IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σιγή ιχθύος για το Μπαχρέιν Μια εξέγερση, μια εισβολή  Οι εικόνες στο Αλ Τζαζίρα επαναλαμβάνονται και ο αραβικός κόσμος μοιάζει μετέωρος μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες στην Υεμένη, πολλές φορώντας μπούργκα, ζητούν την παραίτηση του προέδρου και περισσότερη δημοκρατία. Στη Συρία, η φωτιά ανάβει εδώ κι εκεί, ενώ το καθεστώς μοιάζει ανίκανο να απαντήσει με οτιδήποτε άλλο εκτός από σκληρή καταστολή. Στην Αίγυπτο, ο πρώην πρόεδρος και οι δύο γιοι του συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν από την αστυνομία, με τον πατέρα Μουμπάρακ να εισάγεται σε νοσοκομείο ύστερα από καρδιακή κρίση. Η αστυνομική έρευνα αποδεικνύει τουλάχιστον ότι το κίνημα δεν έχει ανακοπεί και, βήμα προς βήμα, καταφέρνει να επιβάλλει αλλαγές. Στη Λιβύη, ένα είδος ισορροπίας έχει παγιωθεί ανάμεσα στις δυνάμεις του συνταγματάρχη Καντάφι και τους εξεγερμένους. Το αβέβαιο αυτό σκηνικό δεν πρέπει να κρύβει την ουσία: το κίνημα που ξεκίνησε από τ

Εξεγέρσεις, επεμβάσεις και θεωρίες συνωμοσίας Oι αραβικές εξεγέρσεις συνάντησαν εξαρχής την καχυποψία ευρέoς φάσματος κρατών, πολιτικών δυνάμεων και αναλυτών. Αλλοι παρακινούμενοι από το κρατικό συμφέρον και άλλοι από ιδεολογικές εμμονές, βιάστηκαν να ερμηνεύσουν την εκδίωξη των Μπεν Αλι και Μουμπάρακ ως στρατιωτικά πραξικοπήματα υπό αμερικανική καθοδήγηση. Η επέμβαση των Δυτικών στη Λιβύη και η εξάπλωση της πυρκαγιάς στην αντισιωνιστική Συρία ενίσχυσαν την υπόνοια μιας μεγάλης, ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας, στο ίδιο μήκος κύματος με τις «βελούδινες επαναστάσεις» της Ανατολικής Ευρώπης. Την οπτική αυτή υιοθετούν και ριζοσπαστικών αντιλήψεων αναλυτές, οι οποίοι όσο καυτηριάζουν την Αμερική, τόσο αναπαράγουν την αυταπάτη της « παντοδυναμίας » της, ενισχύοντας την πολιτική μοιρολατρία. Ασφαλώς, κρατικές συνωμοσίες γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Για τον σκοπό αυτό υπάρχουν η CIA, η Μοσάντ, η FSB (πρώην KGB) και όλες οι σοβαρές, μυστικές υπηρεσίες του κόσμου, με τις στρατιές των α

अपबिख EPANASTASI «Τεκτονικές» μεταβολές στην παγκόσμια οικονομική και γεωπολιτική ισορροπία «εγκυμονεί» η αραβική επανάσταση, που συνεχίζει να εξαπλώνεται γεωγραφικά, απειλώντας τώρα το Μπαχρέιν και πλησιάζοντας τις πετρελαιοπηγές του Κόλπου, αλλά και να βαθαίνει κοινωνικά, εμπλέκοντας ευρύτερα στρώματα, όπως τους Αιγύπτιους εργάτες, που συνεχίζουν να απεργούν, καταλαμβάνοντας εργοστάσια, «εκπαραθυρώνοντας» διευθυντές κρατικών επιχειρήσεων και αγνοώντας την παράκληση του Στρατού να γυρίσουνε στη δουλειά. ‘Όπως όλες ανεξαίρετα οι μεγάλες επαναστάσεις, έτσι και η αραβική χαρακτηρίζεται από την ορμητική είσοδο των λαών στο «προσκήνιο» της πολιτικής και της ιστορίας. Συνιστά «προνομιακή» στιγμή στην ιστορία του αραβικού έθνους, που, με μερικές εξαιρέσεις, παρέμεινε ουσιαστικά στο περιθώριο των νεώτερων χρόνων, αντικείμενο μάλλον, παρά υποκείμενο της ιστορίας του. Το παράξενο δεν είναι ότι ξεσηκώνονται οι ‘Αραβες, το παράξενο είναι ότι άργησαν τόσο πολύ. Είναι αδύνατο να προ