IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιατί η Ουγγαρία αμφισβητεί το ευρώ.  Η νομισματική ένωση είναι μια μη αντιστρεπτή ιστορική εξέλιξη. Το ευρώ ήρθε για να μείνει. Αυτό απεφάνθη σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Il Foglio τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, επιχειρώντας να κλείσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη συζήτηση εντός του κόμματός του σχετικά με την πιθανή έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη. Και όμως, πρόκειται για το ίδιο πολιτικό μόρφωμα το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν κατέβαινε στις κάλπες με το σύνθημα "Όχι στο ευρώ”. Στην Γαλλία, η αντίστοιχη μεταστροφή έχει ήδη συντελεστεί, με την Μαρίν Λεπέν να εγκαταλείπει αθόρυβα την αντίθεσή της στη νομισματική ένωση. Άλλωστε, γύρω από αυτό το ζήτημα παίχτηκε εν πολλοίς το πολιτικό της διαζύγιο με τον άλλοτε υπαρχηγό της Φλοριάν Φιλιπό. Η "νέα δεξιά” της "παλιάς Ευρώπης” υποστέλλει τους αντιευρωπαϊκούς τόνους. Και όμως σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή το σχέδιο της νομισματικής ενοποίησης αμφισβητείται ηχηρά από μία χώρ

    Το τρισέλιδο κείμενο που άφησε αποχωρών ο Wolfagang Schaeuble ως "προίκα” στο Eurogroup, με κεντρική ιδέα την αντικατάσταση των κοινοτικών οργάνων από τον διακρατικό ESM στην επιτήρηση των οικονομιών της ευρωζώνης, αποτελεί άλλο ένα βήμα προς την Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων που ως γνωστόν αποτελεί το νέο σημείο σύγκλισης μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου. Όμως η μελλοντική ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική δεν πρόκειται τόσο να κριθεί στους συσχετισμούς εντός της ευρωζώνης, όσο στις αντιστάσεις που προεξοφλείται ότι θα προβάλλουν οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης προς ό,τι θα θεωρούν ως παραγκωνισμό τους. Πράγματι, η δοκιμασία της συνοχής της Ε.Ε. προέρχεται εξ Ανατολών, καθώς η "δεύτερη ταχύτητα” στην οποία ούτως ή άλλως ανήκουν αντικειμενικά τα εκτός ευρώ κράτη-μέλη συναντάται με μία επίμονη υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και με πολιτικές επιλογές που αποκλίνουν ολοένα και περισσότερο από το κοινοτικό mainstream. Οι τριβές των Βρυξελλών για θέματα σεβασμού του

 'Απαντες σήμερα ασχολούνται με το χθεσινό ντιμπέιτ, το οποίο όμως, στην πραγματικότητα πολύ περιορισμένη σημασία έχει ενώ, την ίδια στιγμή, άλλα, πολύ σημαντικότερα συμβαίνουν. Πάντως, ως θεατρική παράσταση, από πλευράς Τσίπρα, είχε ασφαλώς ενδιαφέρον… Στις 28 Αυγούστου, δηλαδή την ημέρα που η γερμανική κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι θα δεχθεί 300.000 Σύρους πρόσφυγες, η παρούσα στήλη έγραφε ότι αυτή ήταν και η πρώτη ευρωπαική πράξη του Βερολίνου, η πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια ηγεμονικής λογικής και εθνοκεντρικής πολιτικής που η Γερμανία συμπεριφερόταν ως ευρωπαική χώρα κι όχι ως κατασκευαστής μιας γερμανικής Ευρώπης. Όμως, για όποιον αντιλαμβάνεται τη γερμανική πολιτική, όλο αυτό ήταν παράδοξο. Υπήρχε λοιπόν μια επιφύλαξη διατυπωμένη αμέσως μετά: «Υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξουν «αστερίσκοι» που θα αλλοιώνουν ουσιαστικά αυτή τη νέα πολιτική, η Γερμανία κάνει σήμερα κάτι που είναι πολλαπλά σημαντικό και, σε ένα βαθμό, μετά από πάρα πολύ καιρό, ελπιδ

Mέλη του ''Jobbik'', ακροδεξιού ουγγρικού κόμματος  Φωτο: Karoly Arvai/Reuters Ουγγρικό παράδοξο Η Ουγγαρία  πραγματοποίησε το 1989 την πιο ανώδυνη, πιο βελούδινη μετάβαση από τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία δυτικού τύπου και μάλιστα έξι μήνες πριν καταρρεύσουν σαν ντόμινο όλα τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης. Επρόκειτο  για τη δεύτερη εμφάνιση του Ουγγρικού Παραδόξου καθώς η ομαλή μετάβαση έγινε δυνατή χάρη στα προσεκτικά ανοίγματα του ηγέτη του Κ.Κ. της χώρας Γιάνος Καντάρ, η κυβέρνηση του οποίου επεβλήθη από τα σοβιετικά στρατεύματα που εισέβαλαν στη χώρα τον Νοέμβριο του 1956 για να εξελιχθεί σε λίγα χρόνια στην πιο μεταρρυθμιστική διακυβέρνηση στην Ανατολική Ευρώπη. Από τις χθεσινές  κάλπες το κύριο αν όχι το μόνο ζητούμενο ήταν αν το κυβερνών κόμμα Fidesz του πρωθυπουργού Ορμπάν θα διατηρήσει την απόλυτη πλειοψηφία που χρειάζεται για να συνεχίσει την ενίσχυση του αυταρχισμού, με κύριο στόχο τα ΜΜΕ, αλλά και μια σοβινισ