Των δασκάλων μου οι φωνές
Ευγνωμονώ τους δασκάλους μου στο γυμνάσιο και το λύκειο γιατί, αν μη τι άλλο, με τα ελληνικά που μου έμαθαν, τα αρχαία και την καθαρεύουσα, μου επιτρέπουν τώρα να διαβάζω Πλάτωνα στο πρωτότυπο. Τότε, βέβαια, βιαζόμουν να τελειώνω με το βάσανο. Ηταν τα χρόνια της δικτατορίας· όχι πως δεν περνούσαμε ωραία, δεδομένου όμως ότι η ιδεολογία του καθεστώτος μιλούσε ελληνικούρες, με απωθούσαν και μένα όπως και τους υπόλοιπους φίλους. Οι Rolling Stones είχαν έρθει να παίξουν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας τέσσερις ημέρες πριν από το πραξικόπημα και, βέβαια, παιδιά στην εφηβεία τότε, προτιμούσαμε να μοιάσουμε στον Τζάγκερ και τον Ρίτσαρντς παρά στους κακοχυμένους στρατιωτικούς, που κορδώνονταν για να κερδίσουν ύψος και να εμπνεύσουν δέος. Την Ελλάδα, την «αιώνια Ελλάδα» έμαθα να την αγαπάω όταν πήγα να σπουδάσω στο Παρίσι. Εκανα σπουδές συγκριτικής λογοτεχνίας, μπήκα στο πανεπιστήμιο όταν είχαν ήδη καθιερωθεί οι διανοητές του Μάη του ’68· δεν τολμούσες να ανοίξεις το στόμα σου αν δεν αναφερόσουν