Είναι η Λογοτεχνία, ανόητε.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όλο και πιο έντονη ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ κάποια ενδιαφέροντα διαβάσματατά μου, εν είδει μιας άξιας λόγου συνεισφοράς σε ένα κοινό αποταμίευμα. Είχα μάλιστα επιλέξει και τον τίτλο του κειμένου: "Διαβασμένα μοιρασμένα". Με την επιστροφή στην... πεζή καθημερινότητα επικράτησαν δεύτερες σκέψεις και το πράγμα ξεχάστηκε. Μέχρι που είδα το άρθρο του Τ. Θεοδωρόπουλου, με τίτλο: "Η πιο βάρβαρη λογοκρισία" (Καθημερινή, 30/09/18). Η βασική θέση του άρθρου ότι "από τη λογοτεχνία μπορείς να μάθεις πιο πολλά από την ιστορία", με βρίσκει απολύτως σύμφωνο και πολύ θα ήθελα να το υποστηρίξω και εγώ με το σημερινό κείμενό μου. Γράφει ο κ. Θεοδωρόπουλος: Ναι, υπάρχει μια διάνοια της γραφής η οποία διαφέρει από τη διάνοια της επιστήμης αυτή που αναπτύσσει τη σκέψη της χωρίς να καταλήγει απαραιτήτως σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Η μεγάλη λογοτεχνία είναι παιδεία ευαισθησίας. Καλλιεργεί το αίσθημα των λέξεων, του