IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα ίδια μένουν. Η διαρκής αναζήτηση του καινούργιου, όταν επενδυθεί με την εκλογίκευση ότι αυτό είναι καλό, μετατρέπεται σε εμμονή η οποία γίνεται στάση ζωής. Μια παλιά συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη ήλθε για να μάς θυμίσει ένα πρόβλημα των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο ξεκίνησε ως ιδεολογικό, μετατράπηκε σε πολιτισμικό, και κατέληξε ψυχιατρικό! Ο φιλόσοφός μας ασχολείται με την έννοια του νέου , της καινοτομίας , η οποία έγινε θετική εμμονή κατά τον εικοστό αιώνα. Στην πραγματικότητα, όταν λέει πως «η έννοια της ”πρωτοπορίας” συνεπάγεται ότι η Ιστορία είναι και πρέπει να είναι ”πορεία προς τα εμπρός” και ”πρόοδος”», υπόρρητα συνδέει την πρόοδο με τη Νεωτερικότητα. Πράγματι, ήταν η βιομηχανική επανάσταση, από τη μια, και τα μαρξιστικά οράματα, από την άλλη, οι παράγοντες εκείνοι οι οποίοι κατέστησαν το καινούργιο ποθητό, ενίοτε σε βαθμό αφελούς μεσσιανισμού. Αντίθετα, ο προνεωτερικός άνθρωπος φοβόταν την αλλαγή, κάτι που ανιχνεύεται ακόμη στ

  Το Frizz23 στο Βερολίνο (αρχιτέκτονες: Deadline Studio) είναι καρπός ενός συμμετοχικού πρότζεκτ που στόχευε στη συγκρότηση ενός συνεταιρισμού 32 μικρών επιχειρήσεων και ΜΚΟ που απειλούνται από τον ταχύ εξευγενισμό της γερμανικής πρωτεύουσας. © Matthew Griffin Κοινωνική αρχιτεκτονική: Γιατί είναι επείγουσα ανάγκη να εφαρμοστεί στην Ελλάδα; Κίνημα αντίδρασης στα σπάταλα, φαραωνικά πρότζεκτ και στην απόλυτη κυριαρχία των σταρ μιας διεθνούς αρχιτεκτονικής ελίτ ή κάτι πολύ περισσότερο;   Όταν άρχισε να καταφτάνει το φωτογραφικό υλικό για το σχετικά νέο, αλλά ολοένα και πιο πληθωρικό ρεύμα της «κοινωνικής αρχιτεκτονικής», κάποιοι στο γραφείο κοιταχτήκαμε μεταξύ μας· συνηθισμένοι στις θεαματικές φωτορεαλιστικές απεικονίσεις μελετών και υλοποιημένων σούπερ high tech κτιρίων, μουσείων ή αθλητικών εγκαταστάσεων, που έφεραν συνήθως την υπογραφή παγκόσμιων σταρ της αρχιτεκτονικής ελίτ, δυσκολευόμασταν να προσαρμόσουμε το βλέμμα μας σε μια διαφορετική γενιά κατασκευών: λιγότερο εντυπωσιακών στο μ

 Πως επηρεάζει η μουσική τον εγκέφαλο μας.  Η νευροαισθητική έρευνα επιχειρεί να διαφωτίσει το πώς αντιδρά ο εγκέφαλός μας όταν ακούει ή δημιουργεί ένα όμορφο μουσικό έργο και όχι «τι είναι» η ομορφιά που βιώνουμε σε αυτό ● Η προσωπική εμπειρία μας από την ακρόαση ή την εκτέλεση ενός μουσικού έργου αναδύεται ως «εγκεφαλική συμφωνία» από την ενεργοποίηση όλων των ανατομικών και λειτουργικών «σπονδύλων» του μουσικού εγκεφάλου, δηλαδή των ειδικών συστημάτων του εγκεφάλου μας που ενεργοποιούνται από τη μουσική Γιατί όποτε ακούμε μουσική ή όταν τραγουδάμε, κρατάμε τον ρυθμό χτυπώντας το πόδι μας στο πάτωμα και όταν αλλάζει ο ρυθμός της μουσικής αλλάζει και ο ρυθμός που κινούμε το πόδι ή άλλα μέρη του σώματός μας; Γεγονός που υποδεικνύει ότι τόσο το άκουσμα όσο και η εκτέλεση της μουσικής επηρεάζουν ολόκληρο το σώμα μας. Πίσω από τις μουσικές μας απολαύσεις δεν κρύβονται μόνο νότες, ρυθμοί και μελωδίες, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, μια ιδιαίτερα περίπλοκη και εν πολλοίς υποσυνείδητη εγκεφαλική δ

    Γυναίκες  στον καμβά Ελλήνων ζωγράφων. Στο Greek Sale του οίκου Bonhams (Παρίσι, 24 Νοεμβρίου) καθρεφτίζεται ικανό μέρος της εγχώριας καλλιτεχνικής κοινότητας από τις αρχές του περασμένου αιώνα ως τις μέρες μας. Ξέχωρα από τις επιρροές, τις τεχνοτροπίες και τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια πρόταση «ελληνική», διαπιστώνει  κανείς πως μιλάμε για τέχνη που γεννήθηκε, κυρίως, από άνδρες. Σε σύνολο 153 λαχνών  συναντάμε μόλις τέσσερις γυναίκες ζωγράφους. Η γυναίκα δεν είναι μπροστά, αλλά απέναντι από το καβαλέτο ως μοντέλο. Στα περισσότερα από τα θέματα, όμως, κυριαρχεί. Πολλοί από τους ζωγράφους μας αρέσκονται να αποτυπώνουν τη μορφή της και να αφιερώνουν την τέχνη τους στο θήλυ. Κάποιοι μαγνητίζονται από το γυναικείο αισθησιασμό και με αυτό το κριτήριο απευθύνονται σε ένα πελατολόγιο ανδρών. Για άλλους, όμως, μοιάζει μυστήριο μέγα και παράδοξο κι έτσι την προσεγγίζουν. Άλλοτε υπαινικτικά, άλλοτε ως εικόνα ποιητική, με μια τάση συγκρατημένου πλησιάσματος ή ρομαντικής απομάκρυνσης,

Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