Τα λόγια της λάμψης.
Αρχισα να νιώθω αυτή την ανάγκη πριν από περίπου έναν χρόνο και ομολογώ ότι αρχικά ανησύχησα. Ποια ήταν η ανάγκη; Να λέω καλά λόγια στους γνωστούς και στους φίλους μου, επικροτώντας ό,τι, κατά τη γνώμη μου, καλό κάνουν. Είναι ανθρώπινο, θα πει κάποιος. Μπορεί. Αλλά είχα για χρόνια ξεχάσει να το κάνω. Μακάρι αυτό το προτέρημα να το έχετε και να θεωρείτε υπερβολική την εξομολόγησή μου, αν όμως δεν το έχετε, βάλτε το στο μυαλό σας: το να ευχαριστείς κάποιον για τη χαρά που σου προσφέρει, να τον ενθαρρύνεις να συνεχίσει ό,τι κάνει δηλώνοντάς του την εκτίμησή σου και το να του σφίγγεις το χέρι λέγοντάς του «μπράβο» σε βοηθά να αναπνέεις καλύτερα. Ειδικά αν όλα αυτά τα έχεις ξεχάσει. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να λένε καλά λόγια στους δικούς τους ανθρώπους - συνήθως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν πολλά «μπράβο» σε όσους δεν γνωρίζουν προσωπικά. Οταν είναι νέοι, προτιμούν να είναι δύσπιστοι - κυρίως με αυτούς που μπορεί κάποτε να θαυμάζουν, γονείς, μεγάλους αδελφούς, δασκάλους