IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

     ''Vivere periκωλοsamente'' (*) Κάθε φορά που η δημοσιογραφία γίνεται η ίδια είδηση, είμαστε σίγουροι ότι κάτι κακό έχει πράξει ή της έχει συμβεί, ίσως επειδή και αυτή προτιμά να διακινεί κακές ειδήσεις, αρνητικές, δυσάρεστες. Κι όταν η ζωή δεν παρέχει σε επάρκεια νέα αυτού του περιεχομένου, ένα τμήμα της δημοσιογραφίας, γυάλινο και χάρτινο, δεν διστάζει να τα κατασκευάσει μόνη της, και να τα πλασάρει σαν αυθεντικά και διαπιστωμένα. Οταν λοιπόν η δημοσιογραφία γίνεται είδηση επειδή κάποιος τρίτος –ένας θεσμός ή μια ομάδα ανθρώπων– την επιτιμά για την ποικίλη κακότητά της (ηθική, αισθητική, πολιτική) και εύχεται ή απαιτεί τον αναπροσανατολισμό της, ο νους πάει σε έναν όρο στον οποίο επέμενε ο Αριστόβουλος Μάνεσης: «αυτορρύθμιση». Αυτή ήταν η συμβουλή του σε όσους τον ρωτούσαν, εμπιστευόμενοι τη βαθιά πείρα του, πώς θα μπορούσε το δημοσιογραφικό σώμα να λειτουργεί τηρώντας ορισμένες αρχές. Ημασταν ακόμα στον 20ό αιώνα, προς τα τέλη του, και τα δημοσιογ

Την άνοιξη του 2011 δεκάδες και μερικές φορές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες φώναζαν απευθυνόμενοι προς τη Βουλή «κλέφτες, κλέφτες». Το σύνθημα αυτό, ένα από τα κυρίαρχα των Αγανακτισμένων, είναι ισοπεδωτικό, επειδή υπάρχουν πολλοί βουλευτές που δεν είναι κλέφτες και λαμόγια. Επίσης, είναι απλοϊκό έως και παραπλανητικό, επειδή το δημόσιο χρέος που οδήγησε στα Μνημόνια δεν προέκυψε από τις κλεψιές υπουργών και βουλευτών. Αυτό το σύνθημα, εντούτοις, έθεσε, έστω και στρεβλά, το μείζον πρόβλημα της κλεπτοκρατίας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι από την κλεπτοκρατία επωφελούνται περισσότερο οι πολιτικοί. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν καταλυτική ευθύνη για την ανάπτυξη και εδραίωση του κλεπτοκρατικού, σπάταλου, ανορθολογικού και παρασιτικού μοντέλου, που έριξε την Ελλάδα στον γκρεμό. Ως φορείς της λαϊκής εντολής και ως έχοντες καθήκον την υπεράσπιση του δημόσιου χρήματος και του εθνικού συμφέροντος, όφειλαν να έχουν λειτουργήσει διαφορετικά. Ιστορικά, η ανάπτυξη της οικονομίας και η δημι

  Σκίτσο του Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα και η ολιγαρχία των ΜΜΕ Στο  προηγούμενο κείμενό μου  είχα υποστηρίξει ότι το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα είναι ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εξουσίας δημιουργεί και αναπαράγει τις πολιτικές ελίτ. Και είναι αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα διότι οι πολιτικές ελίτ, στο όνομα δήθεν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πολιτών και της κοινωνίας, σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετούν πρώτα, πάνω απ’ όλα και σε μέγιστο βαθμό τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα εξουσίας και χρήματος, σε βάρος βέβαια των πολιτών και της κοινωνίας. Μόνο ψίχουλα ωφέλειας προκύπτουν για τους πολίτες και την κοινωνία από τη δράση των πολιτικών ελίτ. Για τα ψίχουλα αυτά, βέβαια, δεν αξίζει να υπάρχει το παρόν πολιτικό σύστημα που δουλεύει αποκλειστικά προς όφελος των ελίτ. Και είναι μόνο η αδράνεια και η χαμηλή ποιότητα της σκέψης που διαχέουν στη κοινωνία οι πολιτικές ελίτ, μέσω των διαπλεκόμενων μαζί τους, με διάφορους τρόπους, ΜΜΕ, που εμποδίζουν

Συστατικό της παράδοσης των εξεταστικών επιτροπών, και γενικότερα της πολιτικής μας παράδοσης, είναι και η πλήρης σχετικοποίηση της σημασίας των πολιτικών ευθυνών, μέχρι μηδενισμού της, επειδή υποτίθεται ότι το παν είναι οι ποινικές ευθύνες. Παρόλο το προφανές βάρος τους με τα κριτήρια της ηθικής, συνηθίζουμε να τις θεωρούμε περίπου αμελητέες και σίγουρα συγχωρητέες. Κάτω από τον όρο «πολιτικές ευθύνες» σκεπάζουμε όχι τόσο ό,τι δεν ξέρουμε  αλλά πρωτίστως ό,τι δεν θέλουμε ή δεν τολμάμε να μάθουμε, διερευνώντας το μεθοδικά και τίμια. Γι’ αυτό και κατάντησε ακίνδυνος, αδιάφορος, δίχως σοβαρό αντίκρισμα. Η παράδοση δεν είναι οπωσδήποτε καλή και αξιοσέβαστη. Μόνο η νοσταλγία την εξωραΐζει αυθαιρετώντας, και η ανάγκη μας για κάτι θετικό και παρήγορο. Στην παράδοση των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής, λ.χ., τα άξια λόγου γνωρίσματα υπολείπονται σαφώς των ανάξιων: πρακτική εντυπωσιασμού από την εκάστοτε πλειοψηφία, προθέσεις συμψηφισμού και ροπή στην κωλυσιεργία από την εκάστοτ

