IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μόδα πιο φιλική στο περιβάλλον από νεοφυείς εταιρείες.   Η πανδημία έχει και θετικό πρόσημο πέραν των σαρωτικών δυσμενών συνεπειών στην παγκόσμια οικονομία. Οσο κι αν ο κλάδος του λιανεμπορίου και ειδικά της ένδυσης και της υπόδυσης δέχθηκε σφοδρό κτύπημα, που είχε ως αποτέλεσμα πολλές χρεοκοπίες ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες (JC Penney, Tailored Brands) ή μαζικό κλείσιμο καταστημάτων (Zara) και αναδιοργάνωση δραστηριοτήτων (M&S, H&M κ.ά.), συντελέστηκαν και σημαντικές αλλαγές με γνώμονα τη βιωσιμότητα. Το ότι οι εν λόγω όμιλοι και άλλοι στον κλάδο υποχρεώθηκαν να ακυρώσουν παραγγελίες τόνων ρούχων εξαιτίας της καραντίνας έκανε τους ανθρώπους να γίνουν πολύ πιο συνειδητοί ως προς την προέλευση και τα υλικά των ενδυμάτων και αξεσουάρ τους. Τώρα πλέον δεν είναι «της μόδας» να καταναλώνεις, αλλά να ανακυκλώνεις, και αυτό το αντιλαμβάνεται η αγορά. Στη Γηραιά Ηπειρο γεννιούνται ολοένα και πιο πολλές νεοφυείς εταιρείες οι οποίες επιδιώκουν να ανταποκριθούν στη ζήτ

 Τοξικά πλαστικά στα ρούχα μας. Το πλαστικό σε αυτά που φοράμε, ρούχα και παπούτσια, μπορεί να είναι λιγότερο ορατό από ό,τι είναι στα μπουκάλια ή στα καλαμάκια, αλλά δεν είναι λιγότερο τοξικό. Πολύ περισσότερο που, πάνω από το μισό των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων τα οποία παράγονται κάθε χρόνο περιλαμβάνουν πλαστικό. Η ανάπτυξη συνθετικών ινών ως τρόπος μίμησης των φυσικών υφασμάτων ή και μιας αντίληψης ότι είναι περισσότερο «ευέλικτες» στη χρήση τους, βοήθησε στο να «κρυφτεί» το πλαστικό σε τόσο μεγάλο μέρος από αυτά που φοράμε σήμερα. Ωστόσο, ενώ δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς την ετικέτα ενός μπουκαλιού νερού για να μάθει ότι είναι φτιαγμένο από πλαστικό, με τα υφάσματα η σχετική ενημέρωση του κοινού δεν ήταν ανάλογη. Η πρώτη συνθετική ίνα κατασκευάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και προήλθε από φυτική πηγή. Ήταν το ρεγιόν ή αλλιώς βισκόζη, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε ξυλοπολτός. Οι πραγματικά συνθετικές ίνες εμφανίστηκαν με το νάιλον στα τέλη της δεκαετία

  'Don't feed the monster!' ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Homo plasticus – Εμείς και ο πλαστικός πολιτισμός μας.   THOMAS BARWICK VIA GETTY IMAGES «Μην τρέφετε το τέρας»:  Το κίνημα των γυναικών  που δεν αγοράζουν νέα ρούχα. Είναι αυτή η μεγαλύτερη προσωπική αλλαγή  που μπορούμε να κάνουμε για το περιβάλλον και την τσέπη μας;  Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας «πραγματικά το χρειάζομαι αυτό;» λίγο πριν δώσουμε στο ταμείο τα ρούχα που διαλέξαμε, η ειλικρινής απάντηση είναι συνήθως κατηγορηματικά όχι. Σύμφωνα με το φιλανθρωπικό πρόγραμμα Wrap , το οποίο προωθεί τη βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων, η μέση διάρκεια ζωής για ένα ρούχο στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι μόλις 2,2 χρόνια. Περίπου 30 δισ. λίρες αχρησιμοποίητων ρούχων κρέμονται στις ντουλάπες μόνο της Βρετανίας, και όμως όλοι εξακολουθούν να ψωνίζουν περισσότερα. «Κάθε εβδομάδα αγοράζουμε ρούχα 38 εκατομμυρίων λιρών και ρούχα 11 εκατομμυρίων πηγαίνουν στον χώρο υγειονομικής ταφής», λέει στον Guardian

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή του περιβάλλοντος φέρει η βιομηχανία υφασμάτων, όπου τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.  Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η μόδα έχει καθίσει στο εδώλιο και, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να βγει εύκολα από αυτή τη θέση. Το κατηγορητήριο εναντίον της είναι βαρύ - η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο οίκος Burberry's έκαψε προϊόντα αξίας 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ είναι μόνο μια πτυχή του - και όσο οι ειδικοί το ψάχνουν φαίνεται να γίνεται ακόμη βαρύτερο. Κατασπαταλά πολύτιμους πόρους του πλανήτη και επιβαρύνει το περιβάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι άλλες, πιο «αναγκαίες» δραστηριότητες - όλα αυτά μόνο και μόνο για να τροφοδοτήσει τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες μας για ολοένα και περισσότερα ρούχα.  Σύμφωνα με μεγάλη έκθεση η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου από το Ιδρυμα Ελεν Μακ Αρθουρ στη Βρετανία , κάθε χρόνο η βιομηχανία της μόδας εκπέμπει πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια τόνου

Το πρώτο ερώτημα είναι απλό: Ποιος φτιάχνει τα ρούχα μου; Η λίστα της Fashion Revolution με τα πιο «διαφανή» brands της βιομηχανίας ενδυμάτων ίσως κάνει τους καταναλωτές να σκεφθούν δύο φορές προτού κάνουν τις αγορές τους, το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για ένα πρώτο βήμα προς τη αλλαγή. Τα ηθικά ζητήματα που αφορούν τη γρήγορη, μαζική και φθηνή βιομηχανία ενδυμάτων των 2 τρισεκατομμυρίων λιρών έρχονται πλέον στο φως. Από τη μία πλευρά είναι οι κροίσοι: Έξι από τους 20 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου δραστηριοποιούνται στο λιανικό εμπόριο, συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων Amancio Ortega της Zara, και Bernard Arnault, διευθύνοντα συμβούλου του οίκου πολυτελών προϊόντων LMVH (ο οποίος έχει τη Louis Vuitton). Από την άλλη πλευρά είναι η ζοφερή αλήθεια: Το 90% των συνολικά 75 εκατ. ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται στο χώρο της ένδυσης παγκοσμίως «δεν έχουν καμία δυνατότητα να διαπραγματευθούν τους μισθούς τους ή τις συνθήκες εργασίας τους» σύμφωνα με