IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 (...) η εκπαίδευση, κυρίως η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια, θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις ιδεολογικές εμμονές των προοδευτικών δογμάτων. Οπως τα αρχαία ελληνικά φέρνουν πιο κοντά τα Ελληνόπουλα στην ευρωπαϊκή παιδεία, έτσι και η διδασκαλία του χριστιανισμού. Αν μη τι άλλο, το σχολείο οφείλει να διδάσκει πως υπάρχουν γνώσεις οι οποίες υπερβαίνουν τη χρησιμοθηρία του φροντιστηρίου. Και αυτές στηρίζουν τον ανθρωπισμό μας. Αν πρόκειται να περάσεις Πανελλήνιες, τρέχεις όλη μέρα από το σχολείο στο φροντιστήριο και ξέρεις πως αν μπορείς να γλιτώσεις μία ώρα την εβδομάδα, θα το κάνεις. Θα ζητήσεις απαλλαγή από τα θρησκευτικά κι ας μην είσαι άθεος ή ετερόδοξος. Θα αδιαφορήσεις και για τη λογοτεχνία από τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να εξετασθείς επί του θέματος. Αν μάλιστα έχεις συμπληρώσει τα 17 σου, άρα θεωρείσαι ενήλικος από τον νόμο, και δεν χρειάζεσαι καν τη συγκατάθεση των γονέων σου για να απαλλαγείς, τότε δεν το σκέφτεσαι. Βάσει αυτής της λογικής ο τελειόφ

'Ηταν από κάθε άποψη μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση αυτή του Πάπα Φραγκίσκου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα χθες στο Βατικανό. 'Ηταν ενδιαφέρουσα πάνω απ’ όλα επειδή ξηλώνει, αν όχι σαρώνει, διάφορα ανόητα και πεπαλαιωμένα στεγανά του παρελθόντος – τόσα πολλά αλλά και τόσο πρόδηλα που δεν είναι ανάγκη ούτε καν να τα αναφέρει κανείς. Ηταν όμως επίσης πολύ ενδιαφέρουσα γι αυτά που είπαν ο «Πάπας των φτωχών» με τον αρχηγό ενός αριστερού κόμματος, του μόνου που διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την εξουσία σε ευρωπαϊκή χώρα, κάτι που ασφαλώς έχει τη δική του ευρύτερη σημειολογία ιδίως πέραν των ελληνικών συνόρων, σημειολογία την οποία προδήλως ο ποντίφικας αντιλαμβάνεται. Το κυριότερο κοινό σημείο όμως των δύο χθεσινών συνομιλητών, είναι ότι παρά το γεγονός ότι τόσο οι χώροι από τους οποίους προέρχονται όσο και τα αξιώματα τα οποία φέρουν είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, προέρχονται και οι δύο από χώρες πτωχευμένες, οι οποί

1. Πολιτικός σκοταδισμός Μετά την πρόταση για κατάργηση των Θρησκευτικών περάσαμε σε νέα απαγόρευση: να καταργηθούν και τα Αρχαία Ελληνικά και να τα διδάσκονται μόνον οι κλασικοί φιλόλογοι! Ας αρχίσουμε από τα δύσκολα. Τα Θρησκευτικά. Το μάθημα δευτερευόντως είναι κατήχηση, κυρίως είναι μάθημα εκκλησιαστικής ιστορίας και θρησκειολογίας. Κανένας δεν υποχρεώνει το μαθητή που είναι άλλου θρησκεύματος, ή άθεος, να το παρακολουθήσει. Κάνει μια αίτηση και εξαιρείται. Γιατί το μάθημα να γίνει προαιρετικό; Είναι δευτερεύον; Οχι. Η εκμάθηση της πατερικής γραμματείας είναι αναγκαία για κάποιον που θέλει να γίνει ιστορικός, θεολόγος, φιλόλογος ή φιλόσοφος. Ο φιλόλογος πρέπει να γνωρίζει την εκκλησιαστική γλώσσα, την ιστορία των Συνόδων, τα κείμενα των Πατέρων, διότι διαφορετικά δεν θα μπορεί να καταλάβει το πέρασμα στην ελληνιστική και μεσαιωνική γραμματεία. Και δεν θα καταλάβει την ευρωπαϊκή ιστορία, η οποία έχει θεολογική βάση. Οι μεγαλύτεροι Ευρωπαίοι δια

(...) Το θλιβερότατο γεγονός ότι, απ' την ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου, ερίζουμε μεταξύ μας για το ποιο απ' τα ξένα υποδείγματα συμφέρει να αντιγράψουμε θα 'πρεπε να βρίσκει την Αριστερά περισσότερο ενοχλημένη, άρα λιγότερο κουφή απέναντι στο δικαίωμα ενός οιουδήποτε λαού να διατηρεί, στον ψυχισμό του, στοιχεία πολύ βαθύτερα απ' την αγωνία για μια δίκαιη κατανομή των πόρων, στοιχεία που σχετίζονται με το χαρακτήρα και τις συνήθειές του, με τα ζωντανά αποθέματα της Παράδοσής του και με τον τρόπο που διασκεδάζει ή πενθεί, για να  μην πούμε και για τις πρωταρχικές εγγραφές της φύσης στο συλλογικό του ασυνείδητο. (...) Η διατύπωση των απόψεων του Τάσου Κουράκη σχετικά με την εκκλησιαστική μισθοδοσία ενθάρρυνε, κλασικά, την εκατομμυριοστή επανάληψη του γνώριμου σχήματος άσπρο/μαύρο, με το ακροατήριο να διχάζεται σε δύο στρατόπεδα, υπέρ και κατά, λες και αποκλειόταν εξ αρχής μια τρίτη θέση, στηριγμένη σ' εκείνη τη λεπτή διάκριση των διαφορών που τόσο

Terry Eagleton (1) Ενώ η θρησκεία κατηγορείται από φιλελεύθερους «αστούς» διανοητές για σκοταδισμό και μισαλλοδοξία, η Αριστερά μοιάζει να έχει ανοίξει έναν ιδιότυπο διάλογο με τη θρησκευτική πίστη.  Ανανέωση της αριστερής σκέψης ή σημάδι αμηχανίας; Δύσκολοι καιροί για την Αριστερά. Ιδίως για τη μαρξιστική σκέψη. Εκεί που η κλασική μαρξιστική θεωρία μάς διαβεβαίωνε ότι ο κομμουνισμός είναι νομοτελειακά, με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο, το επόμενο στάδιο στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας (για την ακρίβεια το τελικό), τα γεγονότα δεν έδειξαν κανέναν σεβασμό για τη νομοτέλεια που θα έπρεπε να τα καθοδηγεί. Και επειδή, σύμφωνα με μια παλιά μαρξιστική τακτική, όταν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα, η θεωρία αφορίζει τώρα τις επιστημονικές προβλέψεις και τις νομοτέλειες και στρέφεται για την επιβεβαίωσή της στην πίστη. Είναι αλήθεια ότι δεν την αποκαλεί πάντοτε έτσι. Τι άλλο μαρτυρούν όμως σύγχρονοι μαρξιστές θεωρητικοί,