Γιατί λυπάμαι την Αθηνά Ωνάση
(...) όταν μιλώ για πατρίδα, εννοώ την αίσθηση του σπιτιού που (είτε είναι παλάτι είτε μπάζει νερά από τα σπασμένα τζάμια του) πάντα σε περιμένει για να σε κρύψει από τον κόσμο που σε κούρασε, σε πλήγωσε, σε πρόδωσε. Και για αυτή την απερίγραπτα τρυφερή αίσθηση η οποία σε κατακλύζει κάθε φορά που θυμάσαι τους δικούς σου, τους αγαπημένους σου, και που στις δύσκολες στιγμές σε εντυπωσιάζει με τη δύναμη που μπορεί να σου δώσει. Αυτό είναι το «σπίτι» που άνθρωποι όπως η Αθηνά δεν φέρουν εντός τους. Και το τεράστιο κενό που προκαλείται από την απουσία του δεν μπορούν να το καλύψουν όλα τα εκατομμύρια και όλοι οι Ντε Μιράντα Νέτο του κόσμου. Οταν πουλάς το σπίτι σου, καλό είναι πριν να έχεις εξοφλήσει τους εσωτερικούς λογαριασμούς σου Tην περιουσία του καθένας τη διαχειρίζεται όπως επιθυμεί: την αξιοποιεί, την έχει να κάθεται, της βάζει φωτιά και χορεύει στα αποκαΐδια. Αυτό πίστευα πάντα ότι ισχύει και για την περίπτωση της αμύθητης (λένε) περιουσίας που άφη