IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Πώς παρεμβάλλεται ο Πάπας στην ουκρανική κρίση. Η Οδός Συμφιλιώσεως που  οδηγεί από το Κάστρο των Αγγέλλων παρά τον Τίβερη στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, έλαβε το όνομά της σε ανάμνηση της αμοιβαίας αναγνώρισης (ελέω Μουσσολίνι) του Βασιλείου της Ιταλίας και της Αγίας Έδρας, μετά από περίπου εξήντα χρόνια κατά τα οποία ο Πάπας ήταν έγκλειστος στο Βατικανό, έχοντας χάσει όλη την πέραν αυτού επικράτεια επί της οποίας ακούσε κοσμική εξουσία. Στη Via della Conciliazione βρίσκεται και η πρεσβεία της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Αγία Έδρα. Εκεί όπου την Παρασκευή, παραμερίζοντας κάθε πρόβλεψη του πρωτοκόλλου, ο Πάπας Φραγκίσκος μετέβη εκτός προγράμματος για να "εκφράσει την ανησυχία του” για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που είχε ξεκινήσει την προηγουμένη. Το να εγκαταλείπει ο επικεφαλής του μεγαλύτερου χριστιανικού δόγματος και ταυτόχρονα αρχηγός κράτους την έδρα του για να συνομιλήσει με έναν πρεσβευτή, αντί κατά τα προβλεπόμενα να συμβεί το αντίστροφο, είναι μια χειρονομία ισχυρό

  Γιατί ο Πάπας επισκέπτεται την Ελλάδα. Τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται τα εκτός έδρας ταξίδια που εντάσσει στο (ούτως ή άλλως βεβαρυμένο) πρόγραμμά του ο Πάπας της Ρώμης είναι αυστηρά, περίπλοκα και όχι πάντοτε προφανή. Αρκεί και μόνο να αναλογισθεί κανείς ότι από την εκλογή του το 2013 μέχρι σήμερα ο κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο δεν έχει επισκεφθεί την πατρίδα του Αργεντινή. Είναι μεγάλος ο αριθμός των τοπικών καθολικών κοινοτήτων (και των πολιτικών ηγεσιών) ανά τον κόσμο που ερίζουν για την περιπόθητη παπική επίσκεψη, χωρίς συνήθως να τα καταφέρνουν. Η βατικάνεια διπλωματία ζυγίζει πολύ προσεκτικά τα ρίσκα και τα οφέλη από κάθε πιθανό ταξίδι, το είδος του "μηνύματος” που εκπέμπεται σε σχέση με μεγάλα τρέχοντα ζητήματα, την πιθανότητα πολιτικής εκμετάλλευσης από τρίτους (αποφεύονται λ.χ. οι προεκλογικές περίοδοι), τις αντοχές του ίδιου του ηλικιωμένου ποντίφηκα κ.ο.κ. Οπότε αναπόφευκτα προκύπτει η απορία: τι οδηγεί στις αρχές Δεκεμβρίου τα βήματα του Πάπα Φραγκίσκου σ

Θα περίμενε κανείς ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Ιταλίας νιώθει μεγάλη ικανοποίηση, αν όχι περηφάνια, που τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Τζουζέπε Κόντε, απόφοιτος της Villa Nazareth, ονομαστού εκκλησιαστικού κολεγίου για άπορους φοιτητές στη Ρώμη. Ή που ο νέος υπουργός Εργασίας Λουίτζι ντι Μάιο εγκαινίασε την προεκλογική του εκστρατεία προσκυνώντας τη φιάλη αίματος του Αγίου Τζενάρο στη Νάπολη. Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση του Κινήματος Πέντε Αστέρων με την Λέγκα προκαλεί στην εκκλησιαστική ιεραρχία αμηχανία και ανησυχία, υποχρεώνοντάς την να εγκαταλείψει τη στάση χαμηλού πολιτικού προφίλ που γενικά τηρεί επί των ημερών του Πάπα Φραγκίσκου και μεταφράστηκε σε επιδεικτική σιωπή κατά το τρίμηνο των μετεκλογικών διαβουλεύσεων σε αναζήτηση κυβερνητικής λύσης. Μάλιστα, κατά την ολιγοήμερη πολιτική και συνταγματική κρίση η οποία προκλήθηκε από το βέτο του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα στον διορισμό του ευρωσκεπτικιστή καθηγητή Σαβόνα στο υπουργείο Ο

