμέτωπα στα σύνορα μεταξύ Δυτικής Γερμανίας και Ανατολικής Γερμανίας / Τσεχοσλοβακίας. Ήταν μια σχετικά μικρή γραμμή.  Όπως αναλύει στο δημοσίευμά του το Spiegel , η κατάσταση σήμερα είναι εντελώς διαφορετική. Οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ δείχνουν στη βόρεια Νορβηγία στην κορυφή του χάρτη και στη συνέχεια μετακινούνται προς τα δεξιά, στις χώρες της Βαλτικής, στην Πολωνία και, τελικά, στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία. Πρόκειται για μια τεράστια γραμμή που εκτείνεται από τον Αρκτικό Κύκλο μέχρι τις ανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Αυτά είναι τα εξωτερικά σύνορα της