IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η φετινή επιχορήγηση των κομμάτων  να δοθεί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Στη φάση αυτή, της εθνικής πανδημίας, το ποσό αυτό επιβάλλεται να δοθεί στην πολιτεία ως δείγμα πολιτικής ευθύνης και αλληλεγγύης. Χτες βράδυ, 24 Μαρτίου 2020, μαζί με άλλα, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ανακοινώθηκε η τακτική οικονομική επιχορήγηση των πολιτικών κομμάτων. Σιωπηλά, χωρίς θόρυβο, παραμονή της Εθνικής Επετείου, η Κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα κοινοβουλευτικά κόμματα, επισφράγισε την γενναιόδωρη χορηγία του ελληνικού κράτους προς τους πολιτικούς σχηματισμούς. Η Νέα Δημοκρατία λαμβάνει το ποσό των 5 εκατ. ευρώ, ο Σύριζα 4 και κάτι εκατ., το Κινάλ 1,300 εκατ., το ΚΚΕ 1 εκατ., ο Βελόπουλος 800.000, το Μέρα25 680.000, η Κωνσταντοπούλου 85.000, το Ποτάμι 85.000, και το συνολικό ποσό ανέρχεται στα 13.500.000 ευρώ.  Στη φάση αυτή, της εθνικής πανδημία ς, το ποσό αυτό επιβάλλεται να δοθεί στην πολιτεία για το δοκιμαζόμενο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ως δείγμα πολιτικής ευθύνης και αλληλεγγύη

Φτάνει πια με την «μονιμότητα»  των πρώην πρωθυπουργών Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή όποιος άλλος πρώην κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι κακή και η συνταξιοδότηση, η απεμπλοκή από την πολιτική Πώς να το πεις αυτό; Ματαιοδοξία; Υστεροφημία; Πολιτική επιβεβαίωση; Ή μήπως αδυναμία αποδοχής της αποστρατείας; Όπως και να το χαρακτηρίσεις, ίσως μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό με τους πολιτικούς, ιδίως με τους πρώην πρωθυπουργούς. Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους. Πάρτε για παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Εχει αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου από το 2009, δηλαδή πάνω από μία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι βουλευτής, να καταλαμβάνει μια έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, έστω κι αν έχει πιει το αμίλητο νερό. Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν έχει κοινοβουλευτικό έργο, παρευρίσκεται σε κρίσιμες ψηφοφορίες και κάνει μία δήλωση κάθε δύο χρόνια. Βεβαίως, σε παρασκηνιακό επίπεδο είναι πανταχού παρών. Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα», οι επίσημ

  Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ. Η ρητορική γεννήθηκε μέσα στη Δημοκρατία. Εκεί αναπτύχθηκε, αλλά κι εκεί έφτασε στα όριά της. Ενας λόγος που εκφωνούνταν στην Εκκλησία του Δήμου, απέβλεπε να προβάλει μια πολιτική πρόταση, να εξηγήσει τον σκοπό της και τέλος, να πείσει τους ακροατές-πολίτες. Αυτά σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα από την τηλεόραση τις εργασίες της Βουλής. Τίποτα, όμως, από τα παραπάνω δεν έβρισκα σ’ αυτή τη συνεδρίαση. Και δεν είναι η μόνη φορά. Εδώ και αρκετά χρόνια, οι αντιπρόσωποι του έθνους δεν έχουν καμιά σχέση με τη ρητορική. Πολλοί απ’ αυτούς δεν εκφωνούν τους λόγους τους, αλλά τους διαβάζουν. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, τους διαβάζουν άσχημα, αφού δεν έχουν κάνει ούτε μία πρόβα. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν είναι δικοί τους. Εχουν αναθέσει σε κάποιους λογογράφους, οι οποίοι έχουν ράψει ένα κοστούμι που δεν είναι στα μέτρα αυτού που το παράγγειλε. Μπορεί ο λόγος να είναι γραμμένος από άνθρωπο με γνώσεις του αντικειμένου, να είναι γλαφυρός, εύληπτος.

