IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το Κογκρέσο, η παιδεία, και η εκπόρνευση… Η ομιλία του Πρωθυπουργού περιγράφει έναν κόσμο ανθρωπιστικών αξιών που έρχεται από το παρελθόν. Υπάρχει πλέον αυτός στην πραγματική κοινωνία;   Η ομιλία του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο, κατά κοινή ομολογία, αποτέλεσε από τις ευτυχέστερες διαχρονικά στιγμές των πολιτικών μας λογογράφων. Εννοείται ότι αναπόφευκτα χαρακτηριζόταν από την μονομέρεια των διπλωματικών συμβάσεων, αφού εγκωμίασε υπερβολικά τις ΗΠΑ οι οποίες κατά καιρούς εξέφρασαν και άλλες συμπεριφορές (βλ. φυλετικές διακρίσεις, ατομική βόμβα, στήριξη δικτατοριών, θανατική ποινή, όπλα κ.π.ά.), ασύμβατες με τις κοινές αξίες τις οποίες εξύμνησε. Αλλά η Αμερική έχει πολλά πρόσωπα - και το επαινεθέν είναι και αυτό υπαρκτό. Αφήνοντας στην άκρη την πολιτική διάσταση της εντύπωσης την οποία προξένησε η ομιλία (την οποία, φυσικά, δεν συμμερίζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο), θα την σχολιάσω για το αναμφίβολα υψηλό επίπεδο παιδείας το οποίο την χαρακτήριζε. Αυτό που θ

         Εργαζόμενη του Γηροκομείου Χανίων στο Tvxs.gr: «Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με αυτά που έκαναν στους ηλικιωμένους...» «Οι ηλικιωμένοι στο γηροκομείο Αγ. Σκέπη, προτιμούσαν τον θάνατο παρά να μένουν εκεί». Αυτός ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ του tvxs τον περασμένο Απρίλιο, στο οποίο περιέγραφαν συγγενείς θυμάτων και εργαζόμενοι, τα βασανιστήρια έως θανάτου που έζησαν στο ίδρυμα οι ηλικιωμένοι, αλλά και πρακτικές υφαρπαγής της περιουσίας τους. Σήμερα έχουμε 7 συλληφθέντες που κατηγορούνται για σύσταση και ένταξη σε εγκληματική ομάδα, για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο και  ανθρωποκτονία και απόπειρα ανθρωποκτονίας διά παραλείψεως. Η  δικογραφία περιγράφει τον εφιάλτη των ηλικιωμένων και το δράμα των συγγενών με νούμερα:  293 άνθρωποι πέθαναν μέσα σε έξι χρόνια στα χέρια εκείνων που τους εμπιστεύτηκαν. Πάνω από 80 υποθέσεις θανάτων μόνο για τον πρώτο ενάμιση χρόνο. Το ποσοστό θανάτων ξεπερνά συχνά το 150% ενώ ο μέσος όρος σε άλλα ιδρύματα είναι 16-20%.  Στο οικονομικό μέρ

Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ

 GETTY Ελληνική αφασία. Αφασία: Πρόκειται για μια νευρική διαταραχή της απώλειας (μερικής ή ολικής) της γλωσσικής ικανότητας. Η γλώσσα, ο λόγος, ήταν οι προϋποθέσεις για το άλμα στην εξέλιξη και τον πολιτισμό.   Η επικοινωνία, δια του προφορικού και γραπτού λόγου, είναι αυτή που συγκροτεί τον άνθρωπο αφού για να υπάρξει ως ολοκληρωμένη προσωπικότητα απαιτείται να έχει το χάρισμα του λόγου και την αξίοποίηση αυτού με την μορφή του διαλόγου. Δηλαδή της συνύπαρξης ή τουλάχιστον της προσπάθειας συμπόρευσης με τον συνάνθρωπο, την οικογένεια, τον φίλο.   Ακόμη πιο σημαντικό, μέσω του λόγου και της εκφοράς του συνειδητοποιούμε την ύπαρξη μας και τη σχέση μας με τον Άλλο και τον κόσμο.   «Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου» είχε πει ο  Λούντβιχ Βιτγκενστάιν .   Αφασία: Πρόκειται για μια νευρική διαταραχή της απώλειας (μερικής ή ολικής) της γλωσσικής ικανότητας.   Ο διεθνούς φήμης νευροεπιστήμονας,  Jay Lombart,  υποστηρίζει ότι  η πραγματικότητα μεταβάλλεται όταν αφαιρείται η

Πλάτωνας (αριστερά) και ο Αριστοτέλης (δεξιά),  λεπτομέρεια από τη Σχολή των Αθηνών, Ραφαήλ. Ο Αριστοτέλης, η ευτυχία  και ο σύγχρονος πολιτισμός. Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Πολιτικά» είναι ξεκάθαρος. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον. Με άλλα λόγια η πόλη δεν δημιουργήθηκε από την ανάγκη της επιβίωσης απέναντι στα θηρία, δεν είναι δηλαδή μια σύμβαση, όπως πιστεύει ο Πρωταγόρας, αλλά η εκπλήρωση της φυσικής επιταγής καθώς ο άνθρωπος αδυνατεί να νιώσει συναισθηματική πληρότητα μακριά από τους άλλους ανθρώπους. Ως βασική απόδειξη αυτού επιστρατεύεται η γλώσσα, η οποία μπορεί να μην δόθηκε ευθέως από τη φύση, αλλά αναπτύχθηκε γιατί ο άνθρωπος είχε από τη φύση τη δυνατότητα να την κατανοήσει και να την εξελίξει. Η κατανόηση της γλώσσας, ως φυσικό δώρο, που δόθηκε δυνάμει στον άνθρωπο, αποτελεί σαφώς το πρωταρχικότερο στοιχείο της συνύπαρξης και το γεγονός ότι δεν δόθηκε σε κανένα άλλο ον, τουλάχιστο με την εξελιγμένη μορφή των φθογγικών συμβόλων, καταδεικνύει τ

Η κουλτούρα δεν έχει σύνορα: είναι διάτρητη. Ποτέ η Γαλλία δεν υπήρξε τόσο γαλλική όσο τον 17ο αιώνα, όταν ο Μολιέρος εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Ιταλούς ή ο Κορνέιγ από τους Ισπανούς. Πολιτισμός: Ανάμεσα στην Ντίσνεϊλαντ και στους αγιατολάδες. Η μάχη ανάμεσα στην παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα και την τοπική κουλτούρα δεν θα γίνει. Αυτή είναι η πεποίθηση του Μισέλ Σερ, η οποία εκφράστηκε στις «Συνομιλίες του 21ου αιώνα» της UNESCO σε απάντηση στον Τζέρεμι Ρίφκιν. Βασίζοντας την ανάλυσή του στην ιστορία των τεχνολογιών και των σχέσεών τους με τις ανθρώπινες κοινωνίες, ο Γάλλος φιλόσοφος εκτιμά ότι ο πολιτιστικός χώρος τροφοδοτούνταν πάντοτε από σχέσεις προσέγγισης και από συγκρούσεις με τους άλλους. Η ανάπτυξη των δικτύων δεν αλλάζει τα δεδομένα. Στη σημερινή μεγάλη αλλαγή πρέπει να επιμείνουμε στην ακριβή εκτίμηση αυτού που κερδίζουμε κι αυτού που χάνουμε. Άραγε κινδυνεύουμε να χάσουμε την κουλτούρα; Ας πάρουμε δύο παραδείγματα. Από γενιά σε γενιά, η μνήμη μα

   Ρύποι, ρύποι, ρύποι...* Η ρύπανση έχει πολλές όψεις. Μας ενοχλούν οι ξεχειλίσμενοι κάδοι με τα σαπισμένα σκουπίδια, μας απωθούν οι βρόμικες φυσαλίδες της θάλασσας, αγανακτούμε βλέποντας ακαθαρσίες ζώων στα πεζοδρόμια, δυσανασχετούμε με τα μίζερα, αφρόντιστα πάρκα, λυπούμαστε τα περιφερόμενα, πεινασμένα αδέσποτα ζώα, μας πανικοβάλει η αιθαλομίχλη πάνω από την πόλη, οργιζόμαστε στην όψη του μπαζωμένου ρυακιού με τα βιομηχανικά απόβλητα, αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τις εγκαταλειμμένες οικοδομές, τους βαμμένους με συνθήματα τοίχους, τις  κουρελιασμένες αφίσες, τα βανδαλισμένα μνημεία μας. Ρύποι, ρύποι, ρύποι… Άλλοι, οι σοβαρότεροι, απειλούν την υγεία μας. Άλλοι, λιγότερο επικίνδυνοι αυτοί που προσβάλλουν την αισθητική μας. Αλάνθαστη, εν προκειμένω,  η προειδοποιητική επισήμανση: Όταν ο πολιτισμός αρχίζει να διαλύεται, τα ρήγματα πρωτοφανερώνονται στην αισθητική του.    Μια κατηγορία από μόνη τους, οι ρύποι του λόγου, γραπτού και προφορικού. Τον πρώτ