IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η παγκοσμιοποίηση και η ρομφαία του  Από τη δεκαετία του 1990, όταν άρχισε να προσλαμβάνει διαστάσεις στην Ευρώπη ο οικονομικός εθνικισμός, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και σ’ αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο η παγκοσμιοποίηση, η οποία προσδίδει υπόσταση και τροφοδοτεί την εθνικιστική ρητορική. Σύμφωνα με τη μελέτη των Italo Colantone και Piero Stanig «Globalisation and economic nationalism», τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς πετυχαίνουν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματά τους σε περιοχές που είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις κινεζικές εξαγωγές. Σε αυτές τις περιοχές διαπιστώνεται μια ομοιογένεια στην εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από το αν κάθε ένας από αυτούς έχει υποστεί ή όχι προσωπική οικονομική βλάβη. Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Η δυσαρέσκεια, που συχνά μετατρέπεται σε οργή, ενισχύεται στη Δύση από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται εντός του πλαισίου του συνταγματικού φιλελευθερισμού,

Είναι κοινός τόπος πλέον πως οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν εκπληρώσει τον προορισμό τους και έχουν περιέλθει στα αζήτητα της ιστορίας. Το έχω δείξει αυτό εδώ και πάρα πολλά χρόνια και εξηγώ το γιατί στο τελευταίο μου βιβλίο που σκιαγράφησε σε ανύποπτη στιγμή την πολιτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία (Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά). Αυτό έχει ως συνέπεια τα κόμματα να έχουν μεταβληθεί άρδην σε «ιδιωτικές εταιρίες», ή για να είμαι πιο επιεικής «σε εταιρίες ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου». Ειδικότερα στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή της Βαυαροκρατίας το κομματικό σύστημα από φορέας διαμεσολάβησης συμφερόντων και τροφοδότης με πολιτικό προσωπικό της εξουσίας μεταβλήθηκε σε πολιτικό σύστημα. Ίππευσε στο πολιτικό σύστημα, το ιδιοποιήθηκε και δι’ αυτού λειτούργησε ως επικαρπωτής του κράτους και δυνάστης της κοινωνίας. Γι’ αυτό και έχω ορίσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως δυναστική κομματοκρατία. Ο νέος «λαϊκισμός» Σε ό,τι αφορά στο «λαϊκισμό» και στις ν

​Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο πρόεδρος Δημοκρατίας να παρεμβαίνει ανοιχτά στη Δικαιοσύνη, απαλλάσσοντας υπόδικους πολιτικούς από κατηγορίες για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας και αθωώνοντάς τους ουσιαστικά, όπως έγινε πρόσφατα στη γειτονική μας ΠΓΔΜ με τον Γκεόργκι Ιβανόφ. Ούτε έχω ακούσει πρωθυπουργό μιας χώρας να δηλώνει ανοιχτά και επίσημα, όπως έπραξε ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ , ότι έχει διατάξει στελέχη μυστικών υπηρεσιών να εισχωρήσουν σε κέντρα και μηχανισμούς φίλης χώρας (όπως η Ελλάδα) που διαχειρίζονται ένα καυτό ζήτημα όπως το προσφυγικό, ή να υποκινεί με τη ρητορική του υπηκόους της χώρας του να συλλαμβάνουν μετανάστες στα σύνορα. Τόσο ο Μπορίσοφ όσο και ο Ιβανόφ, ανήκουν στην κατηγορία των ηγετών που δεν δίνουν μεγάλη σημασία στους θεσμούς και στους δημοκρατικούς κανόνες άσκησης της εξουσίας. Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Το είδος δείχνει να ευδοκιμεί σε χώρες προερχόμενες από το πρώην «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» . Ο Γκρούεφσκι στα Σκόπια