  Σας βαρέθηκα όλους μαζί Η συνήθης  πρακτική. Πρώτα  θορυβούμε. Στην  συνέχεια σκάνδαλα αποκαλύπτουμε. Και στο  τέλος μηδέν  στο πηλίκον. Περίπου «όλα καλώς και νομίμως καμωμένα». Με την  υποσημείωση «αφού ο δολοφόνος δεν πιάστηκε  στα πράσα  ε τότε που είδατε   φόνο;» Τα  δεδομένα  συγκεκριμένα και γνωστά.  'Ενα:  η Hellas  (να την κλαις και να  γελάς) η μεγαλύτερη  εφημεριδοχώρα   ολόκληρης  της  γηραιάς Ηπείρου. Αν μάλιστα προσθέσουμε και  την πληθώρα του  αθλητικού  τύπου  τότε η αναλογία, ανά κάτοικο, μας στέλνει στην κορυφή  της παγκόσμιας πυραμίδας των Media! Δύο:  η  Hellas η κατώτερη  χώρα  σε  ανάγνωση εφημερίδων. Τουτέστιν  ο  Ελληνας ο  πιο ακατάδεκτος «πελάτης». Οχι  μόνο τώρα  αλλά και  παλιά. Οπου  το  «γλέντι  τρικούβερτο».  Φανταστείτε ότι  στην  διαδρομή, με τον «ηλεκτρικό»  Κηφισιά-Πειραιάς,  σπανίως  έβλεπες-προ κρίσεως-κάποιον  να  διαβάζει  εφημερίδα. Συνήθως   Free Press.  Ανοιγε,  έριχνε  βλέμμα, έκλεινε,  πέταγε. Καθ

Στη νομική υπάρχει μια ρήτρα που λέει «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Κοινώς, δεν μπορεί να είσαι απατεώνας και να κατηγορείς τον άλλον ότι είναι απατεώνας. Όχι ότι δεν μπορείς. Στην Ελλάδα όλα τα μπορείς. Αλλά, αν η δουλειά σου είναι να υπηρετείς το λαό, είσαι υποχρεωμένος να είσαι καθαρός. Επειδή δουλειά σου είναι να είναι ο λαός καθαρός. Και ο λαός λειτουργεί με πρότυπα. Χτες κατατέθηκαν τα πορίσματα των κομμάτων για τη διαπλοκή. Δηλαδή για το χρήμα των κομμάτων και για τη σχέση μίντια- τραπεζών- πολιτικών. Τα πορίσματα δεν μας είπαν τίποτε που δεν ξέραμε εδώ και χρόνια και που δεν ήταν γνωστό και στον τελευταίο Έλληνα. Μας είπαν, όμως μερικά σημαντικά πράγματα: Ότι ακόμα κι όταν υπάρχει καραμπινάτη σχέση διαπλοκής ενός μίντια με κυβερνήσεις προκειμένου ο μιντιάρχης να ευνοεί τις κυβερνήσεις για να του δίνουν δημόσια έργα, τότε φταίει ο μιντιάρχης, το Μέσο, ο τραπεζίτης αλλά  κανένας υπουργός, υφυπουργός, γραμματέας καμιάς κυβέρνησης . Γιατί γίνεται αυτό; Επειδή, αν

«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα » - απ’ ό,τι φαίνεται, ο ΔΟΛ μπαίνει στην τελική ευθεία, στην οποία μπήκε πριν λίγα χρόνια η «Ελευθεροτυπία» και στην οποίαν υπάρχει ο κίνδυνος να μπουν κι άλλες εφημερίδες. Η στήλη  εύχεται ολόψυχα  οι εφημερίδες του ΔΟΛ να αποφύγουν την αναστολή έκδοσης ή το κλείσιμο, καθώς και  να σωθούν όλες οι θέσεις εργασίας  στο κλυδωνιζόμενο «Συγκρότημα». Θήτευσε και η ταπεινότης μου εκεί επί δεκαετίαν και θα ήθελα οι συνάδελφοι στον ΔΟΛ να μην περάσουν τα σαράντα μαύρα κύματα που πέρασε η «Ελευθεροτυπία», ώσπου η ίδια της η εκδότρια να τη στραγγαλίσει. Η εκδότρια βεβαίως ήταν μόνον το πρόσωπο, οι  αιτίες όμως  και το  αποτέλεσμα  εκείνου του θανάτου είχαν να κάνουν με την κρίση στην οποίαν περιήρχετο τότε και περιδινίζεται σήμερα η χώρα. Κρίση η οποία δεν θα μπορούσε να  στηθεί , αν ο Τύπος δεν είχε  συμμετάσχει στο έγκλημα  - το μεγαλύτερο μέρος του. Εκδότες και δημοσιογράφοι.  Ας αφήσουμε, για σήμερα, στην άκρη τις εξαιρέσεις , η πραγματικότ