IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός:  Το χρόνιο σύνδρομο των ελληνικών αρχουσών ελίτ. Ημέρα που είναι σήμερα προσφέρεται για αναστοχασμό. Και ναι μεν η πανδημία έχει ρίξει στο καναβάτσο όλες τις χώρες, αλλά ελπίζουμε ότι στη χρονιά που μόλις ανέτειλε θα αρχίσουμε πραγματικά να επιστρέφουμε στην κανονικότητα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η επιστροφή στην κανονικότητα θα σημάνει και επιστροφή στον δημοσιονομικό κορσέ που μας κληροδότησαν τα Μνημόνια. Το πρόβλημα στη σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ, ωστόσο, υπερβαίνει τη δημοσιονομική πτυχή. Είναι βαθύτερα ιδεολογικό και ως τέτοιο πρέπει να προσεγγισθεί. Όποια χώρα-μέλος της ΕΕ σέβεται τον εαυτό της, συμμετέχει στο εγχείρημα της ενοποίησης, προσκομίζοντας κι όχι απαλλοτριώνοντας την εθνική της ιδιαιτερότητα, τις πολιτισμικές της αποσκευές και βεβαίως τα εθνικά της συμφέροντα. Αυτό δεν είναι τόσο προφανές όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Υπονομεύεται από το διαδεδομένο σύνδρομο του ευρωπαϊκού επαρχιωτισμού , το οποίο μπορεί να μην είναι μόνο ελλη

  O Γάλλος πρόεδρος (φωτ. από παλαιότερη ομιλία του στη στρατιωτική βάση της Ορλεάνης) επιμένει στη βασική στρατηγική του σύλληψη: η Ε.Ε. είτε θα σταθεί στα πόδια της στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και των τεχνολογιών αιχμής είτε θα γίνει κομπάρσος της παγκόσμιας Ιστορίας. Φωτ. EPA / JULIEN DE ROSA   Το μεγάλο στοίχημα του Εμανουέλ Μακρόν «Να αναλάβουμε την ασφάλειά μας» Η κοινή συνέντευξη Τύπου του Εμανουέλ Μακρόν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή τους στο Ελιζέ, την περασμένη Τρίτη, προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, καθώς όλοι περίμεναν την πρώτη δημόσια τοποθέτηση του Γάλλου προέδρου ύστερα από το ράπισμα που δέχθηκε η χώρα του με το αμυντικό σύμφωνο Αυστραλίας – Ηνωμένου Βασιλείου – Ηνωμένων Πολιτειών (AUKUS) και την ακύρωση του γαλλικού συμβολαίου για τα αυστραλιανά υποβρύχια. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν απογοήτευσε το διεθνές ακροατήριο. «Εμείς οι Ευρωπαίοι οφείλουμε να βγούμε από την αφέλεια… Είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι εδώ και κάτι περισσότερο α

   Η ΕΕ, η Ευρώπη και ο πλανήτης σε μετάβαση. Μια αξιόπιστη Εθνική στρατηγική είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η εν θερμώ καθημερινότητα συχνά θολώνει την θέαση της μεγάλης εικόνας των διεθνών σχέσεων. Στην διεθνή πολιτική ποτέ δεν έχουμε ξαφνικές αλλαγές. Όλα συναρτώνται με δομές και τάσεις του παρελθόντος, τις βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος και διαρκείς ανακατατάξεις που επηρεάζονται από αναρίθμητα κριτήρια και παράγοντες. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μετάβαση όπως και το υπόλοιπο διεθνές σύστημα . Η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης (ΔΜΕ) μετά από Γαλλική πρωτοβουλία εντάσσεται σε αυτή τη λογική.  Όσον αφορά την αφετηρία της μεταβατικής φάσης στην οποία βρισκόμαστε άρχισε το 1989-1992 όταν εν μέσω μεγάλων ανακατατάξεων λόγω πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης το διεθνές σύστημα εισήλθε στην παρούσα Μεταψυχροπολεμική φάση.   Μια μεγάλη δομική αλλαγή τότε ήταν η ένωση των δύο Γερμανικών κρατών του Ψυχρού Πολέμου. Επίσης, ως

Μήπως η Ελλάδα μπορεί να κάνει το ξυπνητήρι στην Ευρώπη;   Έγραφα χτες ότι ευτυχώς που υπάρχουν και οι Τούρκοι για να τονώνουν τον πατριωτισμό μας. Γιατί πράγματι χωρίς ορατούς εξωτερικούς εχθρούς τρωγόμαστε με τα ρούχα μας περισσότερο από όσο τρωγόμαστε παρουσία τους. Και αν δεν τρωγόμαστε με τα ρούχα μας μας τρώει η ψυχοπαθολογία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η ηττοπάθεια μπροστά στην υπερπροσπάθεια που χρειάζεται να κάνουμε για να βγάλουμε το κεφάλι έξω από το νερό της δεύτερης οικονομικής κρίσης που ήρθε πριν προλάβουμε να βγούμε από την προηγούμενη και η αμφιβολία αν μπορεί να βρεθεί μια μεγάλη ιδέα που θα μας ενώσει ενόψει της άλλης υπερπροσπάθειας που πρέπει να γίνει για να προλάβουμε τις επιταχυνόμενες μετά την πανδημία εξελίξεις. Τόσο στο πεδίο της επιστήμης και της τεχνολογίας, όσο και στο πεδίο της πολιτικής και της γεωπολιτικής.  Σίγουρα πάντως μια τέτοια μεγάλη ιδέα δεν μπορεί να είναι πια ούτε από μόνη της η  συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που υπήρξε ο εθνικός στόχ

