IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Με πυρήνα, το έργο των Κάραμποττ- Κατζουράκη  Τι είναι αυτό που κάνει το παρελθόν τόσο γοητευτικό; Οι αφίσες του Ελληνικού Οργανισμού τουρισμού, μας βάζουν σε σκέψη. Η παλαιότερη απ' αυτές, ο Παρθενών, όπως τον αποτύπωσε ο φακός της Nelly's το 1929, μένει χωρίς συνέχεια. Είχαν προηγηθεί τουριστικές αφίσες από το χέρι του Κωνσταντίνου Μαλέα, αλλά στην ουσία η ελληνική τουριστική διαφήμιση ξεκινά μετά το τέλος της εθνικής περιπέτειας των ετών 1940-9. Ο Γιάννης Μόραλης σχεδιάζει το 1949 την αφίσα με το υδραίικο σπίτι, το τραπεζάκι του καφενείου και το πλοίο που μπαίνει, σηματοδοτώντας τη μετακίνηση του ενδιαφέροντος από την αρχαιοπρεπή θεματολογία στην ομορφιά του νησιωτικού τοπίου αλλά και στη γραφικότητα της καθημερινής ζωής. Ο Σπύρος Βασιλείου, ο Παναγιώτης Τέτσης, ο Γιώργος Μανουσάκης, ακόμη και ο Γιώργος Βακιρτζής (ο οποίος, αν και γνωστός για τις κινηματογραφικές γιγαντοαφίσες, έχει υπογράψει μια σειρά αξιόλογων έργων για την τουριστική προβολή της χώρας) είναι με

''Tα λουλούδια της ερήμου και η κλειτοριδεκτομή''. Παρά τις επίμονες καμπάνιες ενημέρωσης και την ευαισθητοποίηση του δ υτικού κόσμου το βάρβαρο έθιμο όχι μόνο δεν έχει ξεριζωθεί αλλά επεκτείνεται   Η Γουόρις Ντίρι, με τη διάσημη αυτοβιογραφία της «Λουλούδι της Ερήμου», το 1997, έσπασε τη σιωπή για το βάρβαρο έθιμο της κλειτοριδεκτομής. Από τότε έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια, ο δυτικός κόσμος ευαισθητοποιήθηκε, ο ΟΗΕ διεξήγαγε επίμονες καμπάνιες ενημέρωσης, το έθιμο όμως δεν ξεριζώθηκε. Το αντίθετο, επεκτείνεται από τις αφρικανικές χώρες και σε περιοχές που δεν είχαν μέχρι σήμερα τέτοια παράδοση, όπως το Ιράκ. Η είδηση ότι οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) με έναν φετφά διέταξαν όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια ηλικίας 11 έως 46 ετών στην πόλη Μοσούλη του Ιράκ και γύρω από αυτή να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, είναι απλώς ανατριχιαστική. Όσοι βρέθηκαν σε απομακρυσμένες περιοχές της Μέσης Ανατολής γνωρίζουν ότι για

(...) Την προηγούμενη βδομάδα ένα ποσοστό κόσμου στην Ελλάδα πάγωσε από τον βάναυσο τρόπο με τον οποίον ένα ανθρωποειδές θανάτωσε ένα κουταβάκι στην Εύβοια. Το ξεγέλασε (τόσο εύκολο! ο εγκέφαλος τους είναι νηπιακός μπροστά μας) με λίγη τροφή, κι αυτό πιστεύοντας πως βρήκε λίγη αγάπη σε έναν επιθετικό για τα αδεσποτάκια (δίποδα και τετράποδα) κόσμο προσέγγισε, το έπιασε με σκοινί και με την καρέκλα του επέφερε ο άντρακλας θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι. Αλλά το μαγαζί ψητοπωλείο της ανθρωπόμορφης κτηνάρας όχι μόνο δεν άδειασε παρά τις κινητοποιήσεις των φιλόζωων αλλά γέμισε από ανθρώπους που υποστήριζαν χωρίς αιδώ πως αν όσοι υποστηρίζουν το νεκρό κουταβάκι είναι φιλόζωοι, οι ίδιοι που υποστηρίζουν την κτηνάρα είναι φιλάνθρωποι. Πώς δημιουργήθηκε αυτό το παντελώς ανυπόστατο διαχωριστικό δίπολο που απονέμει τον τίτλο του φιλάνθρωπου στα ρεμάλια που συμπαρατάσσονται με το κτήνος και όχι σε όσους παλεύουν για έναν αληθινά πιο ανθρώπινο κόσμο; (...)