Μάνατζμεντ Δημοσίου Τομέα: Ώρα μηδέν.


Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα φέρουν τον όποιο πρωθυπουργό προκύψει αντιμέτωπο με τα μεγάλα, κρίσιμα και πολύπλοκα προβλήματα της χώρας.

To Μάνατζμεντ, τεχνοκρατική μετεξέλιξη του Business Administration ή της καθ’ ημάς Διοίκησης Επιχειρήσεων έχει εφαρμογή, αδιακρίτως, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Απανταχού των ανεπτυγμένων χωρών.  Όχι όμως και στη χώρα μας. Σ’ εμάς το ελληνικό δημόσιο, ακόμα και σήμερα, πορεύεται με τις περί δημοσίου λογιστικού διατάξεις. Είναι δε τόσο αποστασιοποιημένο από το Μάνατζμεντ, ώστε το τελευταίο να εντοπίζεται στην επικράτεια του δημοσίου, μόνο σε σπάνιες αναφορές περί εφαρμογής ιδιωτικο-οικονομικών κριτηρίων, σαν φανταχτερή εξαίρεση.

Επιτυχημένος πολιτικός δεν είναι αυτός που παράγει, δανείζεται ή και κλέβει, ακόμα, ωραίες ιδέες, αλλά εκείνος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι ιδέες πράξη. Αλλιώς, από ιδέες, εξαγγελίες, ακόμα και νομοθετήσεις, άλλο τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο...

Εκείνο που κυρίως χρειαζόμαστε είναι: το "Πώς” (θα  κάνουμε κάτι), το "Πότε” και κυρίως το "Ποιός” (θα το κάνει), παρά το "Τί” (θα κάνουμε). Το "Τί” (πρέπει να κάνουμε) είναι γνωστά και καλά εμπεδωμένα: ο περιορισμός και το χτίσιμο ενός μικρότερου, αποτελεσματικού και νοικοκυρεμένου κράτους, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η επικράτηση της αξιοκρατίας, η εκπαίδευση, η εξάλειψη της διαπλοκής, η προσέλκυση επενδύσεων, ο σεβασμός των θεσμών κ.ο.κ. 

Οι θεμελιώδεις ανατροπές, οι μεταρρυθμίσεις, οι διαρθρωτικές αλλαγές, η αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η μείωση της γραφειοκρατίας, η γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, η ενθάρρυνση επενδύσεων, οι απαραίτητοι έλεγχοι απαιτούν γνώσεις, δράσεις διαχείρισης αλλαγών, απαιτούν τολμηρούς και άξιους ειδικούς που θα διαχειριστούν τη μακρόχρονη διαδικασία αλλαγής κουλτούρας και νοοτροπίας, απαιτούν ανθρώπους με αποδεδειγμένες διοικητικές  και εκτελεστικές εμπειρίες. 

Παρόμοιου επιπέδου αξιοσύνης ανθρώπους απαιτεί και η χρηστή, η νοικοκυρεμένη  διοίκηση. Τέτοιοι άνθρωποι, για πολλούς και κατανοητούς λόγους, απέχουν καταφανώς της ενεργού πολιτικής στη χώρα μας. Ίσως ήρθε η ώρα, τα επιτελεία όλων των κομμάτων να αναγνωρίσουν την αξία τους και να  προσκαλέσουν, να προσελκύσουν, να εμπλέξουν (αυτή είναι η λέξη: να εμπλέξουν) αυτή την -αδρανούσα- κρίσιμη μάζα ταλέντου, επάρκειας και αξίας στην ενεργό πολιτική δράση. 

Η επιλογή των υποψηφίων δεν πρέπει να γίνεται με μόνο κριτήριο το πλήθος των εισφερόμενων σταυρών προτιμήσεως. Υπέρτερο κριτήριο επιλογής θα πρέπει να είναι η έμπνευση, η ακεραιότητα και η αξιοσύνη τους. Αυτά και μόνο αυτά, μπορούν να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν όλα τα αγαθά και γενναιόδωρα αισθήματα του Έλληνα προς την πάσχουσα, την εν κινδύνω πατρίδα.

Στο νέο υπουργικό συμβούλιο, που θα προκύψει από τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, δεν έχουν θέση οι κάθε είδους  συμβιβασμένοι με την παγίωση, τη νομιμοποίηση της κατάστασης, όπου η χώρα έχει πάψει πλέον να αντιμετωπίζεται, αλλά και να συμπεριφέρεται η ίδια, ως εταίρος της Ε.Ε. Ούτε, βεβαιως, οι παθητικά ελπίζοντες ότι μένοντας πάνω στο ευρωπαϊκό πλοίο, θα επωφεληθούμε κάποια στιγμή, ερήμην μας βεβαίως, από μιαν απρόσμενη γενναιοδωρία των εταίρων μας ή μια ανεπάντεχη αλλαγή ρότας, μια λυτρωτική στροφή στο τιμόνι της Ευρώπης. Αυτοί, με άλλα λόγια, που έχουν στην άκρη της γλώσσας τους την ταπεινωτική επίκληση "ελεήστε τους πάτους”. Ούτε, βεβαίως, έχουν θέση  πολιτικοί παλαιάς κοπής, που έχουν συνηθίσει, χρόνια τώρα, να χρεώνουν σε άλλους τις δικές τους ευθύνες και αποτυχίες. Αυτοί που ξέρουν ότι, αν είχαν πράξει εγκαίρως τα δέοντα, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Στο παρά πέντε, λοιπόν, λίγο δηλαδή πριν από τον κίνδυνο να περιπέσουμε ή μάλλον να  μας ξαποστείλουν στο κλαμπ: "εξαφανισμένα κράτη”, το σύνθημά μας, από τον απλό πολίτη μέχρι την ευρύτερη παγκόσμια κοινότητα πρέπει να είναι: "Ξεχάστε ό,τι ξέρατε. Είμαστε πλεον, όχι απλώς μια κανονική, αλλά μια σοβαρή χώρα, η οποία έχει αποκολληθεί από ένα πολιτικό σύστημα λαϊκισμού και πελατειακής εντάσεως, το οποίο θριάμβευε βλαπτικά για τριάντα χρόνια, τώρα”.

Αυτό, μόνο ένα νέου τύπου υπουργικό συμβούλιο μπορεί να το διακηρύξει. Η ποιότητα της σύνθεσής του είναι τόσο κρίσιμη που θα δικαιολογούσε, αν δεν επιβάλει κιόλας, το σχηματισμό ακόμα και μη μονοπαραταξιακής κυβέρνησης, αν αυτό  θα έκρινε την αποτελεσματικότητα της νέας κυβέρνησης. Επί πλεον, έστω με κίνδυνο να υπάρξουν αδικίες, θα ήταν ιδιαιτέρως ευπρόσδεκτο, στο επίπεδο των συμβολισμών, αυτή τη φορά να αποφευχθεί η προκλητική παρουσία στο υπουργικό συμβούλιο εκπροσώπων τριών πολυχρησιμοποιημένων, στο παρελθόν, κατηγοριών πολίτικων: γόνων πολίτικων τζακιών, επωνύμων κάθε είδους και, συμπαθών έστω, παλαιοκομματικών καραβανάδων. 

 Γιώργος  Κωστούλας,
 τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα.

14/6/2019