IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η ελληνική πολυκατοικία, φορέας της δημοκρατικής πόλης. Έχουμε συνηθίσει να θέτουμε στο στόχαστρο τις πολυκατοικίες των μεγάλων ελληνικών πόλεων, καθώς στα μάτια μας συμβολίζουν τον νεοελληνικό υδροκεφαλισμό, την απώλεια της ιδιαίτερης αστικής αισθητικής, την κυριαρχία του τσιμέντου και της έλλειψης πρασίνου. Ωστόσο, όπως και το άρθρο ευσύνοπτα περιγράφει, ο κοινωνικός χαρακτήρας της πολυκατοικίας είναι αν μη τι άλλο διφορούμενος. Γιατί αν από την μια η επίδρασή του υπήρξε σαρωτική, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα –και εδώ αξίζει να θυμηθούμε τα εξαιρετικά κείμενα του Βακαλόπουλου για την Κυψέλη, που μας το υπενθυμίζουν, από την άλλη σηματοδότησαν έναν (ακόμη) θρίαμβο της ελληνικής μικροϊδιοκτησίας: Στην πολυκατοικία, λοιπόν, θα πρέπει να αποδόσουμε την μαζικοποίηση της αστικής εμπειρίας, που μέχρι πρότινος ήταν αυστηρά ταξικά διαχωρισμένη, μια και το χάσμα πόλης-υπαίθρου ήταν σημαντικό στην ελληνική κοινωνία και οικονομικά και πολιτισμικά. Το κείμενο στέκεται στον ιδιαίτερο τρόπο

   Στο δοκίμιο του Λεμπέση «Η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» τα πράγματα τίθενται απολύτως ξεκάθαρα. Ο θεμελιώδης κρίκος κάθε κοινωνίας είναι η διαφορετικότητα (κοινωνία χωρίς τη σύνθεση των διαφορετικών δεν υφίσταται) και κατά συνέπεια κάθε απόπειρα ομοιοποίησης των ανθρώπων κρίνεται ισοπεδωτική κι επιζήμια. Εξάλλου, όλες οι έννοιες νοηματοδοτούνται μόνο με την ύπαρξη του αντιθέτου, ως αντίβαρο που με κάποιο τρόπο πρέπει να οριστεί. Υπό αυτές τις συνθήκες αν εξαλειφθεί η βλακεία, αυτομάτως θα τεθεί πρόβλημα και στην έννοια της ευφυΐας, καθώς: «θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμού το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες. Διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένου δε οιουδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος» (σελ. 18).  Από τη στιγμή που η βλακεία αναγνωρίζεται ως πολύτιμη ανθρώπινη ιδιότητα στο πλαίσιο της εξασφάλισης της διαφορετικότητας, και με δεδομένο ότι η διαφορετικότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθο

Νοέμβριος ήτανε και η επίσκεψη του Μπαρακ Ομπάμπα στην Ελλάδα αποτέλεσε την καλύτερη διαφήμιση, για τη χώρα. Ένα βίντεο, μόλις τριάντα δεύτερων, το οποίο ο ίδιος ανάρτησε,  στις σελίδες του, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ταξίδεψε σε διάφορα σημεία του πλανήτη και είδαν όλοι και μαγεύτηκαν με την ελληνική ομορφιά. Το δρόμο του πλανητάρχη, ακολούθησε και η εταιρεία Apple, μέσα από τη  διαφήμιση, της λειτουργίας του πορτρέτου,  τoυ iphone 7 plus και η τηλεοπτική πρεμιέρα της εν λόγω διαφήμισης πραγματοποιήθηκε τη βραδιά της απονομής των Χρυσών Σφαιρών. Τα γυρίσματα έγιναν σε ένα μικρό ελληνικό  χωριό, όπου γίνεται ένα πάντρεμα μεταξύ παράδοσης, μοντερνου και τεχνολογίας μαζί. Εμείς πάλι, ως συνήθως, μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα και αποφασίσαμε να κάνουμε την καλύτερη δυσφήμιση για την ίδια μας τη χώρα. Και πραγματικά, αναρωτιέμαι γιατί… Γιατί αφήνουμε τόσο κόσμο να κοιμάται έξω στο κρύο; Γιατί αφήνουμε τόσους ανθρώπους να κοιμούνται μέσα στις πνιγμένες χιονισμένες σκηνές; Γ

