IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 «Η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει». Η άποψη πως η Χούντα έπεσε από την εθνική καταστροφή στην Κύπρο, δεν εκθέτει το Πολυτεχνείο ή την Αριστερά τη Χούντα εκθέτει και όλους τους νοσταλγούς της. Ο τρόπος που αντέδρασε ο ΣΥΡΙΖΑ στα λεγόμενα του Υφ. Παιδείας Αγγ. Συρίγου, επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς του . Οι οποίοι δεν ανήκουν σε κανέναν ιστορικό αναθεωρητισμό . Αρκετοί, που προέρχονται από την αριστερά, τις πιο ριζοσπαστικές της εκδοχές αν θέλετε, τους επαναλαμβάνουν ακατάπαυστα από εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του 1974, που μας έφερε την εισβολή και την κατοχή της μισής Κύπρου. Το ότι η κυρίαρχη άποψη για την μεταπολίτευση, θεμελιώθηκε στη λήθη του γεγονότος ότι η Χούντα έπεσε λόγω της εισβολής και της κατοχής, σήμαινε ότι η θεσμική της ιδεολογία απωθούσε την εθνική καταστροφή που γέννησε την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Ξεχνούσε, την ίδια στιγμή που σε κάθε επέτειο της καταστροφής, έλεγε υποκριτικά «δεν ξεχνώ». «Η Κύπρος είναι μακριά» , είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καρα...

Κυριακή 15/11/2020 Στιγμιότυπο από την επίσκεψη Ερντογάν  στην κατεχόμενη Κύπρο (ASSOCIATED PRESS) Πολυτεχνείο - Αμμόχωστος - Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός στην περιοχή μας σήμερα  εκφράζεται από την εθνικιστική Τουρκία.   Α ν θέλουμε να δούμε τη σύγχρονη αξία του Πολυτεχνείου θα πρέπει να εκτιμήσουμε τι σημαίνει στην εποχή μας το δημοκρατικό, αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό μήνυμά του και όχι η χρήση του ως φετίχ για κομματική χρήση - ακόμα και κομμάτων που τότε είχαν αντιταχθεί στην αντιχουντική εξέγερση.  Ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός στην περιοχή μας σήμερα εκφράζεται από την εθνικιστική Τουρκία. Από τον Καύκασο έως τη Συρία και τη Λιβύη, με άμεσο και έντονο στόχο την Ελλάδα και την Κύπρο.  Οι πλέον πρόσφατες εκδηλώσεις αυτού του επιθετικού ιμπεριαλιστικού ισλαμοφασισμού, είναι η επίθεση κατά των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και η αιχμάλωτη Αμμόχωστος στην Κύπρο.  Διαβάστε επίσης: Αμετάβλητος ο στόχος της Τουρκίας για έλεγχο ...

  'Εργο του Δημοσθένη Κοκκινίδη,Ιούνιος 1967 (HUFFPOST GR) Η επέτειος και η ντροπή. Στον φίλο μου Κυριάκο Κατζουράκη  Επιτέλους τελείωσε και αυτή η επέτειος. Η τρομερή επέτειος της υποκρισίας και του αριστερού κονφορμισμού. Της επαναστατικής γυμναστικής των επαγγελματιών θρησκόληπτων. Των έξι χιλιάδων αστυνομικών που περιφρουρούν (!), του ελικόπτερου της ΕΛΑΣ και των drone, της άδειας Αθήνα από το Σάββατο ακόμη και του κόσμου που κλείνεται στα σπίτια του φοβούμενος τα χειρότερα. Σχεδόν μισόν αιώνα περιφέρουμε ένα πτώμα που μυρίζει θανατίλα και εμείς υποστηρίζουμε ότι μοσχοβολάει. Ουδείς, εδώ και χρόνια, σέβεται το νόημα του Πολυτεχνείου, αλλά όλοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια πάνω στη σορό του. Μια δήθεν γιορτή της δημοκρατίας και της αντιφασιστικής πάλης που κατάντησε γιορτή των παρακρατικών, των τρομοκρατών και των επαγγελματιών της ιδεολογίας. Η πόλη αστυνομοκρατείται επί μιαν εβδομάδα ενώ οι αναρχικοί βορείων προαστίων απείλησαν να κάψουν πάλι την Αθήνα. Τι ντροπή για το μ...

