IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η Τουρκία Δούρειος Ίππος της Ευρασίας στη Δύση. Η Κίνα και η Ρωσία δεν έχουν πρόβλημα με μια Τουρκία που κάνει σλάλομ. Είναι δουλειά της Ελλάδας και της Κύπρου να τα ξεκαθαρίσει στους εταίρους της . Ο καταυλισμός των Κούρδων πολιτικών προσφύγων στο Λαύριο έκλεισε (η Τουρκία είχε προβεί σε αλλεπάλληλες καταγγελίες σχετικά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια) και οι ένοικοί του μεταφέρθηκαν σε άλλες δομές. Όλοι απέδωσαν την εξέλιξη αυτή, στις προπαρασκευαστικές ενέργειες ενόψει της συνάντησης στο Βίλνιους της Λιθουανίας, όπου, οι ΗΠΑ επιθυμούν να γίνει και από την Ελλάδα ″μασάζ” στην Τουρκία, μήπως και αυτή αποδεχθεί την είσοδο της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ . Κακώς, κάκιστα. H συμμαχία μας με τους Κούρδους είναι στρατηγική (αφορά στην προοπτική εκδημοκρατισμού της Τουρκίας ), ενώ η βελτίωση του κλίματος με το καθεστώς της, εντελώς συγκυριακή. Η Ελλάδα, λοιπόν, πρέπει να αναβαθμίσει τις σχέσεις της με τους Κούρδους, και όχι να τους χρησιμοποιεί για τις τακτικές της μανούβρες. Και πρέπει να το κ

Οι νέες απειλές της Άγκυρας και η ατάραχη Δύση: Το θράσος των Τούρκων έχει ξεπεράσει προ πολλού τα εσκαμμένα, θέλουν φινλανδοποίηση. Κάποιοι δυτικοί θεωρούν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατράβηξε και σιγοψιθυρίζουν την ανάγκη ενός συμβιβασμού με τον Πούτιν, που θα εμπεριέχει και παραχώρηση εδαφών, από πλευράς Κιέβου, στην Μόσχα.Μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη για την Ουκρανία, θα είχε πολύ πιθανόν και αντίστοιχες επιπτώσεις στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας. Η επιθετικότητα χωρίς όρια της ισλαμο-εθνικιστικής πολιτικής της Άγκυρας, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, που αρχίζει από τις παραβιάσεις και παραβάσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου και φτάνει στις απειλές πολέμου, ακόμη και για την Κρήτη, που βρίσκεται στην Μεσόγειο. ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΠΗΓΗ HELLAS JOURNAL Την ώρα που η Τουρκία έχει 12 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα στο νότιο τμήμα της, που βρίσκεται στη Μεσόγειο, απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, αν διευρύνει τα χωρικά ύδατα της Κρήτης, που επίσης βρέχεται από την ίδια θάλασσα. Το θρ

   Η Δύση επιτρέπει στον Ερντογάν να είναι «απρόβλεπτος» Η ετοιμότητα της Δύσης να υποκριθεί ότι όλα «βαίνουν καλώς», όταν αυτό εξυπηρετεί έστω και προσωρινά τα συμφέροντά της. Έλενα Μπουλετή , Ιστορικός, Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου – Το κείμενο περιλαμβάνεται στο 7ο Δελτίο Διεθνών & Ευρωπαϊκών Εξελίξεων του Ινστιτούτου ΕΝΑ που δημοσιεύεται στο www . enainstitute . org Είναι κοινή διαπίστωση ότι η επαμφοτερίζουσα στάση που εδώ και καιρό κρατάει ο Τούρκος Πρόεδρος μεταξύ «Δύσης και Ανατολής», σε μια προσπάθεια να αναβαθμίσει το ρόλο της Τουρκίας από απλό σύμμαχο των ΗΠΑ και μέλος του ΝΑΤΟ σε περιφερειακή δύναμη με δικό της λόγο, ατζέντα και αυτόνομη δράση στην ευρύτερη περιοχή της -που συμβαίνει να είναι και το θέατρο σημαντικών στρατιωτικών και διπλωματικών εξελίξεων ακόμη και πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία- φαίνεται να τον ωφελεί μέχρι στιγμής. Εύλογα λοιπόν επιμένει σε αυτή και αποπειράται να την εξελίξει εκμεταλλευόμενος την εκάστοτε συγκυρία. Α

