IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το μπλουζ του τουρισμού – To be Greek is a state of mind. Το άρθρο του καθηγητή πολιτικών επιστημών Στάθη Καλύβα στην “Καθημερινή” για “Μια Ελλάδα χωρίς καλοκαίρι” όπου εξηγούσε πώς η κατακόρυφη αύξηση του τουριστικού ρεύματος απειλεί και τον θερινό βίο, ως στοιχείο της ελληνικής κουλτούρας, προκάλεσε θετικές και αρνητικές αντιδράσεις. Ορισμένοι ειδικοί στην τουριστική οικονομία υποστήριξαν πως η “βαριά βιομηχανία” του τουρισμού έχει κάνει ποσοτικά και ποιοτικά άλματα τα τελευταία χρόνια, πως υπάρχουν σοβαρά υποστηριχτικά προγράμματα και πως η μάχη της ποιότητας και των υποδομών διεξάγεται επιτυχώς. Τελευταία ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Φάνης Σπανός εισήλθε στο debate με άρθρο “Πουλάμε το καλοκαίρι μας;”, όπου εστίασε στους κινδύνους που εγκυμονεί η τουριστική ανάπτυξη, αφενός μεν από την υπερ-μαζικοποίηση του τουρισμού, αφετέρου δε από τη στροφή της αγοράς στο κοινό εξαιρετικά υψηλών εισοδημάτων, άρα και τουριστικών δαπανών. Πρότεινε δε μια κεντρώα λύση που έχει κάποιο νόημ...

 Η ξαπλώστρα ως εθνικός πλούτος. Tο πρώτο καλοκαίρι σε συνθήκες σχετικά ομαλής συνύπαρξης με τον κορωνοϊό βρήκε τον ελληνικό αιγιαλό σε μια κατάσταση σχεδόν «πολεμική». Οι «επιθέσεις» διαρκείς, από όλα τα μέτωπα, με αυξητικές τάσεις: ο πολιτισμός του beach bar και της ξαπλώστρας επελαύνουν ακόμη και στα πιο ανυποψίαστα σημεία. Δεν συζητάμε για την Αττική, που θα πρέπει να έχεις ικανότητες εξερευνητή για να ανακαλύψεις τον κολπίσκο, την «ελεύθερη» παραλία, όπου φυσικά δεν θα πέφτει καρφίτσα από τις 9 το πρωί, γιατί τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι θα έχουν την ίδια ιδέα με σένα. Η μόδα του παραθαλάσσιου μπαρ (συνήθως μετά μουσικής) έχει κατακλύσει παραθεριστικούς οικισμούς, νησιά (όχι μόνο τα «δημοφιλή»), παραλίες κάθε είδους, τα πάντα. Προσβάλλει μέχρι πρότινος αμόλυντα τοπία, διαταράσσει φυσικές ισορροπίες αιώνων, καταπατάει δημόσια γη, διαστρέφει και αποδομεί σε βάθος χρόνου την ψυχή του ελληνικού καλοκαιριού. Η κουλτούρα της αέναης αξιοποίησης ενός φυσικού πόρου ξέρουμε πού οδηγεί. ...

Ν.Λύτρας     Το καλοκαίρι   στη λογοτεχνία.    Ευτυχία του συγγραφέα είναι η σκέψη που μπορεί ολάκερη να γίνει αίσθημα,   το   αίσθημα που ολάκερο μπορεί να γίνει σκέψη. γράφοντάς τα αυτά ο Τόμας Μαν στη νουβέλα του  «Θάνατος στη Βενετία»  εξέφρασε έναν τύπο συγγραφέα κατ' εξοχήν μεσογειακό. Ο πρωταγωνιστής του στην παραπάνω νουβέλα, συγγραφέας Γκούσταβ Ασενμπαχ, περιμένοντας μια μέρα σε μια στάση του τραμ βλέπει απέναντί του έναν παράξενο άνθρωπο που εντελώς ανεξήγητα του γεννά την επιθυμία να βρεθεί αλλού. Ο Ασενμπαχ πάει κατακαλόκαιρο στη Βενετία να συναντήσει το ένοχο, βίαιο και σιωπηλό πάθος ­ και μαζί μ' αυτό τον εκτυφλωτικό ήλιο, το απόλυτο φως της Μεσογείου που θα «κάψει» τον συγγραφέα του Βορρά. Ο Θεός με τα φλογερά μάγουλα οδηγούσε καθημερινά το πυρωμένο τέθριππο άρμα του   στις στράτες του ουρανού,   και τα χρυσά δακτυλίδια της κόμης του ανεμίζανε στον   ανατολικό άνεμο,   που φυσούσε ε...