Συλλογικές φαντασιώσεις… “εκτελούν” την προοπτική ελληνικής ανεξαρτησίας.
«Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ»
Η πρώτη εξ αυτών ήταν ότι η Ε.Ε. θα έλυνε οριστικά και δια παντός τα προβλήματα με την Τουρκία. Αυτό θα γινόταν με δύο τρόπους. Ο πρώτος ήταν η αντίστοιχη «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας. Δηλαδή, θεωρείτο πως η Τουρκία θα εισερχόταν και αυτή στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» και έτσι τα προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών θα εξαφανίζονταν όπως εξαφανίστηκαν (;) αυτά μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Ακόμη και η έναρξη της διαδικασίας εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα λειτουργούσε πυροσβεστικά μιας και υποτίθεται ότι η Άγκυρα δεν θα μπορούσε δια μιας επιθετικής πολιτικής, που (επίσης υποτίθεται) θα προκαλούσε την αντίδραση της Ε.Ε., να υπονομεύσει τη διαδικασία ένταξής της.
Ακόμη όμως και αν η Τουρκία δεν εισερχόταν τελικώς στην Ένωση και πάλι η Ελλάδα θα ήταν εξασφαλισμένη, γιατί «τα σύνορα της Ελλάδας θα ήταν τα σύνορα της Ευρώπης».
Άρα, σε περίπτωση αμφισβήτησης της εθνικής μας ακεραιότητας και κυριαρχίας θα έσπευδαν να μας υπερασπίσουν η Λουφτβάφε, η ΡΑΦ, η ισπανική αρμάδα και οι Λουξεμβουργιανοί βατραχάνθρωποι. Όλα αυτά ακούγονται σαν ανέκδοτο σήμερα, ωστόσο για πολλά χρόνια ήταν το κυρίαρχο αφήγημα των ελληνικών ηγετικών ελίτ, ιδιαίτερα την περίοδο Σημίτη.
«Η ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΘΑ ΘΩΡΑΚΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»
Η δεύτερη συλλογική φαντασίωση ήταν ότι η εξάλειψη των ελληνικών παραγωγικών ικανοτήτων μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. και η δολοφονία της δραχμής υπέρ του «κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος», θα θωράκιζαν την ελληνική οικονομία μετατρέποντάς την σε οργανικό και αδιαίρετο μέρος της πανίσχυρης οικονομίας της Ε.Ε.
Αυτή η άποψη προβαλλόταν ως αναντίρρητα «ρεαλιστική» και «ορθολογική» ενώ στην πραγματικότητα είναι μια μαγική ανάγνωση της πραγματικότητας. Στην ουσία είναι παρόμοια με τις αντιλήψεις των πιστών κάποιων ακραίων παραθρησκευτικών σεχτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι δια της αυτοκτονίας θα κερδίσουν την αθανασία σε κάποιο ανώτερο επίπεδο ύπαρξης.
Τα αποτέλεσμα ήταν η διαρκής οικονομική καταστροφή που βιώνει η Ελλάδα, η οποία, με τη σειρά της, αποτελεί μέρος της διάχυτης χρονικά «γενοκτονίας με ήπια μέσα» που υφίσταται ο ελληνικός λαός εδώ και χρόνια.
«Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΩΝΟΪΟ»
Η τρίτη φαντασίωση, η οποία κατέρρευσε μέσα στο ζοφερό 2020, ήταν ότι η Ε.Ε. αποτελούσε ένα σημαντικό γεωπολιτικό σχήμα με σημαντική λειτουργία στο διεθνές σύστημα, που μπορούσε, αν μη τι άλλο, να προστατεύσει κάποια ζωτικά της συμφέροντα.
Η άποψη αυτή αποδομήθηκε ολοκληρωτικά και απόλυτα από τον καταστροφικό τρόπο που η Ε.Ε. διαχειρίστηκε τον κορωνοϊό, τόσο στην αρχή του φαινομένου όσο και τώρα με το κωμικοτραγικό φιάσκο των εμβολίων. Συγκεκριμένα, με το που προέκυψαν οι πληροφορίες για τον κορωνοϊό στην Κίνα, τις πρώτες μέρες του 2020, η Ε.Ε. είχε περίπου δύο μήνες για να προετοιμαστεί. Και δεν έκανε απολύτως τίποτα. Δεν έκανε καν το αυτονόητο.
Δηλαδή, να κλείσει τα σύνορά της με την Κίνα στην αρχή και με τον υπόλοιπο κόσμο στη συνέχεια, αν ο ιός μεταδιδόταν εκτός Κίνας. Αν το είχε κάνει το πρόβλημα θα είχε περιοριστεί δραστικά και πιθανώς και να είχε εξαφανιστεί. Οι εμπειρίες άλλων χωρών που θωράκισαν τα σύνορά τους υποστηρίζουν αυτήν την άποψη.
Όμως, για την Ε.Ε. το κλείσιμο των συνόρων, ή ακόμη και αυτή καθαυτή η ύπαρξη συνόρων, αποτελούν ένα είδος βλασφημίας. Και αυτό γιατί η Ε.Ε., στην πραγματικότητα, δεν είναι το πρόπλασμα μιας διακριτής γεωπολιτικής οντότητας, κάτι σαν μακρινός συγγενής των ομοσπονδιακών Ηνωμένων Πολιτειών, ούτε θέλει να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο.
