Αρχαιοελληνικός και πατερικός παραμυθητικός λόγος
Κι ωσάν από την θάλασσαν ποτέ νερόν δεν λείπει, / ουδ’ άνθρωπος ευρίσκεται στον κόσμον χωρίς λύπη. (Γιούστος Γλυκύς, Πένθος θανάτου, ζωής μάταιον και προς Θεόν επιστροφή, 16 αι.) Οι λέξεις πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, όπου διάβασα την τιμητική πρόσκληση της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου με θέμα «Τέλος της ζωής στον καρκίνο: η ανατριχίλα των συνόρων» , έμοιαζαν ψύχραιμες, ακόμα και ψυχρές. Ετσι συμβαίνει με τις γραμμένες λέξεις, πριν τις ανάψει η μνήμη κάθε αναγνώστη τους, πριν τους δώσει το βαρύ τους νόημα η διασταύρωσή τους με την προσωπική εμπειρία του καθενός, με το φορτίο της ζωής του, που ορθότατα ο Κωστής Παλαμάς τη χαρακτηρίζει «και τραγική και αγία και μία» . Η επιστημονική αυστηρότητα των λέξεων δεν τις καθιστά ουδέτερες. Κάθε άλλο. Πίσω τους, μέσα τους, διαβάζει κανείς την αγωνία και το βαθύ ενδιαφέρον. Την αγωνία των θεραπόντων για τη μοίρα του προσώπου που έχουν απέναντί τους, δίπλα τους, ανίατα πληγωμένο από μιαν αρρώστια που η λαϊκή ευαισθ