IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αγνοώντας το υπόλοιπο Έθνος. Σχετικά με την ολοκληρωτική αποσιώπηση από την Ελληνική δημοσιογραφία όσων συμβαίνουν στον εκτός συνόρων Ελληνισμό. π. Βασίλειος Θερμός – 15/10/2023 – HUFF POST Διάβασα πρόσφατα το σπαρακτικό ”Ιστορίες από το Σπάτς”. Μαρτυρίες από τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Ενβέρ Χότζα, όπως τις αφηγείται Βορειοηπειρώτης κρατούμενος. Οι πολλές επισκέψεις μου στην Αλβανία μου τό κατέστησαν ακόμη πιο επώδυνο καθώς γνώριζα τόπους και καταστάσεις. Χιλιάδες ζωές αθώων που καταστράφηκαν με ψεύτικες κατηγορίες δήθεν ‘εχθρών του λαού’, γονείς που πέθαναν με τον καημό του παιδιού τους, σύζυγοι που τίς υποχρέωσαν να ξαναπαντρευτούν αλλιώς θα απολύονταν και δεν θα μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους. Βασανιστήρια, μίσος, παράνοια. Ιστορίες μοναδικές, συγκλονιστικές, απόκοσμες. Δίπλα μας! Μεγάλο ποσοστό των θυμάτων ήταν Έλληνες. Ο διωγμός τους άρχισε από την δεκαετία του 50 αλλά κορυφώθηκε τις δεκαετίες του 60 και του 70. Εν τω μεταξύ το 1967

Ο Σενέρ Λεβέντ διώκεται επειδή δεν συμφιλιώνεται με την κατοχή και υπερασπίζεται την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο Σενέρ Λεβέντ είναι μονίμως στο στόχαστρο της κατοχικής δύναμης, επειδή αναφέρεται χωρίς περιστροφή σε τουρκική κατοχή Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ Ο Σενέρ Λεβέντ, είναι μονίμως στο στόχαστρο της κατοχικής δύναμης, επειδή δεν μασά τα  λόγια του. Αναφέρεται χωρίς περιστροφή σε τουρκική κατοχή. Λέει, δηλαδή, την κατοχή-κατοχή και δεν κρύβεται πίσω από διατυπώσεις συγκάλυψης της παράνομης παρουσίας της Τουρκίας στο νησί. Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος συνειδητά θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του. Απειλήθηκε πολλές φορές, μέχρι που έφθασαν Γκρίζοι Λύκοι, να επιτεθούν στα γραφεία της εφημερίδας με τη ψευδοαστυνομία να παρακολουθεί εξ αποστάσεων. Κι όλα αυτά επειδή επιμένει να εκφράζει τις απόψεις του, να καταφέρεται κατά της κατοχικής Τουρκίας. Στηρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως το κοινό σπίτι, το κοινό κράτος όλων των Κυπρίων, την ώρα που κάποιοι άλλοι, στα κατεχόμενα έχουν συμφιλιωθεί με

  Ευθύνη δημόσιου λόγου. «Δημοσιογραφώ» σημαίνει: υπηρετώ το είδος της γραφής (γραπτού λόγου) που αφορά στον δήμο, δηλαδή στο σύνολο των πολιτών – απευθύνομαι με τη γραφή μου και με την κοινή λαλιά, σε όσους ομόγλωσσους ενδιαφερθούν για τα θέματα, την εκφραστική, τις στοχεύσεις μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι γράφω δημόσια για να συμφωνήσουν όλοι μαζί μου, ότι επιδιώκω με τον δημόσιο λόγο μου να είμαι σε όλους αρεστός. Θέλω να κοινωνήσω τις απόψεις, γνώμες, αντιλήψεις μου, όχι να αλιεύσω οπωσδήποτε συγκατάθεση, ομογνωμία, επαίνους. Γι’ αυτό και η δημοσιογραφία αντανακλά πάντοτε, είτε το θέλει ο δημοσιογράφος είτε όχι, το επίπεδο της δικής του καλλιέργειας, αλλά και την ωριμότητα (πολιτική, γλωσσική, εμπειρική) του κοινού στο οποίο απευθύνεται και το οποίο τον επιλέγει. Σε συλλογικότητες (κάποτε στο παρελθόν κοινωνίες) όπου πρωτεύει πια η καταναλωτική απαίτηση, επομένως και η ψευδαισθητική αποχαύνωση, δημοσιογραφία μάλλον δεν υπάρχει. Η εκφορά δημόσιου λόγου συνεχίζεται, έντυπη και κυρίως ο

