IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η γενιά που έχει ζήσει μόνο κρίσεις H «μονιμοκρίση» είναι η λέξη της χρονιάς. Πώς την αντιλαμβάνονται οι νέοι που δεν έχουν γνωρίσει την εποχή της κανονικότητας Οσοι νέοι μπήκαν στην εφηβεία ή ενηλικιώθηκαν γύρω στο 2010 δεν έχουν ζήσει περίοδο «χωρίς πολλά προβλήματα». Οι μιλένιαλ βλέπουν το βιοτικό επίπεδο και τον βαθμό ευτυχίας τους να περιορίζονται σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Επιμέλεια: Ξένια Κουναλάκη Η «μονιμοκρίση» (permacrisis) είναι ο όρος που επελέγη πρόσφατα από το λεξικό Κόλινς ως λέξη της χρονιάς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Ανταμ Τουζ εγκαινίαζε τη νέα του στήλη στους Financial Times με τίτλο «Καλώς ήλθατε στoν κόσμο της πολυκρίσης». Επικαλούμενος τον πρώην υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ, Λάρι Σάμερς, ο οποίος έκανε πρόσφατα λόγο για την πιο σύνθετη αλληλουχία προκλήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο Τουζ παραδέχεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό κρίσεων, την οικονομική, την υγειονομική, τη γεωπολιτική και την ενεργειακή. Και

  Καταθλιπτικοί είμαστε λίγο-πολύ όλοι, με την έννοια ότι πάψαμε να αντιδρούμε σ' αυτό που συμβαίνει γύρω μας, και με το οποίο έχουμε πια αμετακλήτως εξοικειωθεί, συνθηκολογώντας με τις τρομώδεις αλήθειες και απογοητεύσεις του καταναλωτικού μηδενισμού και των προσποιήσεων που απλώνονται σαν ένας μόνιμος ίσκιος πάνω απ' τις φωτεινές σημασίες της ανθρώπινης περιπέτειας, σημασίες όπως ήταν η αγάπη, ο έρωτας, η ευσπλαχνία, η πρωτοτυπία ή ο λυρισμός .   Kανείς δεν έδειξε να γνωρίζει πως η κατάθλιψη αποτελούσε σήμερα την αλήθεια μας γιατί, απλούστατα, η αλήθεια ήταν καταθλιπτική...  Εικονογράφηση: Athenean Sailor  Aυτό για το οποίο δεν μιλούν οι στατιστικές είναι όλες εκείνες οι λησμονημένες δυνατότητες, κάτω απ' τον αστερισμό των οποίων είχαμε κάποτε αγαπήσει τη θλίψη μας, την τρυφερή, ευαίσθητη, πνευματώδη και μυστικοπαθή θλίψη. Ανάμεσα σε όλα τα θεάματα που κυριαρχούν στη σφαίρα του μεταμοντέρνου σύμπαντος, κανενός η πραγμάτευση δεν είναι πιο παραπειστική

   Αν ο ελληνορθόδοξος λοιπόν συναισθηματισμός και αναχρονισμός μας είναι η βασική αιτία της νεοελληνικής κρίσης, γιατί άραγε η προτεσταντική κυρίως, αλλά και η καθολική Δύση –που ουδέποτε «χώνεψε» την επίσης τροφό της Ορθοδοξία, και δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εκσυγχρονίζεται ανελλιπώς, καπιταλιστικώς και ανθρωποφαγικώς, μέχρι πλανητικής καταστροφής– βιώνει σήμερα τη μέγιστή της κρίση;  Διαβάζοντας κάποιος στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο άρθρα και συνεντεύξεις Ελλήνων συγγραφέων και διανοητών για τα αίτια της κρίσης του δυτικού πολιτισμού, αλλά και της σημαντικότατης και εν πολλοίς ιδιαίτερης κρίσης της νεοελληνικής μας κοινωνίας, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσει και μία ενδιαφέρουσα ιδεολογική και συγγραφική εμμονή, να αναζητούνται οι όποιες βασικές αιτίες της παγκόσμιας κρίσης, αλλά και της δικής μας ιδιαίτερα κρίσης, σε θρησκευτικούς παράγοντες, και για την περίπτωσή μας στην ελληνορθόδοξή μας παράδοση. Η συγκεκριμένη αυτή εμμονή εκφράζεται, κατά τη γνώμη μου, στη χ

  Ακόμα μια φορά, ο κόσμος μας βρίσκεται αντιμέτωπος με το πανάρχαιο δίλημμα ανάμεσα στην εμμονή στο αδιέξοδο και ανυπόφορο υπάρχον και στον ανοικτό κοινωνικοπολιτικό πειραματισμό, ανάμεσα στην τυφλή και άκριτη συντήρηση και στην άγνωστη πρόοδο, ανάμεσα σε εκείνο που δεν μπορεί να υπάρχει πια και σε εκείνο που δεν υπάρχει ακόμα.   Φωτογραφία του Κ.ΤΣΙΡΩΝΗ 'Ολοι καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος μας είναι πιο αβέβαιος, πιο απρόβλεπτος και πιο αγχωτικός από εκείνον που αφήνουμε πίσω μας. Κανείς δεν ξέρει τι και πώς θα του ξημερώσει και όλοι νιώθουμε την καυτή ανάσα της Ιστορίας να απειλεί τα νώτα μας. Σε μια τέτοια στιγμή, οι ιστορικοί απολογισμοί αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Οταν τα πράγματα μας εξαναγκάζουν να αναρωτηθούμε αν πορευόμαστε προς το «χειρότερο», η νεωτερική φαντασίωση ότι ελέγχουμε την κοινή μας μοίρα αποδυναμώνεται ή και χάνεται. Αν σκεφθούμε πως από την εποχή του Διαφωτισμού η κίνηση του κόσμου τείνει να προσλαμβάνεται ως ταυτισμένη με την «πρόοδο» - και τις σημ