  Καταθλιπτικοί είμαστε λίγο-πολύ όλοι, με την έννοια ότι πάψαμε να αντιδρούμε σ' αυτό που συμβαίνει γύρω μας, και με το οποίο έχουμε πια αμετακλήτως εξοικειωθεί, συνθηκολογώντας με τις τρομώδεις αλήθειες και απογοητεύσεις του καταναλωτικού μηδενισμού και των προσποιήσεων που απλώνονται σαν ένας μόνιμος ίσκιος πάνω απ' τις φωτεινές σημασίες της ανθρώπινης περιπέτειας, σημασίες όπως ήταν η αγάπη, ο έρωτας, η ευσπλαχνία, η πρωτοτυπία ή ο λυρισμός .   Kανείς δεν έδειξε να γνωρίζει πως η κατάθλιψη αποτελούσε σήμερα την αλήθεια μας γιατί, απλούστατα, η αλήθεια ήταν καταθλιπτική...  Εικονογράφηση: Athenean Sailor  Aυτό για το οποίο δεν μιλούν οι στατιστικές είναι όλες εκείνες οι λησμονημένες δυνατότητες, κάτω απ' τον αστερισμό των οποίων είχαμε κάποτε αγαπήσει τη θλίψη μας, την τρυφερή, ευαίσθητη, πνευματώδη και μυστικοπαθή θλίψη. Ανάμεσα σε όλα τα θεάματα που κυριαρχούν στη σφαίρα του μεταμοντέρνου σύμπαντος, κανενός η πραγμάτευση δεν είναι πιο παραπειστική

Οι κοινωνίες δεν είναι άθροισμα μερών, ανεξάρτητων το ένα από το άλλο. Οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί, οι ελαφρόμυαλοι και οι νουνεχείς, οι σεμνοί και οι θρασείς, οι καλοί και οι κακοί, οι ηθικοί και οι ανήθικοι, οι αριστεροί, οι κεντρώοι και οι δεξιοί, δεν συγκροτούν κλειστές ομάδες που λειτουργούν, εξελίσσονται και διαμορφώνονται η μία ερήμην της άλλης. Οι κοινωνίες είναι ένα σύνολο συγκοινωνούντων δοχείων σε διαρκή σχέση και αλληλεπίδραση, που κινούνται και αλλάζουν πάντα σε μια ενιαία κατεύθυνση. Οι κοινωνίες είναι σαν τους συρμούς των μεγάλων τραίνων. Όταν ξεκινήσει αργά η μηχανή κανένα βαγόνι δεν μπορεί να μένει ακίνητο. Με μια μικρή καθυστέρηση, τόση όση χρειάζεται για να απορροφηθούν τα κενά που διαθέτουν οι ελαστικοί σύνδεσμοι για να μην σπάζουν, ακολουθεί το πρώτο βαγόνι και μετά από αυτό το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο, όλα, μέχρι το τελευταίο. Τα παιδιά που διασκεδάζουν ή εκτονώνονται βάφοντας με σπρέι τις εικόνες ενός παρεκκλησίου δεν είναι μια κλε

(...) Μια συγνώμη, ένα σ’ αγαπώ, που φιμώθηκαν και δεν ειπώθηκαν ποτέ.  Πόσα θ΄ άλλαζαν άραγε, αν εσύ τα έλεγες;  Αν εσύ ακολουθούσες τα θέλω σου ; Αν εσύ δεν επέβαλλες στο παιδί σου να ακολουθήσει τα δικά σου όνειρα;   Αν προσπαθούσες να πιάσεις την ουσία και όχι την επιφάνεια;  Αν έσκιζες συμβόλαια και έσφιγγες χέρια ; (...) Ο χρόνος ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα και για το 2013. Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέρμα και μια άλλη, καινούργια, τη διαδέχεται. Όσο περνάνε οι μέρες συνειδητοποιώ, πως ο χρόνος κυλάει μπροστά, αλλά εμείς γυρνάμε  πίσω. Όλο και πλησιάζουμε, προς την παλαιολιθική εποχή,  όπου ο άνθρωπος επινοούσε διάφορα τεχνάσματα για να μπορεί να επιβιώσει. Τότε (ο άνθρωπος) δεν ήταν εξημερωμένος, στο  να ζει και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους. Μήπως  αυτό συμβαίνει και σήμερα; Μήπως αυτό έφταιξε τελικά; Μήπως το «ΕΓΩ» , άλλη μια αιτία, για τον πάτο του τώρα; Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι, που μπορούν να γαληνέψουν τη ψυχή σου, να διαβάσουν τη σιωπή σου, τ