IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Όλα ξεκίνησαν με μια κατσίκα. Το συμπαθές, πλην ατυχές ζώο γεννήθηκε στις Κάτω Χώρες την άνοιξη του 1939 και οι προοπτικές του δεν φαίνονταν καλές εξαρχής. Στην αριστερή πλευρά του σώματός του, ένα γυμνό κομμάτι σημάδευε το σημείο όπου θα έπρεπε να προβάλλει το μπροστινό πόδι της. Το δεξί μπροστινό πόδι της ήταν τόσο παραμορφωμένο, που παρέπεμπε σε κούτσουρο. Το περπάτημα στα τέσσερα θα ήταν, τουλάχιστον, προβληματικό. Όταν έγινε τριών μηνών, η κατσίκα υιοθετήθηκε από κτηνιατρικό ινστιτούτο και μεταφέρθηκε σε ένα λιβάδι. Εκεί αυτοσχεδίασε γρήγορα προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να κινείται. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια κίνηση μεταξύ καγκουρό και λαγού. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο ζωής και σκοτώθηκε σε ατύχημα. Αλλά υπήρχε μια τελευταία έκπληξη στον σκελετό της. Για αιώνες, οι επιστήμονες πίστευαν ότι τα οστά μας ήταν σταθερά. Ότι αναπτύσσονται με προβλέψιμο τρόπο, σύμφωνα με τις κληρονομικές γονιδιακές «οδηγίες» των προηγούμενων γενεών. Αλλά

Μπορεί το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο της ανθρώπινης βιολογικής εξέλιξης που θυμόμαστε από το σχολείο να είναι η απώλεια της ουράς - η ύπαρξη της οποίας πέρασε στην συλλογική μνήμη αφού ακόμη «ουρά» ονομάζουμε το σημείο εκείνο στο οποίο κάποτε υπήρχε - πλην όμως μακράν δεν είναι το μοναδικό. Αλλά το ακόμη πιο εντυπωσιακό, αν και αναμενόμενο, είναι το γεγονός, ότι, όχι μόνο  η ανθρώπινη εξέλιξη δεν έχει σταματήσει, αλλά μπορεί να συμβαίνει και ακόμα πιο γρήγορα από πριν. Η αίσθηση ότι μάλλον τα πράγματα σε ό,τι αφορά στην ανθρώπινη φυσιολογία «πάγωσαν» οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εξέλιξη της ιατρικής, η οποία παρεμβαίνει καταλυτικά στην ίαση, μην αφήνοντας στην φυσική επιλογή να προχωρήσει στις μεταλλάξεις που θα επιτρέψουν στο σώμα να προσαρμοστεί και να επιβιώσει. Φυσικά, αυτό είναι καταρχήν καλό. Διότι ναι μεν οι επιδημίες του παρελθόντος δυνάμωσαν τον ανθρώπινο οργανισμό έναντι των ιών, αλλά αυτό συνέβη μετά από ένα πραγματικά τεράστιας κλίμακας μακελειό, με εκατομμύρι