IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα φέρουν τον όποιο πρωθυπουργό προκύψει αντιμέτωπο με τα μεγάλα, κρίσιμα και πολύπλοκα προβλήματα της χώρας. To Μάνατζμεντ, τεχνοκρατική μετεξέλιξη του Business Administration ή της καθ’ ημάς Διοίκησης Επιχειρήσεων έχει εφαρμογή, αδιακρίτως, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Απανταχού των ανεπτυγμένων χωρών.  Όχι όμως και στη χώρα μας. Σ’ εμάς το ελληνικό δημόσιο, ακόμα και σήμερα, πορεύεται με τις περί δημοσίου λογιστικού διατάξεις. Είναι δε τόσο αποστασιοποιημένο από το Μάνατζμεντ, ώστε το τελευταίο να εντοπίζεται στην επικράτεια του δημοσίου, μόνο σε σπάνιες αναφορές περί εφαρμογής ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων, σαν φανταχτερή εξαίρεση. Επιτυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που παράγει, δανείζεται ή και κλέβει, ακόμα, ωραίες ιδέες, αλλά εκείνος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι ιδέες πράξη. Αλλιώς, από ιδέες, εξαγγελίες, ακόμα και νομοθετήσεις, άλλο τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο... Εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε είναι

Κάθε χρόνο, εκατό χιλιάδες νέοι άνθρωποι στις ΗΠΑ και άλλοι τόσοι στον υπόλοιπο κόσμο αποφοιτούν με τον μεταπτυχιακό τίτλο του ΜΒΑ. Παράλληλα, οι εργοδότες «ψηφίζουν» υπέρ των ΜΒΑ, δίνοντας προτεραιότητα στους κατόχους του. Έτσι, επιβεβαιώνεται η προσδοκία των νέων ανθρώπων ότι ένα ΜΒΑ αποτελεί σοβαρή και αποδοτική επένδυση που εξασφαλίζει αποδοχές άνω του μέσου όρου. Κάποτε ΜΒΑ πρόσφεραν πολύ λίγα ιδρύματα. Σήμερα δεν υπάρχει πανεπιστήμιο που είτε να μην προσφέρει ΜΒΑ είτε να μην έχει βάλει στα σκαριά ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μπορεί όλοι αυτοί οι οξυδερκείς άνθρωποι να σφάλλουν; Στη στήλη της περασμένης εβδομάδας, βασιζόμενος στο θεωρητικό υπόδειγμα του Michael Spence, επιχειρηματολόγησα για το ότι ένα πτυχίο μπορεί κάλλιστα να αναδειχθεί στο κυρίαρχο μέσο διαμεσολάβησης στην αγορά στελεχών επιχειρήσεων και ας είναι μισανθρωπικό και εκπαιδευτικά άθλιο. Δεν έδειξα ότι κάτι τέτοιο ισχύει με τα ΜΒΑ. Σήμερα επανέρχομαι για να επιχειρηματολογήσω για το ότι (α) το διδακτικό περιεχόμε