 Σκίτσο του Ηλία Μακρή Ο επικίνδυνος ιός είναι η υστερία των καναλιών και επειδή η ιστορία με τον κορωνοϊό έχει καταντήσει αηδία, η ελληνική τηλεοπτική δημοσιογραφία θα έπρεπε να ντρέπεται αν είχε τσίπα. Να ντρέπεται, γιατί οι πραγματικές ειδήσεις περί τον ιό δεν ξεπερνούν τα 5 λεπτά ανά 12ωρο. Συγκεκριμένα: Τόσα κρούσματα, αυτής της σοβαρότητας, εδώ, εκεί και παρακεί. Αυτά τα μέτρα έχουν παρθεί και αυτά καλούνται οι πολίτες να πάρουν. Αυτά λέει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και αυτά ο Ελληνικός Μηχανισμός, οι γιατροί και οι φαρμακοποιοί, ο καθένας σ αυτό που τον αφορά. Αυτές είναι οι οικονομικές εξελίξεις και αυτές οι εικονες σε άλλες χώρες. Τελεία. Αντ' αυτού, τα ελληνικά κανάλια ασχολούνται πάνω από 6 ώρες τη μέρα το καθένα, με τα δελτία ειδήσεων και άλλες εκπομπές, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια επί ώρες και μέρες, αναλύοντας μέχρι και το εύρος της κωλοτρυπίδας της γάτας του κουμπάρου του μάρτυρα, που είδε έναν κινέζο να βήχει στό σούπερ μάρκετ. Οι ερ

Ο Τζαγκέντρα Σιγκ ήξερε καλά πόσο μεγάλο ήταν το ρίσκο που έπαιρνε. Ο μόνος τρόπος για να προστατευθεί, πίστευε, ήταν να μιλάει ανοιχτά για τις απειλές που δεχόταν. «Το να γράφω την αλήθεια έχει σοβαρές επιπτώσεις για τη ζωή μου», έγραφε στο Facebook στα μέσα Μαΐου του 2015. Ο Σιγκ ήταν βέβαιος ότι το επίμονο ρεπορτάζ του για τις παράνομες εξορύξεις άμμου στα βόρεια της χώρας είχε προκαλέσει έντονη ενόχληση σε πρόσωπα που εκπροσωπούσαν διαφορετικές ομάδες συμφερόντων. «Πολιτικοί, εγκληματικά κυκλώματα και αστυνομικοί, όλοι με κυνηγούν», έγραφε. Ο έμπειρος Ινδός δημοσιογράφος δεν έπασχε από κάποιο σύνδρομο καταδίωξης. Γνώριζε άριστα τον κόσμο που είχε επιλέξει να ερευνήσει.  Λίγες ημέρες έπειτα από εκείνη την ανάρτηση, στις 8 Ιουνίου, ο Σιγκ κείτονταν νεκρός στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Την 1η Ιουνίου 2015, μια ομάδα από άντρες είχε εισβάλει στο σπίτι του. Τον ακινητοποίησαν, τον περιέλουσαν με βενζίνη και του έβαλαν φωτιά.  Πριν υποκύψει στα τραύματά του, μέσα σε φρικτού

