IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Γιατί υπάρχει ζωή; Από τα τρία Μεγάλα Ερωτήματα (« γιατί υπάρχει κόσμος ; γιατί υπάρχει ζωή ; γιατί υπάρχει συνείδηση ;») μόνο το δεύτερο είναι πράγματι ενδιαφέρον. Το πρώτο (« γιατί υπάρχει κόσμος ;») δεν επιδέχεται απάντηση συμβατή με τις νοητικές μας δυνατότητες. Είτε ο κόσμος είναι κτιστός είτε άκτιστος, είτε γεννιέται από ένα Πρώτο Κινούν είτε από τους κόλπους του Μηδενός, στην ουσία κάθε απόκριση μας είναι ασύλληπτη – καταπώς η έννοια του θεού· η κοσμολογία καταλήγει αδήριτα στην θεολογία. Το τρίτο ερώτημα (« γιατί υπάρχει συνείδηση ;») είναι το πιο εύκολα απαντήσιμο. Όπως δείχνει η επικράτηση του homo sapiens sapiens στον πλανήτη, υπό ορισμένες συνθήκες η συνείδηση είναι ασφαλώς εξελικτικό πλεονέκτημα – βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, αυτά τα 200.000 χρόνια που υπάρχουμε εμείς, οι άμεσοι πρόδρομοι και οι κοντινότεροι συγγενείς μας. Όπως ακριβώς τα δυνατά νύχια στους δεινοσαύρους ή το ασπόνδυλο σώμα στους τριλοβίτες (είδη που κυριάρχησαν για διάστημα ασύγκριτα μεγαλύτε

 Πείνα και Δίψα. Μένοντας δούλοι στη μιζέρια της καθημερινότητας μένουμε δούλοι στο πρόσκαιρο και εφήμερο και φθαρτό του κόσμου τούτου. Κλείνουμε όλη τη θέα της ζωής στις χωματερές εκτάσεις της ρουτίνας, γίνεται όλη η ζωή ένας παχύς χωματόδρομος που τον περνάμε έρποντας. Κάθε ξύπνημα όμως κάποιας μεγάλης χαράς μέσα μας, κάθε γεύση μεθυστική του ιδιαιτέρου και ξεχωριστού πού υπάρχει στη ζωή, είναι μια γεύση του απόλυτου και γι' αυτό μια γεύση αιωνιότητας. Η αιωνιότητα ζει μέσα μας στην κάθε μέρα, στην κάθε ώρα, σαν σύγκριση και σαν νοσταλγία. Ο χαμένος παράδεισος ζει μέσα μας στις στιγμές της μεγάλης χαράς, στο πλησίασμα ενός ανθρώπου, μιας αληθείας, μιας αγάπης, μιας ομορφιάς. Είναι στιγμές στη ζωή, αυτές πού κάνουν τη δίψα μας μαρτύριο και που το νιώθουμε καθαρά πώς θ' αρκούσαν, σε μία αέναη παράταση, να μας ξεδιψάσουν για μία αιωνιότητα. Η δίψα του απόλυτου είναι ένα δεύτερο πάθος. "Βλέπεις, θέλω πολλά, ίσως τα θέλω όλα", έγραφε ο ποιητής. Μα όχι "ίσως". Ε

Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και ζωή σε άλλους κόσμους:  Τι πίστευαν για τα εξωγήινα όντα. Στο βιβλίο του « Extraterrestrials » ο δημοσιογράφος Γουέιντ Ράους παρουσιάζει μια άγνωστη διάσταση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.  Η ιδέα πως άλλοι κόσμοι, διαφορετικοί ή παρόμοιοι με τον δικό μας, μπορεί να φιλοξενούν άλλα, εξωγήινα πλάσματα , δεν είναι «παιδί» του σύγχρονου κόσμου: Η ανθρωπότητα το σκέφτεται αυτό από τότε που άρχισε να κοιτά ψηλά στους ουρανούς, όπου έβλεπε τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα άστρα και τους πλανήτες. Κάθε είδους μύθοι, θρύλοι και ιστορίες «γεννήθηκαν» για τους κατοίκους του ουρανού, με θεούς, δαίμονες, πνεύματα και αγγέλους να καθίστανται οι πρώτοι «εξωγήινοι» (με την αυστηρή- «έξω από τη Γη»- έννοια του όρου). Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι μυθολογικές προσεγγίσεις άρχισαν να αντικαθίστανται από πιο «υλιστικές», με την έννοια των εξωγήινων όντων, των πλασμάτων δηλαδή από άλλους κόσμους/ πλανήτες, να αποκτά τις πρώτες της πρωτοεπιστημονικές ρίζες στην αρχαία Ελλάδα