   Το τελευταίο "δώρο" της Μέρκελ στον Ερντογάν. Ξεκίνησε μια νέα εποχή σχετικά με τους δεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μετά την σύνοδο κορυφής της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες στις 24-25 Ιουνίου. Πρώτον, η ΕΕ συμφώνησε να παράσχει χρηματοδοτική στήριξη 3 δισεκατομμυρίων ευρώ στην Τουρκία που έχει προγραμματιστεί να παραδοθεί έως το 2024. Η Επιτροπή δήλωσε ότι αυτή η υποστήριξη είναι προς το "στρατηγικό συμφέρον της Ένωσης", σύμφωνα και με όσα μετέδωσε το πρακτορείο Anadolu. Με πιο απλά λόγια, όσο οι Σύριοι συνεχίζουν να κρατούνται στην Τουρκία, η ΕΕ θα συνεχίσει να δίνει χρήματα. Αν και αυτή η οικονομική βοήθεια περιγράφεται ως χρήματα για τη στήριξη των προσφύγων, στην πραγματικότητα η Τουρκία θα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μέρος της για να προστατεύσει τα ανατολικά της σύνορα. Οι Βρυξέλλες αναμένουν επίσης από την Άγκυρα να διασφαλίσει τα θαλάσσια σύνορά της. Οι παράνομες συνοριακές διελεύσεις με

  Συλλογικές φαντασιώσεις… “εκτελούν”  την προοπτική  ελληνικής ανεξαρτησίας. Η καρικατούρα υψηλής στρατηγικής που κυριάρχησε στη χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη φράση «ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας». Κατά παρανοϊκό τρόπο η αυτοεξάλειψη της χώρας δια της ενσωμάτωσης στην (υποτιθέμενη) ένωση των δυτικοευρωπαϊκών χωρών προβλήθηκε ως το ιερό δισκοπότηρο, το οποίο θα έλυνε όλα τα προβλήματα της Ελλάδας. Οι βασικοί πυλώνες αυτής της συλλογικής φαντασίωσης ήταν τρεις επιμέρους παρανοϊκές αναγνώσεις της πραγματικότητας. «Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ» Η πρώτη εξ αυτών ήταν ότι η Ε.Ε. θα έλυνε οριστικά και δια παντός τα προβλήματα με την Τουρκία. Αυτό θα γινόταν με δύο τρόπους. Ο πρώτος ήταν η αντίστοιχη «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας. Δηλαδή, θεωρείτο πως η Τουρκία θα εισερχόταν και αυτή στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» και έτσι τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών θα εξαφανίζονταν όπως εξαφανίστηκαν (;) αυτά μεταξύ

 Λεηλασίες και κλοπές περιουσιών ιδίως κουρδικών οικογενειών, συστηματικά βασανιστήρια και εξαναγκαστικοί εξισλαμισμοί, βιασμοί γυναικών και κοριτσιών κάποτε εμπρός στους οικείους τους, λεηλασίες και καταστροφές ελληνιστικών και χετιτικών αρχαιοτήτων, βεβηλώσεις τάφων και ιερών των γεζιντιτών.  Αυτά είναι τα κατορθώματα των Τούρκων και των συμμάχων τους στη Συρία, όπως τα καταγράφει η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που μόλις δόθηκε στη δημοσιότητα. (Βλ. σχόλια) Παρουσία ακόμη και αξιωματικών του τουρκικού στρατού έγιναν κάποια απ' αυτά, με άμεσο όργανο εκτελεστικό τις συμμορίες των τζιχαντιστών και των άλλων κακούργων που μισθοδοτεί ο Ερντογάν. Με αυτή τη χώρα του διαχρονικού εγκλήματος μάς καλούν να κάνουμε διάλογο οι εταίροι και σύμμαχοί μας, αυτή τη χώρα αντιμετωπίζει ως υποψήφιο μέλος της η ΕΕ και αυτήν ετοιμάζεται να ανταμείψει προσεχώς με κάποια ακόμη δισ. για τη συνεργασία της στο... προσφυγικό. Οι ίδιοι... ανθρωπιστές που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα ανοσιουργήματα του Π

(John Thys, Pool Photo via AP) «Ενεοί και κεχηνότες ενώπιον της Τουρκίας» Στην «αναμπουμπούλα» χαίρονται διάφοροι λύκοι...  Άραγε οι Ευρωπαίοι ξέχασαν το άθλημα της διεθνούς πολιτικής; Μήπως το πρόβλημα εντοπίζεται στην επί δεκαετίες προσήλωσή τους στην ανάπτυξη της κοινής αγοράς; Ωστόσο, γιατί αυτό να σημαίνει αυτομάτως τη στρατηγική απονεύρωσή τους; Και αν το ερώτημα περί «στρατηγικής της ΕΕ» ουδέποτε προέκυψε κατά τρόπο ενιαίο και συνεκτικό, τα προαναφερθέντα ερωτήματα είναι επιτακτικά όσον αφορά επιμέρους τις μεγάλες δυνάμεις της ηπείρου, οι ηγέτες των οποίων παρακολουθούν άναυδοι την Τουρκία. Ωσάν να έχουν ξεχάσει ότι στη διεθνή πολιτική αναπτύσσονται ηγεμονισμοί, κράτη ενδεχομένως να εκφράσουν αναθεωρητικές τάσεις ή να θελήσουν να ποδηγετήσουν ολόκληρες περιφέρειες. Ωσάν να έχουν ξεχάσει ότι καθήκον των υπολοίπων είναι να εξισορροπούν τέτοιου είδους ταραξίες. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα, για την οποία έχει γίνει λόγος σε πλήθος άλλων κειμένων,