IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Δεν ξέρω αν είμαστε τα πρόσωπά μας. Τα μάτια μας, το γέλιο, τα εκμαγεία από τις γκριμάτσες μας. Έχω πέσει πολλές φορές έξω. Μάλλον δεν ξέρω να τα διαβάζω. Άλλοι είναι πιο ασκημένοι και τους ζηλεύω. Τα καλοσυνάτα μάτια, τα λυπημένα, τα «βοήθεια» που φωνάζουν τα αδέξια χέρια, τα κρατημένα χαμόγελα των δήθεν απροστάτευτων, σαν μετανοιωμένες χαρές, με έχουν ρίξει στον κουβά πολλές φορές. Γιατί υπάρχουν και ρολίστες. Έχουν ανάγει την υποκριτική σε ύψιστη δεξιότητα και κάτι φιλότεχνα τυπάκια σαν την αφεντιά μου δεν θέλουν και πολύ να φάνε το δράμα με το κουτάλι.  Παρασύρομαι εύκολα από την καλοσύνη, ενθουσιάζομαι με κάθε καινούργια είσοδο στη ζωή μου, χωρίς πισινές, κι αν χρειαστεί στο τέλος να περάσω από το ταμείο, πληρώνω την ευπιστία μου η οποία όμως σου έρχεται πολύ φθηνότερα από το αντίτιμο του επιφυλακτικού μοναχόλυκου. Σωστός ή λάθος όμως, τα «διαβάσματά» μου στα πρόσωπα τα κάνω. Τα λόγια τους τα ακούω και προσπαθώ να βρω τις αντιστοιχίες λέξεων και ουλών. Δεν μιλάνε όλοι

Με διεσταλμένες κόρες, στρεψοδικία και ομαδική επιλεκτική κώφωση δεν μπορείς ούτε να κρύψεις τον φανατισμό σου αλλά ούτε και να καταδικάσεις τη βία. Κυρίως όταν ως βία έχεις ουσιαστικά ορίσει την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό σου. Έχεις ανάγει τον εαυτό σου και αυτά που πρεσβεύεις και «υπηρετείς» ως το όριο της ανεκτής συλλογικής βίας. Και το σώμα σου γίνεται τόσο επιθετικό, τόσο κακότροπο, τα λόγια σου πλακούντες λέξεων, ξεραμένα αίματα. Και επειδή σε τελική ανάλυση, το L’ etat c’ est moi δεν σας κολακεύει -αλλά ούτε και σας αδικεί- μήπως να σκεφτείτε πως η ατυχέστατη μεμονωμένη δράση ενός γιαουρτώματος ή ενός μπουγέλου, δεν στρέφεται ούτε εναντίον θεσμών ούτε οσίων και ιερών, αλλά αποκλειστικά στο πρόσωπό σας; Απέναντι σε συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο; Δεν είστε η δημοκρατία. Πάρτε το και λίγο προσωπικά. Σας αρέσει να παραμυθιάζεστε πως είναι συμβολική η κίνηση. Υπονοώντας πως είστε τα «σύμβολα». Γιατί είναι «άσκηση βίας» να «γιαουρτώνουν» οι πολίτες έναν πολιτικό που προκαλεί κ