IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Η συνταγματική διάταξη που προβλέπει εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας με την ενισχυμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτικών ψήφων ήταν πάντα ένας πειρασμός για την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, πως είχε άνετο δημοσκοπικό προβάδισμα, το οποίο προεξοφλούσε τη νίκη της. Από αυτή την άποψη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καινοτόμησε. Ακολουθώντας την πεπατημένη, δικαιολογεί τη στάση του με το επιχείρημα ότι η σύνθεση της σημερινής Βουλής, που στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά και ψηφίζει τις μνημονιακές πολιτικές, βρίσκεται σε δυσαρμονία με τη βούληση του εκλογικού σώματος. Τον ισχυρισμό του στηρίζει στις όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις, αλλά και στο αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών. Ο Τσίπρας έπαιξε από νωρίς τα ρέστα του σ’ αυτή την παρτίδα, μετατρέποντας τον στόχο της μη εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή σε κεντρική συνιστώσα της πολιτικής του. Η τακτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποχρέ

(...)  Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση εκείνο που κρίνεται δεν είναι μονοσήμαντα το «ποιά κυβέρνηση». Κρίνεται, βασικά, το «ποια πολιτική». Αν αυτό ίσχυε μια φορά στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στην παρούσα φάση ισχύει χίλιες φορές. Το παρελθόν είναι ασφαλής μάρτυρας:  Η εμπειρία από την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, ακόμα – ακόμα η εμπειρία των τριών διαφορετικών κυβερνήσεων της εποχής των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς) πείθει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη «αλλαγής κυβέρνησης». Έχει ανάγκη από αλλαγή πολιτικής. Η αλλαγή πολιτικής δεν θα έρθει ποτέ με τον λαό παθητικό παρατηρητή των πολιτικών εξελίξεων, με τον περιορισμό του στη θέση του ψηφοφόρου και με την παραίτησή του από την ιδιότητα του διαδηλωτή, του απεργού, του διεκδικητή της «άλλης πολιτικής» στο δρόμο, στο γραφείο, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, παντού.     (...)       Πρώτο: Κάθε ψήφος υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 του μήνα και στις επόμενες συνεδριάσεις που