Το σχίσμα των εκκλησιών (Ορθόδοξης και Καθολικής, 1054) έβαλε την Βυζαντινή αυτοκρατορία στο στόχαστρο του κάθε πάπα, καθώς επόμενο ήταν να βλέπει το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ως σχισματικό. Οι στρατιωτικές ανάγκες επέβαλλαν στους αυτοκράτορες του Βυζαντίου να συνάπτουν συμμαχίες με δυτικές δυνάμεις (Βενετσιάνους, Γενουάτες κ.λπ.). Τα ανταλλάγματα σχεδόν πάντα ήταν η παροχή προνομίων με αναπόφευκτο επακόλουθο να περάσει στους ξένους η οικονομική δύναμη και να υποτιμηθεί το νόμισμα. Κι όσο η Βυζαντινή αυτοκρατορία κατέρρεε οικονομικά, τόσο πιο έντονη γινόταν η πίεση του παπισμού, που κάποια στιγμή βρήκε συμμάχους τους ίδιους τους φεουδάρχες της Δύσης. Για καθόλου θρησκευτικούς λόγους: Για να μην αποδυναμώνεται το φέουδο, το κληρονομούσε πάντα ο πρωτότοκος. Οι λοιποί γιοι έμεναν άκληροι κι άεργοι και συνήθως ακολουθούσαν εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Κάποια στιγμή, όμως, επήλθε κορεσμός που συνέπεσε με πληθυσμιακή έκρηξη στη Δύση. Τα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας έγ

'Ηταν από κάθε άποψη μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση αυτή του Πάπα Φραγκίσκου με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα χθες στο Βατικανό. 'Ηταν ενδιαφέρουσα πάνω απ’ όλα επειδή ξηλώνει, αν όχι σαρώνει, διάφορα ανόητα και πεπαλαιωμένα στεγανά του παρελθόντος – τόσα πολλά αλλά και τόσο πρόδηλα που δεν είναι ανάγκη ούτε καν να τα αναφέρει κανείς. Ηταν όμως επίσης πολύ ενδιαφέρουσα γι αυτά που είπαν ο «Πάπας των φτωχών» με τον αρχηγό ενός αριστερού κόμματος, του μόνου που διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την εξουσία σε ευρωπαϊκή χώρα, κάτι που ασφαλώς έχει τη δική του ευρύτερη σημειολογία ιδίως πέραν των ελληνικών συνόρων, σημειολογία την οποία προδήλως ο ποντίφικας αντιλαμβάνεται. Το κυριότερο κοινό σημείο όμως των δύο χθεσινών συνομιλητών, είναι ότι παρά το γεγονός ότι τόσο οι χώροι από τους οποίους προέρχονται όσο και τα αξιώματα τα οποία φέρουν είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, προέρχονται και οι δύο από χώρες πτωχευμένες, οι οποί

(...) η ανέξοδη  «αντικαπιταλιστική » ρητορεία του Ποντίφικα δεν ξεφεύγει, στο διά ταύτα, από τα παμπάλαια στερεότυπα της φιλανθρωπίας (...) Η παράδοση θέλει τις κάμερες της διεθνούς δημοσιότητας να στρέφονται, τις τελευταίες ημέρες κάθε χρόνου, προς το Βατικανό. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων, η Πρωτοχρονιά, η εποχική έξαρση της φιλανθρωπίας, οι αναπόφευκτες σκέψεις για τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή, ευνοούν την εστίαση της προσοχής στον Προκαθήμενο της ισχυρότερης χριστιανικής Εκκλησίας. Η φετινή χρονιά, η οποία σημαδεύτηκε από την εκλογή ενός νέου Ποντίφικα υπό εντελώς ασυνήθιστες συνθήκες (μετά την παραίτηση του προκατόχου του, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά ύστερα από 700 χρόνια), δεν αποτέλεσε βέβαια εξαίρεση. Το αμερικανικό περιοδικό ΤΙΜΕ ανακήρυξε τον Πάπα Φραγκίσκο «πρόσωπο της χρονιάς » και «Πάπα του λαού », αναγνωρίζοντάς του ταπεινότητα και γνήσια ευαισθησία για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους στη σύγχρονη κοιλάδα τ