Διονύσης Σιμόπουλος : Δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν. Ο επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου υπογραμμίζει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ότι δεν αποτελεί ρεαλιστική λύση η μετοίκηση σε άλλους πλανήτες για τη σωτηρία της ανθρωπότητας Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ   Γνώστης των μυστικών του σύμπαντος ο διακεκριμένος ερευνητής και συγγραφέας Διονύσης Σιμόπουλος , μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ με αφορμή το πρόσφατο πέρασμα του αστεροειδή με την ονομασία «7482» , υπογραμμίζοντας ότι «η γήινη ατμόσφαιρα μπορεί να μας προστατεύει αρκετά από την εισβολή αντικειμένων με διάμετρο μέχρι 50 μέτρα» . Σύμφωνα με την άποψη, που διατυπώνει ο επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, ενδεχομένως, σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια από σήμερα, όταν ο Ηλιος θα αρχίσει να εκπέμπει περισσότερη ενέργεια, «θα πρέπει να φύγουμε για κάποιο άλλο πλανητικό σύστημα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε ». Δεν παραλείπει να επισημάνει, ωστόσο, ότι «πρέπει στο μεταξύ να κρατήσουμε τον πλανήτη μας ζωνταν

  NASA Η απεραντοσύνη του Σύμπαντος ξεπερνάει και την πιο "τραβηγμένη" επιστημονική φαντασία.   Το εξωφρενικά τεράστιο μέγεθος του Σύμπαντος που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους και η πρόκληση για επιστήμονες και συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας να μας το μεταδώσουν.   Το άρθρο του συγγραφέα και καθηγητή αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, Michael Strauss δημοσιεύτηκε στο Aeon . Τo  Aeon ,   είναι διαδικτυακό περιοδικό, που θέτει μεγάλα ερωτήματα, αναζητώντας φρέσκες απαντήσεις και μια νέα οπτική στην κοινωνική πραγματικότητα, την επιστήμη, τη φιλοσοφία και τον πολιτισμό. Το NEWS 24/7 αναδημοσιεύει κάθε εβδομάδα μια ιστορία για όσους λατρεύουν την πρωτότυπη σκέψη πάνω σε παλιά και νέα ζητήματα . Ως αστροφυσικός, πάντα με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ακόμη και οι πιο άγριες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας τείνουν να έχουν ξεκάθαρα ανθρώπινο χαρακτήρα. Ανεξάρτητα από το πόσο εξωτικό είναι το μέρος ή πόσο ασυνήθιστες είναι οι επιστημονικές έννοιες, η περισσότερη ε

Το χαοτικό μας σήμερα.  Ζούµε σε µια απίστευτα ενδιαφέρουσα εποχή, όπου το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται ταχύτατα µέσα από τη συσσωρευµένη γνώση αιώνων, προερχόµενη κυρίως από τις θετικές επιστήµες, τη φυσική, τη βιολογία και γενικότερα αυτές που αποκαλούµε life sciences. Ο θαυµαστός καινούργιος κόσµος του Aldus Huxley είναι παρών. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που κοιτάµε το σύµπαν έχει αλλάξει ριζικά και πολλά από αυτά που µε βεβαιότητα πιστεύαµε στο παρελθόν έχουν αποδειχθεί παρωχηµένα και αναληθή, στηριγµένα στην έλλειψη επιστηµονικών δεδοµένων, η οποία ενισχύει το αίσθηµα του φόβου. Εκεί ακριβώς είναι που κατά καιρούς πατούν οι διάφοροι µύστες: στην εκµετάλλευση του φόβου απέναντι στο άγνωστο. Όταν ο άνθρωπος φοβάται, τότε κλείνει ερµητικά τα κανάλια που παράγουν τη νέα γνώση και κολλάει στα όσα γνωρίζει που του προκαλούν µια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Το βαθύ αυτό χάσµα ανάµεσα σε αυτούς που πάνε τον κόσµο µπροστά παράγοντας διαρκώς νέα γνώση και σε αυτούς που µένουν πίσω πεισµατικά δεµένοι στ

Παραμονή άλλης μέρας. Σκοτεινή και φωτεινή η ζωή καρδιοχτυπάει πολύχρωμη μπροστά μας αυτοπροσώπως. Άλλη αγαθή καλοσύνη δεν ξέρω. Τέλος χρόνου, καινούργια αρχή κι ευκαιρία να πάρουμε πάλι κανόνα, πάλι να κάνουμε υπακοή, να βάλουμε τα δυνατά μας ξανά, να γίνουμε εφέτος καλοί, λίγο καλύτεροι έστω.  Μεγαλωμένος σε τόπο και καιρό που δεν πουλούσαν το κρέας χωρίς κόκκαλο, μάθαινα καθημερινά ότι  δεν έχει φως χωρίς σκοτάδι ούτε χωρίς κόπο απολαβή.  Τώρα είναι αλλιώς. Πολύ θέαμα γύρω και θόρυβος, λόγια, φωνές, θεωρίες, φασαρία, ήχοι κι υπέρηχοι, εικόνες, οθόνες, φώτα, φωτάκια, ενημέρωση συνεχής, πληροφορίες, οδηγίες, η νύχτα μέρα, κίνηση, η ζωή παρελαύνει μπροστά μας, ευτυχισμένη, δυστυχισμένη, θέαμα κι αυτή, πού να ησυχάσεις, να συγκεντρωθείς, να δεις ποιός είσαι, πού πας και γιατί, ούτε καν το δρόμο δεν βλέπεις ανάμεσα στα πλήθη που προχωρούν ανανεωμένα και σε παρασέρνουν μπροστά προς το μέλλον που γίνεται παρελθόν ήδη πριν το προλάβεις, σκουπίδι κι αυτό αφημένο για πέταμα. Ευκολίες παντού!