Ηλεκτρονικές συσκευές με ημερομηνία λήξης και ο κύκλος του κέρδους.
Mέχρι το 2007-08, πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, ο καπιταλισμός -και στον «αναπτυγμένο βιομηχανικό» κόσμο -στηριζόταν στην χρόνο με το χρόνο αύξηση της ζήτησης και του καταναλωτισμού. Η αύξηση δε αυτή τα τελευταία 20 χρόνια στηριζόταν με τη σειρά της στην αύξηση των δανείων και των χρεών από τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις προς τις τράπεζες. Οι άνθρωποι τρέχανε πίσω από καινούργιο αυτοκίνητο, καινούργια τηλεόραση ή πλυντήριο, καινούργιο κινητό ή συνολάκι, χωρίς βέβαια να αισθάνονταν μεγαλύτερη ικανοποίηση. Για παράδειγμα ο μέσος γερμανός -που υποτίθεται είχε και έχει τη μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη κατείχε τηλεόραση, βιβλία, έπιπλά, κάμερα, ηλεκ. κουζίνα, πλυντήριο, κινητό, αυτοκίνητο, κομπιούτερ κ.λπ., συνολικά γύρω στα 10.000 αντικείμενα (σύμφωνα με την εφημερίδα Die Zeit)[1]. Για να μπορεί να λειτουργεί ο καπιταλισμός στη Γερμανία, θα πρέπει οι επιχειρήσεις να συνεχίζουν να παράγουν τα παραπάνω αντικείμενα και οι άνθρωποι να συνεχίζου