Σκίτσο του Μ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών να διεγείρουν τον κομματικό πατριωτισμό για να ενισχύουν τη συσπείρωση και τη μαχητικότητα της παράταξής τους είναι κατανοητή. Το ίδιο και η προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους. Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να περιμένει κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους να κάνουν επίδειξη αντικειμενικότητας με ακριβοδίκαιες κρίσεις. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο, το οποίο, όπως μας αποδεικνύουν συνεχώς τα γεγονότα, έχει προ πολλού καταλυθεί. Η για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας του ξύλινου κομματικού λόγου δεν οφειλόταν μόνο σε πολιτικό πρωτογονισμό. Συνδεόταν και με τον υψηλό βαθμό κομματικοποίησης των θεσμών. Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, τα κόμματα άσκησαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά και έναν υπερβάλλοντα και ασφυκτικό έλεγχο σε όλο σχεδόν το πλέγμα της δημόσιας ζωής. Τα κόμματα σύντομα εκφυλίστηκαν σε

Ξέρετε πόσοι βουλευτές όλων των κομμάτων και εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί αυτής της κυβέρνησης παίρνουν το επίδομα του χιλιάρικου το μήνα, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια; Εκατόν δέκα τέσσερις (114)! Ξέρετε πόσοι από αυτούς έχουν ικανά εισοδήματα ώστε να μη χρειάζονται το χιλιάρικο; Ξέρετε πόσοι από αυτούς έχουν πού να μείνουν στην Αθήνα και παρ’ όλα αυτά παίρνουν το χιλιάρικο; Η ιστορία με τη Ράνια Αντωνοπούλου είναι πιο ανήθικη από όσο φαίνεται. Και η ανηθικότητά της εδράζεται στον τρόπο που το ελληνικό κοινοβούλιο διαχρονικά σκέφτεται και συμπεριφέρεται με τα λεφτά των φορολογούμενων. Από τα οποία ζει. Αυτή η ανηθικότητα αποδεικνύεται από τις αποφάσεις που παίρνει κατά καιρούς το ίδιο το κοινοβούλιο για τα μέλη του. Με διακομματική ομοφωνία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση της υπουργού Απασχόλησης που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, το αμάρτημά της δεν ήταν ότι παρανόμησε, αλλά ότι είναι ευκατάστατη σε εποχές γενικής φτώχειας. Και σαν ευκατάστατη ώφειλε να είναι ευαίσθητη με

Η έννοια του πολίτη περιέχει την έννοια της συμμετοχής στα κοινά, ή τουλάχιστον της ενημέρωσης για τα κοινά, καθώς υποτίθεται ότι ο ενήμερος πολίτης είναι και ικανός να παίρνει αποφάσεις όποτε καλείται να το πράξει από την πολιτεία ή όποτε κρίνει ο ίδιος ότι πρέπει να το πράξει. Και για να αποφύγει κανείς το φιλτράρισμα και τη μεροληψία στην παρουσίαση των σχετικών ειδήσεων από τους δημοσιογράφους (μια που το επάγγελμα αυτό δεν διανύει και την καλύτερη περίοδό του τα τελευταία χρόνια), τι πιο λογικό από το να προστρέξει στην άμεση πληροφόρηση, δηλαδή στην παρακολούθηση των συνεδριάσεων στη Βουλή των Ελλήνων, σωστά; Εδώ όμως προκύπτει ένα μικρό πρόβλημα: η ποιότητα των ομιλιών στην αίθουσα της Βουλής είναι χαμηλή· πολύ χαμηλή. Πάντα ήταν χαμηλή, αλλά η ύπαρξη ζωντανής τηλεοπτικής κάλυψης των συνεδριάσεων το κατέστησε αυτό αντιληπτό σε όλους (και όχι μόνο στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες), και μάλιστα τα τελευταία χρόνια το κακό έχει παραγίνει, με αποτέλεσμα η κοινοβουλευτική

Θα αναγκαστώ να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου και να σας πω ότι αυτή τη φορά δεν κάθισα να κάνω την καθιερωμένη (ταχεία) ανάγνωση στις χίλιες σελίδες του τέταρτου μνημονίου. Βαρέθηκα. Μόνο και μόνο από την «σύνοψη» στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ με έπιασε ένα είδος αποστροφής και ναυτίας. Το είχα κάνει βέβαια στα προηγούμενα τρία, καθώς και στις διάφορες «επικαιροποιήσεις». Ωρες ατελείωτες μπροστά στο κομπιούτερ. Στο τέλος τύπωνα ντάνες από χαρτιά, σημείωνα points με φωσφοριζέ μαρκαδόρους και παρακολουθούσα στη τηλεόραση βουλή, μήπως δεήσει κάποιος από τους εθνοπατέρες να μου λύσει τις απορίες. Φυσικά δεν έγινα καθόλου σοφότερος. Αλλωστε για να καταλάβεις τι ακριβώς νομοθετείται με όλες τις παραπομπές σε προηγούμενες διατάξεις και το ατελείωτο ράβε ξήλωνε των… «νομοτεχνικών βελτιώσεων» πρέπει να είσαι ή ανώμαλος ή φωτεινός παντογνώστης. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι δεν έχουν καταλάβει Χριστό και όλοι αυτοί που το ψήφισαν ή το απέρριψαν, εκπροσωπώντας υπ

Ο δημόσιος λόγος των πολιτικών, των εκπροσώπων θεσμικών φορέων, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων είναι -και πάντως οφείλει να είναι - λόγος παιδευτικός. Ειδικότερα ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται στο Κοινοβούλιο, εκεί όπου λέγεται ότι κτυπά η «καρδιά της Δημοκρατίας», δεν νοείται να μην είναι διατυπωμένος με σωστά ελληνικά και, κυρίως, με ήθος και ύφος ρητορικό, ανάλογο με το κύρος και τις ευθύνες των εκλεγμένων εθνικών αντιπροσώπων. Ο δημόσιος λόγος των πολιτικών διαχέεται στην κοινωνία, δίνοντάς της την ποιότητα και τον τόνο της γλώσσας που ορίζει τον πολιτικό πολιτισμό της χώρας. Ουσιαστικά, ο δημόσιος λόγος των βουλευτών αποτελεί μια πρόταση-πρότυπο γλωσσικής ηθικής και αισθητικής, προς τους πολίτες μιας χώρας. Δυστυχώς, όσο περνά ο καιρός, στο ελληνικό Κοινοβούλιο το ακρόαμα του εκεί «προτεινόμενου» λόγου προκαλεί απελπισία. Δεν είναι μόνο η κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας, που τόσο ενοχλεί (και, δυστυχώς, ολοένα και λιγότερο εντυπωσιάζει πλέον). Είναι οι αγοραίες ε

Πριν η κυβέρνηση νομοθετήσει τη νέα μείωση του αφορολόγητου και απαιτήσει από τους πολίτες να αποκτήσουν φορολογική συνείδηση, καλό θα ήταν να εξομοιώσει τη φορολογία των βουλευτών, δικαστών κ.τ.λ. με εκείνη των ιθαγενών. Οι στοίχοι στο τραγούδι του 1959 που φέρει τον τίτλο «Λαός και Κολωνάκι» με τους  Μανώλη Χιώτη  και  Μαίρη Λίντα  αναφέρουν: «… Ολοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη και όλοι έχουμε καρδιά λαός και Κολωνάκι». Δυστυχώς, αυτό  δεν  συμβαίνει στην πραγματική ζωή στο θέμα της φορολογικής μεταχείρισης των πολιτών. Οι βουλευτές, οι δικαστές και πιθανόν κι άλλοι τυγχάνουν  προνομιακής φορολογικής  μεταχείρισης  σε σχέση με τους υπόλοιπους.   Το θέμα έφερε ξανά στην επιφάνεια η επιστολή που έστειλαν  11 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κ. Τσίπρα,  με την οποία ζητούν, εκτός των άλλων, εξομοίωση της φορολογίας τους με εκείνη των κοινών θνητών ενόψει της νέας μείωσης του αφορολόγητου που θα έλθει στη Βουλή. Δεν γνωρίζουμε τι θα γίνε