''Σοφοί'' γέροντες και ...παρακαταθήκες!  Δ ημόσια χυδαιολογία,  ανοησίες,  ευτελή τσιτάτα  και έπαρση,έπαρση,έπαρση ... George Condo:Writer, 2006 Ελα τώρα που ταράχτηκες, ηθικέ και τίμιε αναγνώστη.  Τι ήταν αυτό που σε πρόσβαλε ταπεινέ, τελευταίε οπαδέ του χάρτινου Τύπου;   Η επαφή στο αιδοίο, με τη γλώσσα του Λευτέρη Παπαδόπουλου;  Η αθυρόστομη άποψη ενός 80άρη παροπλισμένου «ποιητή»;   Ή μήπως η επιτηδευμένη γραφή και οι σεξιστικές πινελιές σ’ έναν κατά παραγγελία πίνακα αφηρημένης τέχνης, ενός συνταξιούχου εραστή;  Αφού αυτά σας αρέσουν, γιατί θυμώνετε; Γι αυτά διψάει η στερημένη βούλησή σας, προς τι η αντιμαρτύρηση;  Εσείς οδηγείτε τη δημοσιογραφία εκεί που κατευθύνεται χρόνια τώρα: στο βάραθρο της ανυποληψίας για να καθίσει τελικά στο βυθό της βδελυγμίας.  Εσείς αναγνώστες μου, που  πριν από 32 χρόνια σταθήκατε κάτω από τον καυτό ήλιο στην ουρά, για να εξασφαλίσετε ένα φύλλο του ΕΘΝΟΥΣ όπου υπήρχε τυλιγμένο το τεμαχισμένο π

Η προσκυνημένη δημοσιογραφία παραλύει και τελικά ακυρώνει κάθε κοινωνική δυναμική. Πρώτιστο έγκλημα δεν είναι ότι διακινεί το ψεύδος, αλλά ότι αποκόβει τον πολίτη από την πραγματικότητα και τον εγκλωβίζει στις ψευδαισθήσεις των «εντυπώσεων». Η δημοσιο-γραφία δεν κατα-γράφει τα του δήμου, υιοθετεί τον εργολαβικό ρόλο των opinion makers. Οικοδομεί την «κοινή γνώμη», κατασκευάζει μια πλασματική πραγματικότητα με «υλικό» τις εντυπώσεις, κερδίζει με τεχνάσματα πελάτες - καταναλωτές για το «εμπόρευμα» που πλασάρει (κόμμα, ιδεολογία, «αγορές», τζόγος της εξουσίας). Η​​ «απροσκύνητη» δημοσιογραφία δεν είναι απλώς «λειτούργημα», είναι το κουράγιο μιας κοινωνίας να βλέπει τα λάθη της καταπρόσωπο και τις ανάγκες της να γίνονται στοχεύσεις. Κάθε «επικοινωνιακός» εξωραϊσμός της αποτυχίας ή της ανικανότητας, οι τεχνητοί πανηγυρισμοί δήθεν κατορθωμάτων, οι μικρονοϊκές προ-αναγγελίες θριάμβων, η διατεταγμένη αποσιώπηση αδιεξόδων, ο λιβανωτός σε σπιθαμιαίους «αρχηγούς», είναι κοινωνικά εγκ

Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή Ο​​ι στατιστικές  (εύκολα προσβάσιμες στο «διαδίκτυο») βεβαιώνουν ότι το ποσοστό των πολιτών που διαβάζουν εφημερίδα είναι πια ασήμαντο και μειώνεται συνεχώς. Tο ποσοστό όσων διαβάζουν βιβλία (μιλάμε για την ελλαδική κοινωνία) παραπέμπει μάλλον σε «είδος υπό εξαφάνισιν». Για την πολιτική οι πολίτες πληροφορούνται σχεδόν αποκλειστικά από την τηλεόραση. H δραματική μείωση της ανάγνωσης εφημερίδων μοιάζει να αντιμετωπίζεται «στρατηγικά» από τα ίδια «επιτελεία» που σχεδιάζουν και τις εκστρατείες για την «προώθηση» αλλαντικών ή απορρυπαντικών στις υπεραγορές: Mοναδικός τους στόχος, να κερδίσουν τις εντυπώσεις, να υποκλέψουν το ενδιαφέρον ή τη συμπάθεια του παθητικού καταναλωτή. Στην περίπτωση των εφημερίδων, να τις καταστήσουν «εύπεπτες» και «γοητευτικές» όσο είναι και η τηλεόραση. Δηλαδή, να έχει προτεραιότητα ο εντυπωσιασμός, η ευκατάποτη παραπλάνηση, όχι η πληροφόρηση ούτε η πολιτική ανάλυση. Eνδεικτικό της εξομοίωσης των εφημερίδων με τα αλλα