IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    Τουρκική απειλή και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Δεν θα εκπλαγώ αν οι αναγνώστες του παρόντος κειμένου γελάσουν  με τον τίτλο του. Και δεν θα έχουν άδικο. Πράγματι, η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όπως αυτή εκδηλώνεται μέχρι σήμερα στον τομέα της άμυνας και ασφάλειας, είναι για γέλια. Ενώ μια τρίτη χώρα απειλεί με λόγια και με πράξεις άμεσα την εθνική κυριαρχία δύο κρατών μελών της, η ΕΕ περιορίζεται σε ευγενικές παραινέσεις προς την απειλούσα χώρα. Όσο για την επιβολή κυρώσεων, ούτε κουβέντα, μετά από κάποια αόριστη απειλή που διατυπώθηκε στο παρελθόν χωρίς να δοθεί καμία συνέχεια. Σε αντίθεση, η ΕΕ δεν δίστασε να επιβάλει αυστηρές κυρώσεις στη Ρωσία επειδή εκείνη παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας στην Κριμαία. Όμως η Ρωσία είναι μία τρίτη χώρα με την οποία η ΕΕ δεν συνδέεται παρά μόνο με εμπορική υπόθεση. Η δε Ουκρανία  ουδόλως συνδέεται με την ΕΕ. Από την άλλη μεριά, η Τουρκία είναι μία χώρα που διαπραγματεύεται την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ, η δε Ελλάδα και η Κύπρ

Σκίτσο του Β. ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Κατανοώ ότι είναι οχληρές δηλώσεις σαν αυτές του (κυνικού και ανάγωγου) Γερούν Ντάισεμπλουμ: «Η ζωή μας έγινε ευκολότερη με τον κ. Τσίπρα και τον κ. Τσακαλώτο». Αυτό σημαίνει ότι με τους προηγούμενους τα είχαν βρει κάπως μπαστούνια ή τελοσπάντων συναντούσαν μια κάποια αντίσταση. Τώρα όλα είναι εύκολα, εκνευριστικά εύκολα, ακόμη και για τα τζιμάνια των δανειστών· θα περίμεναν, υποθέτει κανείς, μια κάποια άρνηση στην απαίτησή τους να καταργηθεί (σχεδόν) το ιερό δικαίωμα στην απεργία όπως και η «θεσμοθέτηση» ηλεκτρονικών πλειστηριασμών χωρίς τη δυνατότητα αυτού που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του να παρευρίσκεται στη διαδικασία και με πάνοπλους ένστολους να προστατεύουν τους χώρους όπου εκτελούνται οι ανήθικοι αυτοί πλειστηριασμοί. Και δεν κουνιέται φύλλο! Η ελληνική κοινωνία απουσιάζει. Τη γδέρνουν, τη βιάζουν, την αφανίζουν και αυτή συνεχίζει αμέριμνη να ψωμοζεί με τα εναπομείναντα οικονομικά ψιχία της και τον κατασπαραγμένο ψυχισμό της. Κυβ

Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου. | In   Για το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό ,  Δ`~. ,  Επικαιρότητα ,  Νέο Ανατολικό Ζήτημα Ζούμε την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας υποχώρησης, συρρίκνωσης ή/και παρακμής, η οποία ξεκινά μετά το 1922. Η πορεία αυτή θα ολοκληρωθεί με το Κυπριακό και το Μακεδονικό [*], τα ζητήματα της Θράκης και του Αιγαίου (και προφανώς της Ηπείρου). Παραθέτω απόσπασμα από ένα γνωστό κείμενο και ολοκληρώνω με ένα σχολιασμό: ''...το γεωπολιτικό δυναμικό της ελληνικής πλευράς αποτυπωνόταν κατά τον 19ο αι., και ίσαμε το σημαδιακό έτος 1922, πολύ περισσότερο στο έθνος παρά στο κράτος. Το έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος, απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης...  Έκτοτε [μετά την κορύφωση του 1920] αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, που διαρκεί ως σήμερα.  Το έθνος συνέπεσε εν τέλει με το κράτος όχι γιατί το κράτος δι

Το τελευταίο διάστημα η συζήτηση για την δραματική κατάσταση στην πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα έχει περάσει στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση για τον μαρασμό της ελληνικής γεωργίας. Οι παρακάτω απλές ερωτήσεις-απαντήσεις κάνουν σαφές το πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα. 1. Είναι αλήθεια πως πετάγαμε φρέσκα φρούτα στις χωματερές; Δυστυχώς ναι. Όχι πολλά χρόνια πριν, η χώρα μας είχε σημαντική αγροτική παραγωγή. Σε κάποια προϊόντα παραγάγαμε  πλεονασματικές ποσότητες  με αποτέλεσμα τις αποτροπιαστικές εικόνες να θάβονται χιλιάδες τόνοι εξαιρετικής ποιότητας φρούτων στις χωματερές. Αυτό όμως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις και όχι μόνο στη χώρα μας. 2. Μα τα φρούτα αυτά δεν έφτασαν ποτέ στις αγορές, πως γίνεται να αποτελούν πλεονάσματα; Οι ποσότητες αυτές δεν ήταν πλεονασματικές υπό την έννοια ότι περίσσεψαν από κάποια αγορά. Ο όρος «πλεονασματικός» χρησιμοποιείται πολλές φορές στην οικονομική ανάλυση για να εκφ

Λεπτομέρεια κρατήρα  4ος αι. π.Χ., Αστέας: Ευρώπη και ταύρος Μουσείο Paestum ( Ποσειδωνία , Ν. Ιταλία) (Eπικαιροποιημένο, Οκτώβριος 2015)     Το μόνιμο θέμα συζήτησης και πηγή διαρκούς διαφωνίας στη νεότερη Ελλάδα, η σχέση της χώρας με την λοιπή Ευρώπη, τίθεται πιο έντονα σε εποχές κρίσης. Στην πραγματικότητα αφορά την ιδεολογική και φαντασιακή σχέση με την Ευρώπη ως όλον. Συνακόλουθα είναι ερώτημα που αφορά την εθνική ταυτότητα. Ωστόσο η πραγματική σχέση είναι ζήτημα μάλλον λυμένο από το 1981, με την ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση (για να μη πούμε από το 1827, δηλαδή από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου).   Στον τωρινό καιρό της κρίσης, στο βαθμό που η πολιτική, εγχώρια και Κοινοτική, αλλά και ο λαός δια της ψήφου επιβεβαιώνουν την παραμονή της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ, έστω και ως ταλαιπωρημένου, οικονομικά και πολιτικά αδύναμου «ασθενούς», φαίνεται ότι επιβεβαιώνουν για μια φορά ακόμη και τη λύση εκείν