IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Μην ακούτε τους "πεφωτισμένους’’ γέροντες για την πανδημία - Απομονώστε τους. Αυτή η εμμονή να θεωρούν την χρήση της μάσκας μέσα στον ναό βλασφημία και το εμβόλιο διαβολικό πρέπει να εκλείψει Η πραγματικότητα είναι σκληρή και τραγική. Ορισμένοι γέροντες χωρίς φιλανθρωπία και εμφορούμενοι ενός ανένταχτου θρησκευτικού φανατισμού πήραν ανθρώπους στο λαιμό τους . Το ακούμε στα Μ.Μ.Ε. όπου συγγενείς μιλάνε για γέροντες που έσκαψαν τον λάκκο αγαπημένων τους προσώπων, επιβάλλοντας τους να μην κάνουν το εμβόλιο και να μην φοράνε την μάσκα μέσα στην Εκκλησία και στο τέλος έφυγαν από την ζωή. Αλήθεια, ποια θεολογία της ορθόδοξης Ανατολής επιτάσσει μία τέτοια αφιλανθρωπία ; Ποια θεολογία ασχολείται με το ζήτημα του εμβολίου και της μάσκας; Από πότε το εμβόλιο και η μάσκα έγιναν πνευματικά θέματα; Ποιος γέροντας έχει το ηθικό πλεονέκτημα να ανάγει το εμβόλιο και την μάσκα σε προσωπική υπόθεση, φετίχ, απωθημένο; Μέσα στην Εκκλησία ο καθένας δεν

Φυλετική δικαιοσύνη:  Η νέα κοσμική θρησκεία της Αμερικής.   Το απόσπασμα της ημέρας είναι από την διακεκριμένη ερευνήτρια πολιτικής του Center of American Experiment , Katherine Kersten, η οποία στο εξαιρετικό και εμβριθές άρθρο της στην Twin Cities Star Tribune με τίτλο “Racial justice: The new religion? The “woke” movement is built on shows of “right-thinking” and Puritan-style intolerance“ (Φυλετική δικαιοσύνη: Η νέα θρησκεία; Το κίνημα “woke” είναι χτισμένο πάνω σε επιδείξεις “ορθής σκέψης” και πουριτανικής μισαλλοδοξίας ), επισημαίνει τα εξής: “Αυτό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια νέα κοσμική θρησκεία. Παρά τις αξιώσεις της περί ‘συμπεριληπτικότητας’ αυτή η νέα πίστη είναι βαθιά μισαλλόδοξη. Έχει τις ρίζες της σε ένα παρελθόν της Αμερικής που μπορεί να εκπλήξει τους πιστούς της: στην πουριτανική εποχή των πρώιμων θρησκευτικών ζηλωτών του έθνους μας. Οι προοδευτικοί σήμερα είναι απασχολημένοι σε μια θεολογία χωρίς θεό. Οι woke (αφυπνισμένοι - ευαι

«Ορεινό τοπίο». Το Ιδρυμα Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη, σε συνεργασία με την Ακαδημία Καλών Τεχνών του Πεκίνου και τον Ελληνοκινεζικό Σύνδεσμο Οικονομικής και Πολιτιστικής Ανάπτυξης, παρουσίασε για πρώτη φορά στην Ευρώπη την έκθεση «Qi Baishi: Η μυστηριώδης Ανατολή». «Τον Θεό μου τον σέβομαι, μα για το σύμπαν πονώ». Αν εξαιρέσουμε τους λάτρεις της συνωμοσιολογίας και τους φανατικότερους όλων των θρησκειών, που βολεύονται με το πρίσμα του ανορθολογισμού, οι υπόλοιποι προσπαθούμε να κατανοήσουμε τα του κορωνοϊού και της πανδημίας με οδηγό τον επιστημονικό λόγο. Δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Παρότι ο ιατρικός λόγος που διαβάζουμε ή ακούμε παρέχεται σε εκλαϊκευμένη μορφή, αρκετοί όροι και έννοιες υπερβαίνουν τα όρια των γενικών γνώσεών μας. Κι ύστερα, αρκετά συχνά μας αποθαρρύνουν οι αντιφάσεις, οι ενδοεπιστημονικές συγκρούσεις, η αναθεώρηση της μιας βεβαιότητας μετά την άλλη. Ξέρουμε πως έτσι ακριβώς, με τη σκαπάνη των αντιφάσεων και των συγκρούσεων, διευρύνεται η οδός προς

Ήπειρος 1957 Ανάσταση φωτογραφία Κώστας Μπαλάφας Η πίστη των άλλων Είμαι άθεος· ούτε αγνωστικιστής, ούτε σχετικιστής, ούτε κάτι άλλο συναφές. Είμαι απλώς ένας άθεος. Δεν έχω καμιά μεταφυσική ανησυχία, τόσο ορατή τουλάχιστον που να την έχω αντιληφθεί. Αντιμετωπίζω την ιδέα του θανάτου με λύπη μεν, με ρεαλισμό δε. Κατά κάποιον τρόπο, έχω συμβιβαστεί με τη θνητότητά μου. Δεν είναι παρηγοριά αυτό, είναι διαπίστωση. Πέρασα τα παιδικά, εφηβικά και νεανικά μου χρόνια καταναλώνοντας την κληρονομιά της εξεγερμένης Γαλλίας του ’68 και βιώνοντας τα πάθη της ανήσυχης ελληνικής Μεταπολίτευσης. Νέος πίστευα, αφελώς και εσφαλμένα, πως άβυσσος χωρίζει τον κόσμο του Διαφωτισμού από τον κόσμο των θρησκειών. Είτε είσαι από εδώ είτε είσαι από εκεί, νόμιζα. Ζούσα μέσα στην ψευδαίσθηση πως αρκεί να δηλώσεις ότι δεν υπάρχει Θεός για να απαλλαγείς από την κόλαση: τις χίμαιρες, τις προφητείες, τους μεσσίες και τις εκκλησίες τους. Χωρίς να το αντιληφθώ αντικατέστησα μια μορφή πίστης με

