IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ

  Τους βλέπω να καίνε μέσα στην νύκτα  την ρύθμιση για τον Αιγιαλό… Διάβασε η γυναίκα ρεπορτάζ της έγκριτης Καθημερινής για τον Αιγιαλό και της ήρθε σκοτοδίνη. Διότι βλέπει η Αττική να γίνεται Σαρδηνία, όπου για να φτάσεις στην παραλία θα πρέπει να είσαι μεγιστάνας ή αλλιώς να περιορίσεις τα βήματά σου σε μία στενή λωρίδα γης. Είπαμε, σύντροφοι, ότι είμαστε υπέρ της ανάπτυξης. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα νομιμοποιήσουμε όλα τα αυθαίρετα μπουζουξίδικα της παραλίας! «Καλησπέρα σας κ. Μαυρίδη. Ονομάζομαι Α.Μ, και να ξεκαθαρίσω ότι είμαι θετικά προσκείμενη στην κινητικότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, και βέβαια, όπως πολλοί άλλοι, δεν άντεχα άλλο την κυβέρνηση Σύριζα. Νιώθω ήδη ότι αναπνέω πιο εύκολα! Δεν έχει σημασία να σας μιλήσω για εμένα, αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να σας πω ότι ενώ έχω ζήσει στο εξωτερικό, ένιωθα πάντα πολύ τυχερή ως κάτοικος της Αττικής, γιατί τουλάχιστον είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω για μία βουτιά τα Σαββ