IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα για αστικές αναπλάσεις που προβλέπουν κατεδαφίσεις ολόκληρων τετραγώνων παρουσιάζει το Υπουργείο Περιβάλλοντος και είναι μάλλον αυτό που περιμένει κανείς ως νομοθετικό αποτύπωμα στη χωροταξία αν κάποιος διαθέτει πολιτισμική και οικολογική ευαισθησία. Η πρωτοβουλία που βρίσκεται στο στάδιο της νομοπαρασκευής και παρουσιάστηκε από το αρμόδιο Υπουργείο είναι πράγματι ό,τι πιο σημαντικό σχεδιάζεται στον τομέα αυτό από την εποχή του Τρίτση, παρότι δεν μπορεί να διορθώσει τα πολεοδομικά εγκλήματα 50 ετών. Οι αναπλάσεις είναι το πεδίο όπου συναντώνται εδώ και χρόνια επιστήμονες, κινήματα και φορείς που έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον. Απαραίτητες προϋποθέσεις για τις αστικές αναπλάσεις αυτού του είδους είναι η συναίνεση των ιδιοκτητών, που θα αποζημιωθούν σε ποσοστό 50% πάνω από την εμπορική αξία, η ουσιαστική συμμετοχή της αυτοδιοίκησης και των φορέων στο σχεδιασμό και την υλοποίηση, η εξασφάλιση των πόρων και η προτεραιοποίηση των περιοχών όπου θα προχω

Η βίβλος της αθηναιογνωσίας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, από το 1942 έως το 1944, ο Κώστας Η. Μπίρης έγραφε ασταμάτητα. Ορμώμενος από την ανάγκη να οργανώσει σε ένα magnum opus το καταστάλαγμα της σκέψης, της γνώσης και του στοχασμού του για την Αθήνα, ο Κώστας Η. Μπίρης, ήδη από το 1925 διευθυντής του Σχεδίου Πόλεως στον Δήμο Αθηναίων, αφήνει σε 900 δακτυλογραφημένες σελίδες το θεμελιακό του έργο, το οποίο ποτέ δεν ευτύχησε να το δει τυπωμένο. Μόλις πρόσφατα, η Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία, με την ενδελεχή επιμέλεια του πολεοδόμου Αλέξανδρου Παπαγεωργίου-Βενετά, εξέδωσε σε έναν ογκώδη τόμο το μείζον έργο του Κώστα Η. Μπίρη . Με τίτλο « Η Νέα Αθήνα, πρωτεύουσα του ελληνισμού », η έκδοση αποτελεί, όπως παρατηρεί ο Αλέξανδρος Παπαγεωργίου-Βενετάς, «βίβλο αθηναιογνωσίας». Ο Κώστας Η. Μπίρης, ως πολυμαθής, εργώδης, ακάματος και ανήσυχος, οργάνωσε έναν οδηγό γνώσης και κατανόησης των νέων Αθηνών, με άξονες την ιστορική αφήγηση, την πολεοδομική έρευνα και την κοινωνική

Ξενοδοχείο Ακταίον Υπέροχα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας που έχασε τον χαρακτήρα της στο όνομα της ανάπτυξης και μιας στρεβλής αντίληψης περί εκμοντερνισμού Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας. Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη. Ξενοδοχείο Ακταίον Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καρα

Alejandro Aravena  Αρχιτεκτονική που επουλώνει πληγές     Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα «συμμετοχικού σχεδιασμού» του Αλεχάντρο Αραβένα, στη πόλη της Χιλής Ικίκε, όπου η Elemental του σχεδίασε και κατασκεύασε ένα κομμάτι της κατοικίας, αφήνοντας ελεύθερο τον μελλοντικό ένοικο να το διαμορφώσει ανάλογα με τις ανάγκες του.   Τον Φεβρουάριο του 2010, ένας σεισμός 8,8 Ρίχτερ κι ένα τσουνάμι πλήγωσαν βαριά την Κονστιτουθιόν, μια πόλη της Χιλής κοντά στον Ειρηνικό ωκεανό. Eξι χρόνια μετά, κλείνει τις πληγές της με την ανοικοδόμηση των κατοικιών Villa Verde, οι οποίες στεγάζουν 484 από τις περισσότερο πληγείσες οικογένειες, με χρηματοδότηση από το κράτος και με το μαγικό σχεδιαστικό χέρι του Αλεχάντρο Αραβένα και της Elemental, της εταιρείας «do tank», αντί «think tank», που συναποτελείται από μηχανικούς, το Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής και την πετρελαϊκή εταιρεία COPEC. Πριν από δύο εβδομάδες, η επιτροπή του βραβείου Pritzker απένειμε στον 48χρονο Χιλιανό αρ