IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  Γιατί το αδιέξοδο Ερντογάν έγινε χειρότερο  μετά τη συνάντηση με τον Τζο Μπάιντεν.   Σαββατοκύριακο στη Ρώμη: Η προσγείωση του «Σουλτάνου» στην... σκληρή πραγματικότητα. Ήταν μια συνάντηση η οποία επιβεβαίωσε το βαθύ χάσμα που υπάρχει μεταξύ της κυβέρνησης Μπάιντεν και του καθεστώτος Ερντογάν, την διεύρυνση της απόστασης της Τουρκίας από την Δύση και τις ευρωπαϊκές Αρχές και αξίες και ανέδειξε τον επαμφοτερίζοντα ρόλο της Άγκυρας σε μια σειρά διεθνείς κρίσεις. Όπου ο ρόλος που επιλέγει είναι απέναντι στα συμφέροντα της Δύσης. Όμως και η άλλη συνάντησή, αυτή του προέδρου Ερντογάν με τον Γάλλο πρόεδρο Εμ. Μακρόν, αποκάλυψε την οργή της Τουρκίας για την ελληνογαλλική συμμαχία, καθώς όπως ο ίδιος είπε, εξέφρασε την ανησυχία του στον Γάλλο πρόεδρο για τους εξοπλισμούς της Ελλάδας από την Γαλλία. Πάντως, απαιτούνται άμεσες διευκρινήσεις από το Παρίσι και την Ρώμη για το εάν πράγματι οι δυο ευρωπαϊκές χώρες προσέφεραν στην Τουρκία την συμμετοχή της στο πρόγραμμα παραγωγής το

  Ο στρατηγικός ρόλος της Τουρκίας στην σινοαμερικανική πλανητική αντιπαράθεση είναι ο λόγος της ατιμωρησίας της. Γράφει ο Γάλλος Στρατηγός ε.α. Jean-Bernard Pinatel,  αντιπρόεδρος του ιστοτόπου Geopragma . Σήμερα, κανένας σοβαρός αναλυτής δεν αμφισβητεί ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε πλήρη ισλαμική και πανοθωμανική παρεκτροπή. Το απέδειξε για άλλη μια φορά με μια χειρονομία ακραίας συμβολικής βίας, όπως υπογράμμισε ο Raphaël Glucksmann, αφήνοντας την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την οποία δεχόταν στην Άγκυρα, σε αμηχανία, «να τριγυρίσει» όρθια ενώ ο ίδιος καθόταν. Το βίντεο αυτής της στιγμής, που έχει περιοδεύσει στα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, ενσαρκώνει αυτή τη προσβολή στην γυναίκα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την απόφασή του να αποχωρήσει από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών. Είναι συνεπώς θεμιτό να αναρωτηθούμε γιατί η Τουρκία προσέχεται τόσο πολύ από τους Ευρωπαίους Ατλαντιστές που ευθυγραμμίζονται με την Ουάσιγκτον, παρά

    ” Οι 6 κινήσεις της Τουρκίας μετά από τις εκλογές στις ΗΠΑ,  δείχνουν ότι έχει σχέδιο” Στο προηγούμενο άρθρο επισημάνθηκαν Ρωσία, Κίνα και Ιράν ως προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και επί διοίκησης Μπάιντεν. Αντίστοιχα φωτίστηκε η διάθεση αυτής να κινηθεί δυναμικά απέναντι τους, αλλά και η επιδίωξη της να επιτύχει συμβιβασμούς μαζί τους σε κάποιους τομείς. Σήμερα θα επιχειρηθεί η εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική της Τουρκίας, βάσει της εξέτασης 6 κινήσεων της μετά τις Αμερικανικές εκλογές, οι οποίες εμπλέκονται στις προτεραιότητες της πολιτική των ΗΠΑ. Αρχικά ξεχωρίζει (1) η ένταση των προσπαθειών της Άγκυρας για την περαιτέρω και πιο σταθερή συσπείρωση χωρών γύρω της. Σε αυτή την κατεύθυνση, επωφελούμενη και της συμβολής της στο αποτέλεσμα του πολέμου στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αναβαθμίζει τη συμμαχία της με το ομοεθνές Αζερμπαϊτζάν στον Καύκασο και προχωρά στη σύσφιξη των δεσμών της με τις Τουρκόφωνες κεντροασιατικές δημοκρατίες. Συγκεκριμένα η Τουρκία ανακοίνωσ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ  Κοινή άσκηση Τουρκίας με Πακιστάν,  “Αλλάχου Άκμπαρ” οι συμμετέχοντες (vid.)    Κατανοώντας τον στρατηγικό άξονα Τουρκίας-Πακιστάν.  Μια κοινή στρατιωτική άσκηση στην οποία συμμετείχαν Τουρκικές και Πακιστανικές Ειδικές Δυνάμεις ξεκίνησε αυτήν την εβδομάδα στην επαρχία Khyber Pakhtunkhwa του Πακιστάν, στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Η άσκηση, που ονομάζεται «Ataturk XI-2021»και έχει επικεντρωθεί σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Είναι η τελευταία εκδήλωση μιας αναδυόμενης στρατηγικής συμμαχίας αυτών των δύο χωρών, με σημαντικές επιπτώσεις – τόσο για τη Μέση Ανατολή όσο και για τη Νότια Ασία. Η αυξανόμενη εγγύτητα της Τουρκίας και του Πακιστάν έχει βαθιά θεμέλια. Αυτές οι δύο χώρες ακολουθούν μια παρόμοια πορεία. Και οι δύο ήταν σύμμαχοι των ΗΠΑ και της Δύσης κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, και οι δύο από αυτήν τη θέση τις τελευταίες δύο δεκαετίες και συνεχίζουν να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την Ουάσιγκτον. Είναι μεσαίες δυνάμεις, που διέπονται σήμερα από ένα είδος ισλα

 Σχέσεις Τουρκίας-Κίνας – H νέα δυναμική και τα όριά της. Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Κίνα χαρακτηρίζονται τις τελευταίες δύο δεκαετίες, από ένα αντιφατικό, παράλληλο μοτίβο αμοιβαίας καχυποψίας και αμοιβαίας καλλιέργειας υψηλών προσδοκιών συνεργασίας, ιδίως στον οικονομικό τομέα. Η ανωτέρω αντίφαση έγκειται στο γεγονός ότι και οι δύο πλευρές έχουν αναγνώσει πεδία δυνητικής οικονομικής σύμπραξης με την επιφύλαξη όμως των πολιτικών δυσχερειών και των τριβών, που υφίστανται μεταξύ των δύο χωρών εξαιτίας πρωτίστως του πολύκροτου ζητήματος των Ουιγούρων. Επιπρόσθετα, από τη διαχρονική αντιθετική στάση των τουρκικών ελίτ αναφορικά με το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας καθώς και από το γεγονός ότι η Τουρκία ήταν και είναι ενταγμένη στην Ευρω-ατλαντική Αρχιτεκτονική Ασφαλείας, στοιχείο που δεν παραβλέπεται από την σινική ανώτατη γραφειοκρατία. Παραταύτα, η προοπτική εμβάθυνσης των διμερών οικονομικών σχέσεων τίθεται επί τάπητος, βάσει φιλόδοξων επενδυτικών σχεδίων, με το Πεκίνο ως ανερχόμ