 Ο Ουμπέρτο Έκο  και οι μάχες στο όνομα των θρησκειών.  «Το όνομα του ρόδου» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο και κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 1980. Προκάλεσε πάταγο και τιμήθηκε στη χώρα του, την επόμενη χρονιά, με το βραβείο Strega και το 1982 στη Γαλλία με το βραβείο Medicis Etranger ως καλύτερο ξενόγλωσσο έργο. Αν και πέρασαν περισσότερα από τριάντα χρόνια εξακολουθεί να πουλά σε όλο τον κόσμο και για πολλούς είναι το καλύτερό μυθιστόρημα του Έκο. Δεν είναι η αριστοτεχνική ιστορική αναπαράσταση του μεσαίωνα που απογειώνει το έργο, ούτε η ασφυκτική οικονομία του χρόνου που φιλοξενεί τη δράση – όλα εκτυλίσσονται σε εφτά μόνο μέρες – ούτε η πρωτοπρόσωπη, ημερολογιακή καταγραφή των γεγονότων από τον Άντσο (που μαζί με τον Γουλιέλμο πλαισιώνουν το δίδυμο των κεντρικών χαρακτήρων), ούτε καν η αστυνομική πλοκή που κάνει το ρυθμό δαιμονισμένο. Είναι η ισορροπία που καταφέρνει να συνταιριάξει όλα τα παραπάνω, σαν κονσέρτο καλά δουλεμένο. Ο Έκο ελίσσεται ανάμεσα σ’ ένα β

REALPEOPLEGROUP VIA GETTY IMAGES Η Εκκλησία ως κομπάρσος. Κρυφτό, μισόλογα και θαύματα. Η πανδημία θα περάσει και η εκκλησία θα έχει χάσει τη μεγάλη ευκαιρία να συγκεντρώσει την κοινότητα δίπλα της. Είναι τρομερά απογοητευτικό. Ο τόπος μας βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη δύνη. Πρωτόγνωρη βέβαια για τους ανθρώπους αυτού του τόπου, που μετά από τις κοινωνικές και οικονομικές συμφορές των τελευταίων χρόνων, βρίσκονται μπροστά σε μια καταιγίδα η οποία για τους επιστήμονες είναι απόλυτα λογική και εξηγήσιμη, για τους περισσότερους όμως από εμάς, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Η πανδημία απλώθηκε και ο κόσμος κοιτά μουδιασμένος.  Αν όμως εμείς έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε μουδιασμένοι και δοκιμαζόμενοι, δείχνει παράταιρο και απογοητευτικό να εμφανίζεται έτσι και ένας οργανισμός με ιστορία χιλιετιών. Η χριστιανική εκκλησία στο πέρασμα των αιώνων έχει δει τα πάντα. Δεν υπάρχει κρίση που να μην έχει χρειαστεί να ζήσει και να αντιμετωπίσει. Οι πανδημίες που έχουν περάσει από

Ζούμε στον Κόσμο  ή στον "κόσμο μας";      Η σύγχυση Φαντασθείτε ότι γεννηθήκατε σε ένα βαθύ πηγάδι. Όταν θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε, θα νομίζετε ότι ο κόσμος όλος συνοψίζεται σε εκείνο το μικρό κομμάτι του ουρανού που φαίνεται πάνω από το στόμιο του πηγαδιού. Θα αισθάνεστε μάλιστα ότι ξέρετε τον κόσμο, τα ξέρετε σχεδόν όλα, αφού (στο μυαλό σας) ο κόσμος είναι τόσο μικρός. Αν αποφασίσετε να γνωρίστε αυτόν τον κόσμο από κοντά και αρχίσετε να σκαρφαλώνετε στα τοιχώματα του πηγαδιού, θα βλέπετε όλο και περισσότερο ουρανό, όσο θα ανεβαίνετε. Τότε θα καταλάβετε ότι είχατε υπερεκτιμήσει τις γνώσεις σας.  ….Και όταν πλέον βγείτε από το πηγάδι, θα συνειδητοποιήσετε ότι ο κόσμος είναι απέραντος και γι' αυτό οι γνώσεις σας ασήμαντες.  Με λίγα λόγια, γνωρίζουμε ελάχιστα τον κόσμο στον οποίο ζούμε, γι' αυτό χρειαζόμαστε πάντοτε τις απόψεις των άλλων για να προσεγγίζουμε την αλήθεια. Παρ όλα αυτά εμείς πιστεύουμε συχνά ότι μπορούμε να αποκωδικοποιούμε