Von der Leyen- President of the European Commission  Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση loser;   Δυο ήταν εξαρχής τα μεγάλα στοιχήματα που είχε βάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον εαυτό της: Το πρώτο ήταν να υπερβεί τους εσωτερικούς εθνικούς ανταγωνισμούς που είχαν οδηγήσει τα ευρωπαϊκά κράτη σε δυο πρόσφατους, και πολλαπλάσιους στο απώτερο παρελθόν, αυτοκαταταστροφικούς πολέμους, παρά το γεγονός ότι με αυτούς είχε γραφεί η ευρωπαϊκή ιστορία. Το δεύτερο ήταν να ολοκληρώσει το εγχείρημά της ενoποιούμενη πολιτικά, παρά τις διαφορές μεγέθους, ισχύος, ανάπτυξης και κουλτούρας των κρατών-μελών της. Το πρώτο το έχασε σχεδόν, αφού ναι μεν δεν ενεπλάκη σε νέους ένοπλους ενδοευρωπαϊκούς πολέμους, τους συνέχισε όμως με άλλα μέσα. Και όχι μόνον στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, αλλά και στο πεδίο της διπλωματίας και της γαιωστρατηγικής. Κανένας, άλλωστε, δεν ξέχασε ότι η καθιέρωση του ευρώ ήταν ένας γαλλογερμανικός συμβιβασμός με αντάλλαγμα την ενοποίηση της Γερμανίας, αλλά με πολύ βαρύ για τη συνοχή

 Το κτίριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (AP Photo/Michael Probst)  Τα ευρωομόλογα για τον ιό μεταλλάσσουν την ΕΕ. Το συγκλονιστικό νέο για την Ευρώπη δεν είναι ο κορονοϊός  αλλά το ευρωομόλογο... Κατά τη κρίση χρέους της Ελλάδας, το θέμα της έκδοσης ομολόγων αμοιβαιοποιημένου χρέους στην ευρωζώνη, γνωστών και ως ευρωομολόγων, αποτελούσε θέμα ταμπού. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ένα από τα κυρίαρχα και δομικά προβλήματα της ΕΕ είναι ο διττός τρόπος έκφρασης του επενδυτικού κινδύνου εντός της ευρωζώνης. Σε ένα κράτος, ο επενδυτικός κίνδυνος του ίδιου του κράτους και του προϋπολογισμού του, εκφράζεται από το νόμισμα και από τα κρατικά ομόλογα του. Στην ευρωζώνη, έχουμε το παράδοξο φαινόμενο, ο κίνδυνος που εκφράζει το νόμισμα να είναι συλλογικός (αφορά συλλογικά όλα τα κράτη που έχουν ευρώ), ενώ ο κίνδυνος που εκφράζεται μέσα από τα ομόλογα είναι εθνικός (γι′ αυτό και στην κρίση χρέους μπορούσαν να χρεοκοπήσουν κάποιες μεμονωμένες χώρες ενώ ήταν στο ευρώ)

Ο χάρτινος ευρωπαϊκός στρατός.   Δεδομένου ότι η «Ευρώπη της Άμυνας» περιορίζεται σε ένα παζλ συμμαχιών και συμφωνιών μεταβλητής γεωμετρίας, θα καταστεί άραγε δυνατόν να οριστεί ως κάτι διαφορετικό από έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή που ευνοεί τις απλές δηλώσεις προθέσεων και τα συμφέροντα της βιομηχανίας; Στο Στρασβούργο, στις 18 Απριλίου 2019, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας . Με προϋπολογισμό 13 δισ. ευρώ, θα χρηματοδοτήσει βιομηχανικά προγράμματα που ενδιαφέρουν αρκετές χώρες. Ποιο όμως θα είναι το στρατηγικό όραμα που θα υπηρετεί αυτό το ταμείο; Εδώ και τριάντα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτοσχεδιάζει με τα στρατιωτικά και τα τεχνικά εργαλεία, χωρίς όμως και να κατορθώνει να εκπονήσει μια πραγματική πολιτική ασφάλειας.   «Δεν θα προστατεύσουμε τους Ευρωπαίους εάν δεν αποφασίσουμε να αποκτήσουμε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό στρατό», δήλωνε ο Εμανουέλ Μακρόν στις 6 Δεκεμβρίου 2018 στον ραδιοσταθμό Europe 1. «Απέναντι στη Ρ