IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Διάλογος περί οικειοθελούς υποτέλειας του Ετιέν ντε Λα Μποετί εκδόθηκε στη Γαλλία το 1576, ενώ μαίνονταν οι θρησκευτικοί πόλεμοι μετά τη σφαγή των Ουγενότων τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου και έχει ταξινομηθεί  ως ένα από τα πολλά φυλλάδια κατά της μοναρχίας και υπέρ του δικαιώματος της εξέγερσης κατά του τυράννου. Στην πραγματικότητα, το έργο του Γάλλου διανοούμενου αποτελεί μια ολοκληρωμένη σκέψη επικεντρωμένη σε ένα θέμα που του φαίνεται παράδοξο: την παθητική αποδοχή της κυριαρχίας από την πλευρά των ανθρώπων, δηλαδή την «οικειοθελή υποτέλεια». «Όχι, δεν είναι καλή η εντολή των πολλών·  ένας είναι ο αρχηγός, ένας ο βασιλιάς». Με αυτόν τον τρόπο ο Οδυσσέας, σύμφωνα με τη διήγηση του Ομήρου, απευθύνθηκε στη συνέλευση των Ελλήνων. Αν είχε σταματήσει στη φράση «δεν είναι καλή η εντολή των πολλών» δεν θα μπορούσε να έχει πει καλύτερο πράγμα. Και αν ήθελε να φανεί ακόμα πιο μυαλωμένος, έπρεπε να προσθέσει πως η κυριαρχία των πολλών δεν μπορεί να είναι φρόνιμη δ

Γύρω στα οκτώ χρόνια   στην   κλίνη του Προκρούστη , ως φαίνεται, αποκτήσαμε   το Σύνδρομο της Στοκχόλμης . Ισως να μην τη βρίσκουμε ακόμα με τους δανειστές-βασανιστές μας, αλλά πολλοί από μας πλέον αδιαφορούν ή φέρονται σαν να αδιαφορούν. Κάποιοι ξοδεύουν τον θυμό και την οργή τους στην απελπισία. Κάποιοι άλλοι περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία, όταν η εκ νέου έλευση του Κυρίου θα ωριμάσει τις συνθήκες, ώστε να Τον κατανοήσουμε. Ισως, εν τέλει, οι μόνοι μακάριοι, υπό την έννοια της αγίας βλακείας, να είναι εκείνοι που ευθύς εξαρχής έλεγαν ότι καλά μας κάνουν οι ξένοι, ότι εμείς με τον τρόπο ζωής μας φταίμε για όσα παθαίνουμε.   Εχουν συζητηθεί όλα , αλλά το μαρτύριο επαναλαμβάνεται ημέρα με την ημέρα  σαν να μην έχει συζητηθεί τίποτα . Και μάλλον  αυτό ακριβώς  είναι η ουσία της παρακμής μας. Η κάθε ημέρα  περιέχει τις δικές της σκηνές μιας ατελεύτητης όπερας-μπούφας. Ο κ.  Τσακαλώτος  στέλνει στους δυνάστες-δανειστές μια  λευκή επιστολή ως άλλη λευκή επιταγή , για να γράψει πά

  Στόχος κάθε εκπαιδευτικού συστήματος είναι η δημιουργία των εγκεφαλικών-νοητικών προϋποθέσεων για την εκδήλωση των κοινωνικών συμπεριφορών που υπηρετούν καλύτερα τις ανάγκες της εκάστοτε εξουσίας Οι πιο μεγαλειώδεις αλλά και οι πιο αποτρόπαιες εγκληματικές πράξεις των ανθρώπων επηρεάζονται από τις κοινωνικές, ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες μέσα στις οποίες εκφράζεται η ανθρώπινη φύση μας.  Η συμπεριφορά μας επηρεάζεται δραματικά από τις πρώιμες εμπειρίες μας στο ιδιαίτερο οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον: αν τα βιώματά μας είναι καταστροφικά τότε και η συμπεριφορά μας -απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους- θα είναι κατά κανόνα καταστροφική. Πόση όμως συνείδηση των πραγματικών κινήτρων της λεγόμενης «απάνθρωπης» συμπεριφοράς τους μπορούν να αντέξουν οι άνθρωποι; Σε αυτό το αποφασιστικό ερώτημα επιχείρησε, το 1963, να απαντήσει ένα πρωτοποριακό τότε ψυχολογικό πείραμα το οποίο θα παρουσιάσουμε σήμερα, όχι μόνο επειδή πιστεύουμε ότι είναι επίκαιρο

Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας   Μια διδακτική ιστορία   -Δεν μπορώ του είπα. Δεν μπορώ! -Σίγουρα; με ρώτησε αυτός. -Ναι. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να σταθώ μπροστά της και να της πω τι νιώθω… Ξέρω, όμως, ότι δεν μπορώ!!! Ο Χόρχε κάθισε σαν το Βούδα πάνω σ΄ εκείνες τις φριχτές μπλε πολυθρόνες του γραφείου του χαμογέλασε, με κοίταξε στα μάτια και, χαμηλώνοντας τη φωνή όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να τον ακούσουν προσεκτικά, μου είπε: -Να σου πω μια ιστορία…  Και χωρίς να περιμένει να συμφωνήσω, ο Χόρχε άρχισε να αφηγείται: “Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του… Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο