IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σηματοδοτούν οι διχασμοί των δυτικών κοινωνιών, οι ανίκανες ηγεσίες και ο πόλεμος μια ιστορική καμπή; Ή οι φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι πιο ανθεκτικές απ’ ό,τι οι ίδιες φαίνεται να πιστεύουν;   Ζούμε, αλήθεια, την παρακμή της Δύσης;   Κοινή λέξη, επικίνδυνη ιδέα Του Σταύρου Ζουμπουλάκη Η «Παρακμή της ∆ύσης» του Οσβαλντ Σπένγκλερ έχει συζητηθεί κατά κόρον και έχει κριθεί, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας της γενικά. Δεν έχει νόημα μια νέα συζήτηση εδώ, κάτι που εξάλλου είναι αδύνατο να γίνει μέσα σε λίγες αράδες. Θα θυμίσουμε μόνο ότι το βιβλίο γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γερμανία στο ευρύ κοινό – όχι στους ιστορικούς. Ο Σπένγκλερ άλλωστε δεν απευθυνόταν σε αυτούς, τις εξονυχιστικές μονογραφίες των οποίων περιφρονούσε. Εκείνοι που ενθουσιάστηκαν με αυτόν, ο οποίος αυτοπροσδιοριζόταν ως ο Κοπέρνικος της Ιστορίας, δεν τον διάβασαν ως ιστορικό αλλά ως προφήτη, που είχε το βλέμμα του στραμμένο στο μέλλον. Εμπνεόμενος σταθερά από τον Νίτσε, φθέγγεται ρήματα αληθείας για το ισ

Τα κεντρικά γραφεία της Λίμαν Μπράδερς, στη Νέα Υόρκη.  Ο Φέργκιουσον περιγράφει τον τρέχοντα εκφυλισμό του Δυτικού κόσμου σα να καταγράφει εγκεφαλικό επεισόδιο. NIAL FERGUSON: ''Ο μεγάλος εκφυλισμός'' Μετ.: Νίκος Ρούσσος, εκδ. Παπαδόπουλος-Σελ. 182 Η εικόνα που δίνει ο Φέργκιουσον για τον κόσμο είναι απαισιόδοξη: επιβράδυνση της ανάπτυξης, ογκούμενα δημοσιονομικά χρέη, αύξηση ανισοτήτων, ανεργία, δημογραφικές ανατροπές, αντικοινωνικές συμπεριφορές... Το πρίσμα θέασης του κόσμου μέσα από τους θεσμικούς ιστορικούς πυλώνες τής άλλοτε ένδοξης Βρετανίας και των ΗΠΑ -προβοκατόρικο εδώ σε πολλά σημεία- δεν αποτελεί συχνά επιλογή των σύγχρονων θεωρητικών. Ωστόσο, το πώς παρακμάζουν οι θεσμοί και πεθαίνουν οι οικονομίες (ο υπότιτλος του Φέργκιουσον) ερμηνεύεται με τέσσερα μαύρα κουτιά του «Μεγάλου εκφυλισμού» που ξεκλειδώνουν τα μυστικά τους, σπονδυλωτά, στα κεφάλαια των αντίστοιχων κινητήριων δυνάμεων του καθημερινού βίου: τη δημοκρατική διακυβέρνη