IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του Ηλία Μακρή   H κυβέρνηση σχεδόν καθημερινά δέχεται κριτική για διορισμούς συγγενικών ή κομματικών προσώπων σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων του Δημοσίου. Οι περισσότερες επικριτικές φωνές προέρχονται από πολιτικούς που ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Για «έφοδο κατάληψης του κράτους» μίλησε χαρακτηριστικά χθες ο Γ. Κουμουτσάκος. Για να εισπράξει την οργισμένη απάντηση της κυβέρνησης ότι «η ηγεσία Μητσοτάκη διεκδικεί αριστεία στη σπέκουλα και τον λαϊκισμό». Η συνήθης κυβερνητική απάντηση στις καταγγελίες περικλείεται στη φράση: «κοίτα ποιος μιλάει, αυτοί που έκαναν τα ίδια». Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται με παραλλαγές, αλλά την ίδια ουσία. Αυτό, λέγεται συμψηφισμός, πού σταματάει άραγε; Νομίζω πουθενά. Η συγκεκριμένη τακτική δεν έχει τέλος. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Τα κόμματα που διαχειρίστηκαν ή διαχειρίζονται την εξουσία έχουν και παρελθόν και παρόν. Όταν το παρόν δέχεται κριτική για τέτοιες επιλογές, ανασύρει το παρελθόν των άλλων. Μετά τον εξάδελφο τ

Νέος γύρος εσωκομματικής έντασης στην Αξιωματική Αντιπολίτευση ενόψει της 10ης Ιανουαρίου Έντονο παρασκήνιο είναι σε πλήρη εξέλιξη ενόψει του δευτέρου γύρου των εκλογών της 10ης Ιανουαρίου για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Ν.Δ. στη σκιά της πρωτιάς του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με διαφορά περίπου 10 ποσοστιαίες μονάδες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που κατέκτησε την δεύτερη θέση.  Οι δυο διεκδικητές της εξουσίας, ξεκινάνε από την αρχή την κούρσα της διαδοχής σε μια πολιτική μονομαχία που πλέον έχει τελείως άλλα ποιοτικά, πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, από αυτά της περασμένης Κυριακής. Με κρίσιμο παράγοντα τη συμμετοχή των ψηφοφόρων που ψήφισαν στον πρώτο γύρο, αλλά και τις συμμαχίες και συμφωνίες που θα υπάρξουν μεταξύ των δυο γύρων, οι κκ. Μεϊμαράκης και Μητσοτάκης θα δώσουν μια αμιγώς πολιτική μάχη με αναφορές στην κεντροδεξιά Ν.Δ., αλλά με πολύ διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων. Αν και υπάρχει μεγάλη πίεση από πολλούς παράγ

Η νύχτα της 19ης Φεβρουαρίου του 1997 ήταν καθοριστική για τη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας και κατ΄ επέκταση για το μέλλον της χώρας. Εκείνη λοιπόν την παράξενη «νύχτα των βαρώνων», όπως ονομάστηκε, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του «αρχιβαρώνου» Γιάννη Βαρβιτσιώτη 31 βουλευτές της Ν.Δ. για να επιλέξουν τον Κώστα Καραμανλή, τον νεώτερο, στη θέση του αρχηγού της παράταξης. Η κατάσταση ήταν ομολογουμένως δύσκολη για το κόμμα, που έψαχνε τον δρόμο της ενότητας, μετά από μία νέα εκλογική αποτυχία. Ήταν η ώρα των αποφάσεων και γι' αυτό θα έπρεπε να επιλεγεί ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, καθαγιασμένο, χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης από κανέναν. Κι αφού εξέλιπε η σεβάσμια περσόνα, το μόνο που απέμεινε ήταν ένα ηχηρό όνομα, μια βαριά σκιά που θα έσερνε πίσω της το φως του «γενάρχη» της. Κι έτσι, χωρίς άλλες επιλογές, κατέληξαν σε έναν ανεπάγγελτο, άπειρο και νεαρό βουλευτή που απλά ο μπαμπάς του είχε φροντίσει να του δώσει το κατάλληλο όνομα! Το εγχείρημα πέτυχε. Η βάση προσκύνη

Βρισκόμαστε 41 χρόνια μετά την πτώση της Χούντας και τις μετέπειτα εκλογές που όρισαν ως πολίτευμα της χώρας την "Προεδρευόμενη Δημοκρατία". Και ενώ με βάση το Σύνταγμα του 1974 δεν υπάρχει κληρονομική διαδοχή σε κανένα πολιτικό ή πολιτειακό αξίωμα, στην πράξη παρατηρούμε τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά, με αποτέλεσμα να τίθεται το ερώτημα: Έχουμε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ή μήπως η Ελλάδα αποτελεί Πριγκιπάτο; Για παράδειγμα, μεταξύ των πολύ αξιόλογων τεσσάρων ανδρών που διεκδικούν την προεδρία του ιστορικού αστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις εξ αυτών είναι πολιτικοί γόνοι, ή αλλιώς όπως λέμε, "τζάκια". Γιος πρώην βουλευτή της ΕΡΕ ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, παιδί του πρώην Πρωθυπουργού ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πρώην υπουργού ο Απόστολος Τζιτζικώστας.  Και  παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει από την πλευρά μου η παραμικρή πρόθεση φτηνού λαϊκισμού, (και οι τρεις προαναφερόμενοι, έχουν διακριτό αξιόπιστο, ανεξάρτητο δικό τους στίγμ

'Oλα τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία κρίσιμα σαράντα χρόνια άσκησαν, όλα, την ίδια, απολύτως ίδια, διαχειριστική πολιτική. Κανένα δεν διαφοροποιήθηκε σε κοινωνικές στοχεύσεις, σε τόλμη αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, σε ρεαλιστικό όραμα για το μέλλον των Ελλήνων. Γι’ αυτό και το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού των κομμάτων έχει εκπέσει σε τέτοιο βαθμό ανεπάρκειας, που γεννάει οδυνηρή ντροπή και τεράστιο φόβο. Κάθε εκλογή καινούργιου αρχηγού στα ελλαδικά πολιτικά κόμματα, τα τελευταία χρόνια, μειώνει δραματικά την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητα του ελληνικού ονόματος. ''Κληρονομημένο όνομα ή γοητευτική εικόνα κάνουν πανεύκολη την ποδηγέτηση των ψηφοφόρων, πανεύκολα μπορεί να τη χειριστεί και ο «ξένος παράγων»'' ...  ' Ενα ηχηρό οικογενειακό όνομα δεν είναι οπωσδήποτε μειονέκτημα (έστω κι αν η ιστορική πείρα βεβαιώνει το αντίθετο). Αρκεί, με πολλαπλάσια από κάθε άλλον σεμνότητα, να αποδείχνει ο φορέας του ονόματος στην πράξη ότι θα άξιζε να είν