'' Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει ''
1. Κάμπινγκ σημαίνει ελευθερία Η θητεία μου στα αντίσκηνα ξεκινά κάπου στη δεκαετία του ’70, παιδάκι ακόμη, στην έρημη Χαλκιδική. Συνεχίζεται στα ‘80’ς, όταν πλέον ένιωθα εθισμένη στην ελευθερία της σκηνής που τη στήνεις όπου θέλεις. Έζησα τον παράδεισο που ονομαζόταν Σιθωνία. Μυθικά μέρη, όπως τις Καβουρότρυπες, την Τριστινίκα, το Αζάπικο, το Κριαρίτσι, τα γνώρισα με ελάχιστο κόσμο, καθόλου κτίσματα και χωρίς σκουπίδια. Και χωρίς beach bar, μουσική και φασαρία. Μόνο με ήχο θάλασσας, πεντακάθαρη άμμο και άστρα. Πρώτη φορά που είδα «αποικία» ελεύθερων κατασκηνωτών ήταν γύρω στο 1990, στο ονειρεμένο μέρος που λέγεται Γλαρόκαβος, στην Κασσάνδρα. Με μια παρέα χαβαλέδων πήγαμε προκειμένου να χαζέψουμε τις δεκάδες των κατασκηνωτών με τα αυτοσχέδια ντους, τα τεράστια ραδιοκασετόφωνα, τις ξαπλώστρες, τον πλήρη εξοπλισμό για να περάσουν όλο το καλοκαίρι. Το σκουπιδαριό, βεβαίως, πήγαινε κι ερχόταν. Συμπτωματικά, λίγους μήνες αργότερα, στο Ειρηνοδικείο Κασσάνδρας πέτυχα να δικάζον