IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Επιστρέφει η απειλή μιας νέας κρίσης χρέους. Οι υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης αναζητούν πλέον εργαλεία  για τον δραστικό περιορισμό του.      Κοντεύει έτος από τη στιγμή οπότε η πανδημία του κορωνοϊού κατέλαβε τον πλανήτη εξαπίνης, επιβάλλοντας πρωτοφανή περιοριστικά μέτρα με δυσβάσταχτο οικονομικό αντίκτυπο και εξίσου πρωτοφανή αποφασιστικότητα κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών να μετέλθουν κάθε μέσο για την αντιμετώπισή του. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη οι Αρχές αύξησαν τις δαπάνες προς πάσα κατεύθυνση, με τις Βρυξέλλες να αποφασίζουν για πρώτη φορά αναστολή της ισχύος του Συμφώνου Σταθερότητας και ανοχή στην εκτίναξη του χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος.  Δεν άργησαν βέβαια οι προειδοποιήσεις πως οι εκτεταμένες δαπάνες για τη στήριξη των οικονομιών και ο ανεξέλεγκτος δανεισμός επιφέρουν ιλιγγιώδη εκτίναξη του χρέους που ήδη βρισκόταν σε δυσθεώρητα επίπεδα. Και η ανησυχία ήταν, άλλωστε, από την αρχή εντονότερη για την Ευρωζώνη που λίγα χρόνια πριν βυθιζόταν στη δίνη της

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: (1) Χρέος vs πλούτου (Τι δεν καταλαβαίνουμε;)     (2) Ο ευρωπαϊκός νότος απειλείται από τεράστια ύφεση!  Διαγραφή χρέους εισηγούνται οι G 7. (3) ΔΝΤ: Ερχεται η μεγαλύτερη ύφεση  μετά το Κραχ του 1930 - στο 10% στην Ελλάδα Η ιδέα της αναδιάρθρωσης του παγκόσμιου χρέους Οταν κάτι είναι σπασμένο, προσπαθεί κανείς να το επισκευάσει. Οταν αυτό δεν λειτουργεί, ψάχνει να το αντικαταστήσει. Αυτή η αρχή εφαρμόζεται και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ακόμη και πριν από το ξέσπασμα του κορωνοϊού, το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν λειτουργούσε άψογα μετά την κρίση του 2009. Η νομισματική πολιτική δεν ήταν πολύ αποδοτική και οι τιμές πολλών περιουσιακών στοιχείων αψηφούσαν την οικονομική βαρύτητα. Αλλά τουλάχιστον οι τράπεζες είχαν καλύτερη κεφαλαιοποίηση και τα ιδιωτικά χρέη δεν βρίσκονταν εντελώς εκτός ελέγχου. Για παράδειγμα, στον ιδιωτικό τομέα των ΗΠΑ, η αντιστοιχία των εταιρικών χρεών σε σχέση με τα χρέη των νοικοκυριών αυξήθηκε σταθερά

Γιατί ξορκίζουν το επόμενο κραχ...  Τίποτε δεν είναι τόσο απεχθές  όσο η καλή τύχη των άλλων.                               Σκοτ Φιτζέρλαντ Τη δεκαετία του ’20 ο κόσμος ήταν ευτυχής, πλούσιος, ειρηνικός και ερωτικός. Το μέγεθος της ευημερίας της δεκαετίας του ’20 μπορεί να υπολογιστεί κατά προσέγγιση με την εκτίναξη του Dow Jones από τις 1.000 μονάδες το ’21 πάνω από τις 5.500 το ’29. Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιόδους η ευημερία στηρίζεται σε επαναστατικές τεχνολογικές εξελίξεις οι οποίες δημιουργούν και ανάλογες προσδοκίες… Ιδού πως περιγράφουν εκείνη την περίοδο σε ένα παλιότερο άρθρο του Forbes: "Η τεχνολογική επανάσταση της δεκαετίας του 1920 προήλθε από την συνεχή βελτίωση  και την ευρεία υιοθέτηση της μηχανής εσωτερικής καύσης, την ανάπτυξη ηλεκτρικών μηχανημάτων και την εξάπλωση της ηλεκτροδότησης στα νοικοκυριά και στη μεταποίηση.  Αυτή η μεγάλη μεταμόρφωση οδήγησε σε αύξηση της παραγωγικότητας στον τομέα της μεταποίησης σε βαθμό πο

Οι συνθήκες για μια νέα και ίσως χειρότερη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση έχουν ήδη δρομολογηθεί και είναι θέμα χρόνου η έναρξή της. Ποιες είναι οι «αποδείξεις».  Το ερώτημα δεν είναι αν θα εκδηλωθεί νέα παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, αλλά ποια θα είναι η σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Θα πρόκειται για μια χώρα, για ένα γκρουπ επιχειρήσεων ή για νοικοκυριά; Το παγκόσμιο χρέος πάντως, από τα 110 τρισεκατομμύρια δολάρια του 2007, σήμερα βρίσκεται στα 178 τρισεκατομμύρια και στα τέλη του 2020 εκτιμάται ότι θα απέχει ελάχιστα από τα 200 τρισεκατομμύρια δολάρια. Και από αυτά, τα 70 τρισ. θα είναι κρατικό χρέος, τα 80 τρισ. επιχειρηματικά χρέη και τα 50 τρισεκατομμύρια θα οφείλονται από νοικοκυριά. Κατά συνέπεια, σε δύο χρόνια κάθε κάτοικος του πλανήτη, με το καλημέρα, θα οφείλει στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτική σύστημα περί τα 30.000 δολάρια ασχέτως της προσωπικής του εισοδηματικής κατάστασης. Αν όλα αυτά δεν αποτελούν ωρολογιακή βόμβα, τότε οι ειδικοί ας μας

Το δεύτερο τρίμηνο του 2018 το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε σε νέα υψηλά επίπεδα των 260 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ ως ποσοστό του ΑΕΠ έφθασε στο 320% – κι αυτό συνέβη πρώτη φορά στην ιστορία. Επί του συνόλου, το 61% αφορά ιδιωτικό χρέος εκτός του χρηματοπιστωτικού κλάδου και μόνον το 23% αφορά το τόσο ενοχοποιημένο δημόσιο χρέος. Στις ΗΠΑ αναλογεί το 30% του συνολικού δημόσιου χρέους όλων των χωρών. Ακολουθούν η Ιαπωνία και η Κίνα και μετά, με αρκετή απόσταση, έπονται οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης. Ιστορικά μιλώντας, το χρέος μιας χώρας, τόσο εκείνο του δημόσιου τομέα όσο και του ιδιωτικού, τείνει να συμβαδίζει με την επέκταση της οικονομίας, εξαιρουμένης της περιπτώσεως των αιφνίδιων πτωχεύσεων. Σε κάθε περίπτωση, το απόλυτο μέγεθος του δημόσιου χρέους μιας χώρας δεν μπορεί να δώσει επαρκείς πληροφορίες για το εάν είναι βιώσιμο ή όχι. Ούτε και είναι δυνατόν να ισχυριστεί κανείς με αληθοφάνεια ότι ένα χαμηλό χρέος δείχνει τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού