IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Είναι πρωτοφανής η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ηγεσίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης εναντίον των ίδιων των λαών τους. Ανελέητες, αδίστακτες, σαδιστικές, δεν ορρωδούν προ ουδενός· λες και οι ηγέτες (και όλο το σκυλολόι τους) δεν έχουν πια συναισθήματα, δεν συμπονούν, δεν ταράσσονται. Τόση απανθρωπιά είναι σπάνια στην Ιστορία, ακόμη και στους πιο αιμοδιψείς, τους πιο βάρβαρους τυράννους. Αλαλες και καταπεριφρονημένες οι κοινωνίες, πώς μπορούν να αναχαιτίσουν την επίθεση των ηγεσιών τους; Εχουν το θάρρος, το σθένος να αντιδράσουν; Μόνες τους εννοείται, γιατί αν περιμένουν από τα πολιτικά κόμματα, ζήτω που καήκαμε... Μόνο μέλημα (όλων) των κομμάτων είναι η κατάκτηση της εξουσίας και μετά μία από τα ίδια, οπότε καλούνται οι κοινωνίες να εφεύρουν νέες μορφές αντίστασης στον πόλεμο με τις ηγεσίες τους. Ισχυρότερο όπλο του εργαζόμενου μέσα σε συνθήκες άκρατου φιλελευθερισμού είναι η απεργία. Απεργία, ναι, να ’χει όμως στόχο. Εθνικό στόχο και όχι απλώ

Το Πλοίο των Τρελών είναι η ιστορία που έγραψε πριν 500 περίπου χρόνια ένας Γερμανός θεολόγος. Στην ιστορία αυτή ένα καράβι με 110 τρελούς σάλπαρε από την Βασίλεια με προορισμό τον Παράδεισο. Δεν έφτασε ποτέ σε κανένα προορισμό, γιατί το πλήρωμα έπεσε θύμα των ίδιων αλλοπρόσαλλων συμπεριφορών του. Με πλοίο των τρελών μοιάζει αυτή τη στιγμή περισσότερο από ποτέ η Ελλάδα, καθώς η οικονομία της χώρας παραπαίει, οι νέοι και όσοι μπορούν εγκαταλείπουν τη χώρα και η ηγεσία περί άλλων τυρβάζει. Προχθές, ο υπουργός των οικονομικών αδιαφορώντας για το 1,5 εκατ. ανέργους και τις εκατοντάδες χιλιάδες που εξοντώνει αργά αλλά σταθερά η παλαβή φορολογία όσων θέλουν να είναι συνεπείς, κάνει αύξηση 800 ευρώ το μήνα μόνο σε εφοριακούς. Σε μια κατάσταση που έχει γίνει στάση πληρωμών του κράτους κατά πάντων για να πληρώνονται οριακά ακόμη οι μισθοί του δημοσίου  και οι συντάξεις, ο Πρόεδρος συμφωνεί πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι λίγοι και πρέπει να προσληφθούν και άλλοι. Ο πρω

Βρισκόμαστε 41 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας και τις μετέπειτα εκλογές που όρισαν ως πολίτευμα της χώρας την "Προεδρευόμενη Δημοκρατία". Και ενώ με βάση το Σύνταγμα του 1974 δεν υπάρχει κληρονομική διαδοχή σε κανένα πολιτικό ή πολιτειακό αξίωμα, στην πράξη παρατηρούμε τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά, με αποτέλεσμα να τίθεται το ερώτημα: Έχουμε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ή μήπως η Ελλάδα αποτελεί Πριγκιπάτο; Για παράδειγμα, μεταξύ των πολύ αξιόλογων τεσσάρων ανδρών που διεκδικούν την προεδρία του ιστορικού αστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις εξ αυτών είναι πολιτικοί γόνοι, ή αλλιώς όπως λέμε, "τζάκια". Γιος πρώην βουλευτή της ΕΡΕ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, παιδί του πρώην Πρωθυπουργού ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πρώην υπουργού ο Απόστολος Τζιτζικώστας.  Και  παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει από την πλευρά μου η παραμικρή πρόθεση φτηνού λαϊκισμού, (και οι τρεις προαναφερόμενοι, έχουν διακριτό αξιόπιστο, ανεξάρτητο δικό τους στίγμ

  Η δεύτερη Επιτροπή Μπαρόζο (2010 - 2014)  © European Union, 2010/PE ,EC - Audiovisual Service Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά... είκοσι δύο (!) δουλειές σε ινστιτούτα, ιδρύματα και πανεπιστήμια εξασφάλισε μετά την αποχώρησή του από τις Βρυξέλλες ο επί δεκαετία πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο – ο Πορτογάλος πρώην πολιτικός που συνέβαλε όσο λίγοι με την αδράνεια, αλλά και τις μετέπειτα «ύποπτες» ενέργειές του στη γιγάντωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, μετά το «κραχ» του 2008. Παλιά τον καλούσαν στη λέσχη Μπίλντεμπεργκ για να μιλήσει ως «ειδικός»: τώρα ανέλαβε πόστο στη διοργάνωση των συνεδρίων της! Από κοντά ακολουθούν και πολλοί άλλοι διορισμένοι «χρυσοκάνθαροι» πρώην πολιτικοί και κατόπιν επίτροποι-ευρωκράτες, που, σύμφωνα με νέα έκθεση-κόλαφο της οργάνωσης Corporate Europe Observatory, βρήκαν εν μιά νυκτί δουλειά σε μεγάλες εταιρείες, πανεπιστήμια, εταιρείες λόμπι και think tanks, αμέσως μετά την αποχώρησή τους από την πρωτεύουσα του Βελγίου.

Τις τελευταίες ημέρες, το διαδίκτυο, βρίθει φωτογραφιών και σχολίων από τη δημόσια εμφάνιση υπουργών της Ελληνικής Κυβέρνησης και της στάσης και συμπεριφοράς τους κατά την υποδοχή του Γάλλου Προέδρου. Ακόμη και τους γελοιογράφους απασχόλησαν οι ενδυματολογικές προτιμήσεις τους. Τα σχόλια ήταν ιδιαιτέρως καυστικά. Όλες οι κοινωνίες έχουν τους συμβολισμούς τους. Είναι από τα στοιχεία που τις αναπαράγουν. Γύρω από ένα σύμβολο χαίρονται, λυπούνται, δείχνουν την αποφασιστικότητά τους. Η σημαία, είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό σύμβολο. Σ αυτήν συμπυκνώνεται η ψυχή μιας κοινωνίας που δείχνει την αποφασιστικότητά της να υπάρξει. Σύμβολο είναι και η παρουσία του ηγέτη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας πολιτικός ηγέτης χαρακτηρίζεται χωρίς ηγετικά προσόντα επειδή δεν ικανοποιεί η συμβολική του εμφάνιση. Στην ηγετική εικόνα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, συνέβαλε και η δημόσια εμφάνιση και η συμβολική αναπαραγωγή της. Ο ηγέτης δίνει και το παράδειγμα

Αυτό που θα διαπιστώσετε διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο είναι ότι ορισμένοι από τους πολιτικούς αρχηγούς αφιέρωσαν ολοκληρωτικά  εαυτόν στην πολιτική τους ...σταδιοδρομία, Κάποιοι άλλοι πάλι άσκησαν εξάσκησαν κάποιο επάγγελμα πριν τους απορροφήσουν οι πολιτικές εξελίξεις. H πολιτική σταδιοδρομία των πολιτικών αρχηγών είναι λιγότερο ή περισσότερο γνωστή. Μια πορεία γεμάτη από εσωκομματικές διεργασίες, πολύχρωμα σημαιάκια σε έντονο ή πιο ανάλαφρο κυματισμό, πλήθος να ζητωκραυγάζει, κυριευμένο από την ένταση της ελπίδας ή του πολιτικού φανατισμού, για το κόμμα που μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματά του. Το κόμμα που μπορεί να του προσφέρει μια καλή δουλειά, ένα καλύτερο εισόδημα, τη δυνατότητα να αγοράσει το εξοχικό που ονειρευόταν, να αλλάξει τις παλιές κουρτίνες του σαλονιού του με νέες. Να φτιάξει μία καλύτερη Ελλάδα, σαν αυτή που… «υπάρχει και τη θέλουμε», όπως πρόσταζε ένα παλαιότερο κομματικό μοτίβο προεκλογικής εκστρατείας. Πέρα όμως από την πολιτική

(...) Αν κάτι εξευτελίζει την Ελλάδα, είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της.  Σέρνουν στα τυφλά, με τη θηλιά στον λαιμό, έναν ολόκληρο λαό και τον οδηγούν από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. (...) Δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές εργαστηρίου αναπαράγουν τις απόψεις των εταίρων δανειστών μας, εκθειάζοντας το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους με τη θύελλα μέτρων κατά της εργασίας: Οι εργαζόμενοι κάθε είδους –ελεύθεροι επαγγελματίες, υπάλληλοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα– έριξαν το καράβι στην ξέρα. Αυτοί ευθύνονται για τη χρεοκοπία – αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Πατώντας σε υπαρκτές στρεβλώσεις, που, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία, υποδαυλίζουν με συγκροτημένη προπαγάνδα τη σύγκρουση ανάμεσα στην εργασία και στις επιχειρήσεις, στην κοινωνία και στις ελίτ που την κυβερνούν. Οι θιασώτες και προπαγανδιστές της χοντροκομμένης και μεροληπτικής αυτής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης  Αν υπάρχουν