IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

      Θουκυδίδης      Ο Θουκυδίδης και οι αναποδογυρισμένες λέξεις. Στην «Ιστορία» του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο ο «Περικλέους επιτάφιος» συγκλονιστικός. Αμέτρητες οι παράγραφοι του κειμένου του που σε καθηλώνουν με την περιγραφική τους δεινότητα ή με την οξυδέρκεια και την ευθύτητα των παρατηρήσεων του Αθηναίου ιστορικού. Κυρίως σ’ αυτές τις αφοπλιστικές σκέψεις οφείλει το σύγγραμμά του τη διαχρονική του αίγλη, που έλκει και θα συνεχίσει να έλκει αναγνώστες, ειδικούς και μη, σε όποια γλώσσα κι αν έχει μεταφραστεί. Οι ανά τον κόσμο πολιτικοί και στρατιωτικοί που μελετούν Θουκυδίδη, πάντως, άλλα αναζητούν εκεί, για να «παραδειγματιστούν»: ιστορικά επεισόδια ωμότητας, που πιστοποιούν πως η ισχύς ή εκδηλώνεται αμοραλιστικά, εναντίον εχθρών αλλά και φίλων, ή δεν υπάρχει. Γεμάτη Μηλίους η ιστορία. Στις διασημότερες από τις στοχαστικές παρατηρήσεις που μας κληροδότησε ο ιστορικός – ανατόμος του συλλογικού νου και της ατομικής ψυχής συγκαταλέγονται όσες αφορούν το κατά το δοκούν (ή μάλλον κα

René Magritte:The Son of Man  Λέξεις: Η άλλη εξουσία. «Ανάγκη μεγάλων γνωμών και διανοιών ίσα και τα ρήματα τίκτει» (Αισχύλος – Για να κατορθώσει κανείς να αποδώσει μεγάλες έννοιες, έχει ανάγκη και από τις ανάλογες λέξεις). « Οι λέξεις είναι καρφιά για να κρεμάμε πάνω τους ιδέες »  (Χένρυ Γουάρντ Μπίτσερ) «Η εξουσία ασκείται σε μεγάλο βαθμό με τις ιδέες!  Άρα με τη γλώσσα, με τις λέξεις ». Οι λέξεις μας είναι τα σήματα της σκέψης. Αν υπερηφανεύεσαι για τη σκέψη σου, πρέπει να φροντίζεις και για την αισθητική των λέξεων. Γιατί «λάθος λέξη σημαίνει λάθος σκέψη». Όλα στη ζωή μας προσδιορίζονται από τον πλούτο και την αισθητική των λέξεων. Αυτές μας ομορφαίνουν και οι ίδιες μας εκθέτουν – σκιάζουν. Την ασχήμια όμως της σκέψης πώς να την κρύψεις; Η σιωπή δεν αποτελεί πάντα πανάκεια. Λέξεις και Σκέψη Οι λέξεις, λοιπόν, μας αποκαλύπτουν τα μυστικά του σύμπαντος και μας εμπλουτίζουν με νέες γνώσεις. Ο κόσμος μας είναι ο κόσμος των λέξεών μας. Γιατί με

 Είναι η συνθηματική γλώσσα που χρησιμοποιούσαν παλαιότερα οι άνθρωποι του υποκόσμου της Γαλλίας για να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ τους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από άλλους.  Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη ο όρος αργκό προέρχεται από το γαλλικό «argot»<παλαιότ. «argoter» (ελλ. επαιτώ, ζητιανεύω). Η σημασία «ιδίωμα των περιθωριακών και αγυρτών» ερμηνεύεται από τη παρασύνδεση της λέξης με το παλαιότερο γαλλικό «hargoter» (λογομαχώ). Ο όρος επεκτάθηκε και σήμερα σημαίνει κάθε γλώσσα «κλειστή», συμβατική, που χρησιμοποιείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες ανθρώπων. Ύστερα μάλιστα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθιερώθηκε και ως διεθνής όρος. Η αργκό αποτελείται από λέξεις και φράσεις της κοινής ομιλούμενης γλώσσας που έχουν όμως εντελώς διαφορετική σημασία, ή από λέξεις που διατηρούν την ίδια έννοια, είναι όμως παραφθαρμένες ή αυτοσχέδιες. ΠΗΓΗ:  Αργκό (...) Α Αβαβά  - Ψεύτικο. Αβυζαλέο  - Ντεκολτέ, που παρόλο το