IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

     Στον αγώνα για πλεονέκτημα μεταξύ των παγκόσμιων   δυνάμεων, δεν  είναι η  στρατιωτική  ή  η οικονομική   δύναμη  που  κάνει  την  κρίσιμη διαφορά, αλλά  θεμελιώδεις  ιδιότητες  μιας κοινωνίας: τα  χαρακτηριστικά  ενός έθνους που παράγουν  οικονομική  παραγωγικότητα,  τεχνολογική καινοτομία, κοινωνική συνοχή, και εθνική βούληση.  Τι κάνει μια δύναμη μεγάλη. Οι πραγματικοί οδηγοί της ανόδου και της πτώσης* .  Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία -και η σιωπηρή υποστήριξη της Κίνας σε αυτή την βίαιη προσπάθεια να ανατραπεί η διεθνής τάξη- έχει εντείνει τον στρατηγικό ανταγωνισμό που ορίζει τώρα την πολιτική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ. Αυτό που μέχρις ετούτο το σημείο μπορεί να φαινόταν σαν μια αφηρημένη και περίεργη πρόκληση έγινε ξαφνικά πραγματικό, επείγον, και επικίνδυνο. Σε απάντηση, πολλοί Αμερικανοί αξιωματούχοι και αναλυτές ζήτησαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους ικανότητες, να σκληρύνουν την άμυνά τους, και να επενδύσουν σε βασικές τεχνολογίες. Η

  Οι Αμερικανοί πεθαίνουν πλέον νωρίτερα.   Του Κώστα Ράπτη Οι μεγαλύτερες αμερικανικές επιχειρήσεις αισιοδοξούν. Αν όχι για το κόστος της ενέργειας ή τον πληθωρισμό, τουλάχιστον για τη μείωση, κατά αρκετά δισεκατομμύρια, των συνταξιοδοτικών τους υποχρεώσεων. Και ο λόγος είναι αρκούντως μακάβριος. Οι Αμερικανοί πεθαίνουν πλέον σε ηλικία μικρότερη από ό,τι προβλέπουν οι αναλογιστικές μελέτες. Η σταθερή αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης θεωρείται περίπου αυτονόητη για τις ανεπτυγμένες βιομηχανικές κοινωνίες (απουσία πολέμων ή πανδημιών) και αυτή ήταν πράγματι η περίπτωση των ΗΠΑ τις προηγούμενες δεκαετίες. Όμως η αύξηση αυτή έχει "φρενάρει” τα τελευταία χρόνια. Ίσως μάλιστα και να έχει αντιστραφεί. Την προηγούμενη διετία, τουλάχιστον 12 μεγάλες επιχειρήσεις, από τη Verizon μέχρι τη General Motors, μείωσαν κατά 9,7 δισ. δολάρια τις εκτιμήσεις τους για τα ποσά που θα οφείλουν στο συνταξιοδοτημένο προσωπικό τους, σύμφωνα με ανάλυση των εταιρικών ισολογισμών από το Bloomberg. Και μολονότ

  Η πανδημία κυοφορεί τη νέα κρίση χρέους. Δεν είναι τώρα η ώρα. Η ώρα, πάει να πει, για να προταχθεί το πρόβλημα της υπερχρέωσης το οποίο επιδεινώνουν τα προγράμματα εξόδου από την ύφεση που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού. Αυτό αποφάνθηκε ο κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ, Τζερόμ Πάουελ , σε ομιλία του την Τετάρτη στο Economic Club της Ουάσινγκτον . Όμως, όπως ο ίδιος επισήμανε, το ερώτημα παραμονεύει στη γωνία του δρόμου. Το αμερικανικό χρέος, που πλέον αγγίζει τα 23 τρισ. δολάρια, αυξάνεται με ρυθμό μεγαλύτερο απ' ό,τι το εθνικό προϊόν των ΗΠΑ, ενώ και τα ισοπεδωμένα επιτόκια που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του επικεφαλής της Fed, μείωσαν το κόστος εξυπηρέτησής του κατά 41 δισ. δολάρια το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος δημοσιονομικού έτους, δεν θα παραμείνουν στα ίδια επίπεδα εσαεί. Όμως για αυτά υπάρχει καιρός. Το αμερικανικό χρέος παραμένει εξυπηρετήσιμο για το προβλέψιμο μέλλον, ενώ και οι φόβοι για ενίσχυση του πληθωρισμού είναι διογκωμένοι. Η ασφαλής επιστροφή στην ανάπτυξη

  Θα φέρει η πανδημία το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου; Πολλοί αναλυτές, ειδικά από τον Απρίλη και ύστερα, βλέποντας την αξία του δολαρίου να πέφτει ολοένα και περισσότερο, έχουν διατυπώσει τα ερωτήματα τους, σχετικά με το «τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου» ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. «Μέσα στο 2021, το δολάριο θα απωλέσει το 20% της αξίας του», «μέσα στο 2021, ενδέχεται το δολάριο να καταρρεύσει και οι ΗΠΑ να βυθιστούν σε κρίση», είναι μόνο ορισμένες από τις εκφράσεις που έχουν γραφτεί για το θέμα, το τελευταίο διάστημα. Η πρώτη, ανήκει σε εκπρόσωπο της CitiBank. Η δεύτερη, στον Stephen Roach, διακεκριμένο οικονομολόγο του Πανεπιστημίου Yale. Ο τελευταίος μάλιστα, με άρθρο του στο Bloomberg, εξηγούσε τον ισχυρισμό του, αναφερόμενος κυρίως σε έναν πολύ σημαντικό συνδυασμό παραγόντων: Στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ, το οποίο αυξάνεται, σε συνδυασμό με τα στοιχεία για το λεγόμενο καθαρό εθνικό ποσοστό αποταμίευσης (net domestic savings), δηλαδή, τ

Η QAnon και η ψυχολογία των θεωριών συνωμοσίας. Oι θεωρίες συνωμοσίας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η σύγχρονη εκδοχή, αν όχι μετεξέλιξη, των μεσαιωνικών δεισιδαιμονιών. Το ότι απέκτησαν ταχύτατη διάδοση μέσω του διαδικτύου, δεν τις καθιστά περισσότερο ορθολογικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τρέχουσα, τεράστια δημοφιλία στις ΗΠΑ, μίας εξ αυτών των θεωριών, της   QAnon , η οποία έχει φτάσει να αποτελεί αχρείαστο μπελά ακόμη και για τις αρχές ασφαλείας. Οι υποστηρικτές της ήταν και εκ των πρωταγωνιστών της  εισβολής στο Καπιτώλιο .  Σύμφωνα με το ευφάνταστο αφήγημα της QAnon, ο Ντόναλντ Τραμπ διεξάγει μια μυστική επιχείρηση για να σώσει εκατομμύρια παιδιά από μια μυστική ομάδα ισχυρών παιδεραστών. Για έναν τρίτο παρατηρητή, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κακό παραμύθι. Για τους Ρεπουμπλικανούς, όμως, είναι μια εν δυνάμει πηγή στήριξης εκ μέρους ενός κοινού που, την ίδια στιγμή, πλήττεται βάναυσα από την πολιτική τους. Για το FBI, η QAnon αποτελεί πλέον απειλή εσωτερικ