Είναι ένα αντικρατικό – α-εθνικό μόρφωμα που συνειδητά και επίσημα λειτουργεί υπέρ των στοχοθετήσεων της λεγόμενης «Παγκοσμιοποίησης», δηλαδή της εξάλειψης των διακριτών γεωπολιτικών δομών από τον πλανήτη. Άρα, για τις ευρωπαϊκές ελίτ τα σύνορα «είναι στον πλανήτη ανοιχτές πληγές» και θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ανοικτά.
Εν παραλλήλω, η μεταβίβαση των κρίσιμων αρμοδιοτήτων διακυβέρνησης από τις εθνικές κυβερνήσεις στα ευρωπαϊκά ιερατεία, έχει οδηγήσει τα επιμέρους ευρωπαϊκά κράτη σε ένα είδος γεωπολιτικού κρετινισμού, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά να μην μπορούν να δουν αυτό που είναι μπροστά στη μύτη τους. Έτσι, οι εθνικές κυβερνήσεις καθόντουσαν παθητικά και περίμεναν τον ιό να φθάσει στα εδάφη των χωρών τους χωρίς να κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν αλλά ούτε και να προετοιμαστούν για την άφιξή του.
Σε κάποιες δε περιπτώσεις υπήρξε τόσο ακραία αδιαφορία που θα μπορούσε να λεχθεί ότι οι εθνικές κυβερνήσεις ουσιαστικά συνεργάστηκαν με τον ιό για να εισέλθει στις χώρες τους, όπως συνέβη με την Ιταλία και κυρίως με την Ισπανία, η κυβέρνηση της οποίας διοργάνωσε τις περιβόητες συγκεντρώσεις για τη μέρα της γυναίκας, όταν ο ιός είχε ξεκινήσει να βράζει, οι οποίες λειτούργησαν ως υπερβόμβες μετάδοσης και τον διέσπειραν στην ισπανική κοινωνία, με αποτέλεσμα η κατάσταση να γίνει ανεξέλεγκτη σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Και θα ήταν αφελές να περιμένει κανείς πως ευρωπαϊκές ελίτ θα μάθαιναν από τα παθήματά τους και θα λειτουργούσαν εν συνεχεία κάπως πιο αποτελεσματικά, έστω και στα στοιχειώδη. Και αυτό φάνηκε από το φιάσκο των εμβολίων.
Δηλαδή, ενώ η Ε.Ε. έχει ξεκινήσει μια τεράστια επικοινωνιακή εκστρατεία για να πείσει τους πολίτες της να εμβολιαστούν, δεν υπάρχουν εμβόλια ούτε καν για ένα μικρό ποσοστό αυτών που είναι ήδη πρόθυμοι να το πράξουν και αυτό φαίνεται πως θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό, με απρόβλεπτες, αλλά πάντως ζοφερές, συνέπειες ως προς την αντιμετώπιση του ιού.
Και είναι εμφανές ότι για την κατάσταση αυτή ευθύνεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό η μικρόνοια, η γραφειοκρατική αδράνεια αλλά και η γεωπολιτική μισαλλοδοξία της Ε.Ε., η οποία έχει θέσει τη συνεργασία με τη Ρωσία, την Κίνα αλλά και άλλα κράτη εκτός συζήτησης.
Ο ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ Η ΜΟΝΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Συμπερασματικά λοιπόν, η οδυνηρή κατάρρευση αυτών των τριών συλλογικών φαντασιώσεων καθιστά πλέον κωμική την ευρύτερη αντίληψη ότι η Ελλάδα έχει υπόσταση και γεωπολιτική λειτουργία στο πλαίσιο της Ε.Ε. γιατί πολύ απλά το πλαίσιο αυτό δεν υπάρχει. Είναι μια εικονική πραγματικότητα.
Αντιθέτως, αυτό που προβάλει πλέον ως σκληρά ρεαλιστική και ορθολογική επιλογή, αν όχι νομοτελειακή αναγκαιότητα, είναι η ανάγκη επίτευξης εθνικής ανεξαρτησίας και χάραξης μιας κρατικής πολιτικής, σε όλα τα επίπεδα, με εθνοκεντρικά και μόνο κριτήρια.
Άρα λοιπόν, η εθνική ανεξαρτησία, την οποία οι ελληνικές ελίτ αλλά δυστυχώς και μεγάλο μέρος της κοινής γνώσης αντιμετωπίζουν ως αφελή ουτοπία, δεν είναι παρά η μόνη ρεαλιστική επιλογή που έχει η χώρα. Και φυσικά δεν μπορεί να επιτευχθεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Και αυτό γιατί η σημερινή Ελλάδα δεν είναι απλώς υπόδουλη.
Είναι μια ημικατεστραμμένη χώρα, η οποία λειτουργεί στο πλαίσιο μιας ανύπαρκτης Ε.Ε. Άρα, η διαδικασία της εθνικής απελευθέρωσης θα είναι επώδυνη, μακρά και σταδιακή. Αλλά πρέπει να ξεκινήσει. Γιατί αλλιώς η άλλη επιλογή δεν είναι πλέον η υποδούλωση αλλά η εξάλειψη.
Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
13/02/2021