Την πρώτη χρονιά που το Πολυτεχνείο έγινε επίσημη γιορτή στα σχολεία μου σηκώθηκε η τρίχα και αντέδρασα. Όπως αντέδρασε και καθένας που είχε συνείδηση του σκυλέματος, της διαστρέβλωσης και της κρατικής γελοιοποίησης που επρόκειτο να γίνει σε μια εξέγερση δημοκρατική, αντιχουντική, φοιτητική, νεολαιϊστικη, υπερκομματική, ακαθοδήγητη. Και αντέδρασα πολύ, όπως και άλλοι, γιατί η υποχρεωτικότητα μιας γιορτής, για ένα γεγονός, ή πιο σωστά για μια αλληλουχία γεγονότων, ήταν και είναι απόλυτα αντίθετη και απόλυτα εχθρική με τον εθελοντισμό, την αυταπάρνηση, τη διακριτή και διακριτική προσφορά του καθενός από όσους συνέβαλαν και συμμετείχαν σ αυτό που ονομάστηκε «το Πολυτεχνείο». Και που είναι ταυτόχρονα ό,τι πιο αγωνιστικό και αυτοθυσιαστικό και αυθόρμητο έχει γίνει μετά τον πόλεμο στην Ελλάδα. Κυρίως, είναι ό,τι πιο σεμνό. Αφορμή γι αυτό μου το σημείωμα είναι η «επαγγελματική» ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος, που καταγγέλλει ότι ιδιωτ...

Ακούω διάφορους σήμερα να βρίζουν τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ανήκω – θέλοντας και μη – σε εκείνη της γενιά. Μιλάω σπάνια για τα γεγονότα εκείνα, κι όταν το κάνω αμφισβητώ όλους τους μύθους που επικράτησαν έκτοτε. Κυρίως για το ρόλο που διαδραμάτισε η τότε Αριστερά… Αυτή η αμφισβήτηση εκ μέρους μου εκφράζεται δημόσια και γίνεται από τότε, όταν δεν ήταν εύκολο να ειπωθούν, να γραφούν ή να ακουστούν, πράγματα που τώρα τα λένε πολλοί. Και κάποιοι, μάλιστα, καθ’ υπεροβολήν… Και δεν εξαργύρωσα τη συμμετοχή μου στα «γεγονότα του Πολυτεχνείου». Συνειδητά, από την πρώτη στιγμή, κράτησα τις αποστάσεις μου και αποδοκίμασα όσους το έκαναν. Και μάλιστα σε εποχές που αυτό είχε και κόστος και ρίσκο: Το κόστος να απομονωθείς από παντού. Και το ρίσκο να φανείς «γραφικός» . Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα όχι επικαλούμενος τη «συμμετοχή» μου σε εκείνη την εξέγερση, αλλά μάλλον… αποσιωπώντας την. Ό,τι έκανα έκτοτε το κατάφερα όχι επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», αλλά παρά το...

  Έργο του Σ. Ζαχαριάδη Η ανάγκη της υπέρβασης Η προχθεσινή μεγάλη πορεία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων υπό βροχή θέτει εκ νέου το ερώτημα: Γιατί γιορτάζεται το Πολυτεχνείο, τριάντα επτά χρόνια μετά τη νεανική εξέγερση κατά της δικτατορίας; Ακόμη και η λέξη γιορτή είναι προβληματική, για να περιγράψει την κατ' έτος τελετουργική πορεία, τους λόγους, τις αψιμαχίες, τις σχετικές πανηγυρικές αναφορές στα σχολεία. Δεν είναι γιορτή· είναι τελετουργική ανάκληση ενός δραματικού συμβάντος, ενός ιστορικού συμβάντος, το οποίο εισφέρει τεράστιο συμβολικό βάρος στην πρόσφατη Ιστορία. Αφενός, διότι έδωσε στον ελληνικό λαό μια συλλογική αντιστασιακή ταυτότητα, ένα αντίβαρο για τα επτά προηγηθέντα χρόνια προσαρμογής και υποταγής στο πολιτικό kitsch των συνταγματαρχών. Αφετέρου, το Πολυτεχνείο, περισσότερο από κάθε πρόσφατο ιστορικό συμβάν, ήταν μια έκρηξη προκληθείσα τυχαίως, μια έκρηξη που δεν καθοδηγήθηκε από κανέναν πολιτικό οργανισμό, μια έκρηξη που η επίσημη Αριστερά επιχείρησε ...