IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το ”Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών” , στεγάζεται σε ένα από τα πρώτα κτήρια της νεώτερης Αθήνας, την οικία Σταματίου Δεκόζη Βούρου, που ανεγέρθη τα χρόνια 1833- 1834, σε σχέδια των Γερμανών αρχιτεκτόνων Lueders και Hoffman- μισθώθηκε από τον Όθωνα και αποτέλεσε το πρώτο παλάτι του Όθωνα και της Αμαλίας, του πρώτου βασιλικού ζεύγους της Ελλάδας.  Η περιήγηση στο ”Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών – Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία” και τις εκπληκτικές του γκραβούρες, χαλκογραφίες και ελαιογραφίες από τα προ- και αμέσως μετά- επαναστατικά χρόνια, μας έδειξε μια Αθήνα πολύ διαφορετική, που θα ήταν εντελώς αγνώριστη αν δεν υπήρχαν τα ιστορικά μνημεία και τοπόσημα. Το παρακάτω φωτογραφικό αφιέρωμα δείχνει μια πόλη ανοικοδόμητη, εν μέσω ερειπίων, σε μια πάμφτωχη, εξαντλημένη από τον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα, χώρα που δεν ήταν ακόμη πλήρης και ολοκληρωμένη γεωγραφικά. Ευχαριστούμε την διεύθυνση και τον ιστορικό του Μουσείου, Λεωνίδα Αργυρό, για την ξενάγηση και τις πληροφορίες που συνοδεύουν εν

«Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες στην Ελλάδα είχαν επί χρόνια μικρή ενίσχυση, στο πλαίσιο της πολιτικής ελαχιστοποίησης των εθνικών πόρων που επενδύονταν στην «ελεύθερη» έρευνα. Δηλαδή, στην έρευνα που κινητοποιούν η επιστημονική περιέργεια και η κριτική προσέγγιση, χωρίς προϋποθέσεις άμεσης ανταπόδοσης ή συμβολής στην επίλυση συγκεκριμένου προβλήματος», λέει στην «Κ» ο κ. Θωμάς Μαλούτας. Γενικός γραμματέας Ερευνας και Τεχνολογίας και καθηγητής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, ο Θ. Μαλούτας μαζί με άλλους 73 επιστήμονες, οργανώνοντας τον διαδικτυακό κοινωνικό Ατλαντα της Αθήνας, απαντά στα μειονεκτήματα της προσέλκυσης κονδυλίων και της «τοπικότητας» που αντιμετωπίζει η έρευνα των κοινωνικών επιστημών στις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα. «Σκεφθείτε το παράδειγμα: η έρευνα μιας πρωτεΐνης δεν αλλάζει σημαντικά μεταξύ διαφορετικών τόπων, όπως αλλάζει εκείνη της πολιτικής κουλτούρας», εξηγεί ο κ. Μαλούτας που επιμελήθηκε τον Ατλαντα μαζί με τον Σταύρο Σπυρέλλη (συμβασιο

Ξενοδοχείο Ακταίον Υπέροχα κτίρια που δεν υπάρχουν πια, χαρακτηριστικά μιας ιστορικής πρωτεύουσας που έχασε τον χαρακτήρα της στο όνομα της ανάπτυξης και μιας στρεβλής αντίληψης περί εκμοντερνισμού Ο χρυσός αιώνας της Αθήνας ήταν ο 19ος. Μέσα σε 50 χρόνια ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Ακρόπολης μετατράπηκε σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με ανάκτορα, νεοκλασικά μέγαρα, βουλεβάρτα και μερικά από τα ομορφότερα δείγματα νεοκλασικισμού στον κόσμο – που τότε ήταν και απολύτως της μόδας. Όμως η ανάπτυξη, η ανοικοδόμηση, ο υπερβολικός εκμοντερνισμός, το οικονομικό συμφέρον, αλλά και ο πόλεμος και η έλλειψη χρημάτων συνετέλεσαν ώστε μερικά θαυμάσια κτίρια να χαθούν για πάντα. Κτίρια που αν είχαν διατηρηθεί η εικόνα της Αθήνας θα ήταν διαφορετική, σίγουρα ομορφότερη. Ξενοδοχείο Ακταίον Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εμβληματικού χαμένου κτιρίου. Βρισκόταν στο Νέο Φάληρο -στη θέση όπου σήμερα υπάρχει ιδιωτικό νοσοκομείο- και είχε χτιστεί σε σχέδια του Πάνου Καρα