IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τα τέσσερα προβλήματα της Ελλάδας. Η νέα ελληνική κυβέρνηση παραλαμβάνει μια χώρα η οποία αντιμετωπίζει μια σειρά από σοβαρά προβλήματα: Έχει ήδη συμπληρώσει μια δεκαετία αφ’ ότου χρεοκόπησε, πληθυσμιακά έχει εισέλθει σε φάση συνεχούς δημογραφικής συρρίκνωσης, απέναντί της έχει μια όλο και πιο απειλητική Τουρκία και παράλληλα δέχεται ένα μεγάλο μέρος από τις μεταναστευτικές ροές που στο εξής θα καταφθάνουν στην Ευρώπη. Δημογραφική κατάρρευση Από τις παραπάνω διεργασίες, η σημαντικότερη είναι σίγουρα η εν εξελίξει δημογραφική κατάρρευση, διότι αυτή οδηγεί τον ελληνισμό στον βιολογικό του αφανισμό. Σχετικά, αρκεί να αναφερθεί ότι το 2019 θα είναι η ένατη συνεχόμενη χρονιά μείωσης του ελληνικού πληθυσμού εξ αιτίας της υστέρησης των γεννήσεων έναντι των θανάτων. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έφυγαν επίσης στο εξωτερικό μισό εκατομμύριο νέοι Έλληνες. Δηλαδή στην πράξη η χώρα υπέστη έναν δημογραφικό ακρωτηριασμό και μια μείωση του παραγωγικού της δυναμικού που μόνο μια βαριά πολεμ

Υπάρχει βεβαίως και μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτό που ξορκίζουν οι χλευαστές των «δραχμιστών» μπορεί να μας συμβεί από βούληση τρίτων. Και τότε θα φέρουν βαριά ευθύνη, ακριβώς γιατί δεν κάτσαμε να συζητήσουμε τους όρους με τους οποίους θα επιδιώξουμε να το διαχειριστούμε. Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστροφή στη δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες, χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία και με όρους ταπεινωτικής αποπομπής από την ευρωζώνη που θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν οι δανειστές, αποτελεί μία εξαιρετικά προβληματική διαδικασία. Και προφανώς απευκταία. Μία χώρα χρεοκοπημένη, με πληθυσμιακή συρρίκνωση χωρίς παραγωγική βάση, χωρίς εξαγωγικό προσανατολισμό, που έχει αφήσει στη τύχη της την πρωτογενή παραγωγή και στηρίζεται μόνο στις φυσικές ομορφιές και την πολιτιστική της κληρονομιά δεν είναι δυνατόν να σταθεί στα πόδια της με ένα αδύναμο εθνικό νόμισμα. Το πολύ-πολύ να καταντήσει απ’ άκρη σ’ άκρη τουριστική λουτρόπολη φτωχών ιθαγενών που θα τρέχουν

Εθνική στρατηγική.  'Εχουμε βιώσει εφτά χρόνια σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, με την ύφεση να αποτελεί το βασικό στοιχείο στις οικονομικές διεργασίες. Χρόνια καθοδικής πορείας με μερικές παύσεις, όπου διαφαίνεται η ανάκαμψη, αλλά δεν έρχεται. Η ανάπτυξη, που θα βασίζεται σε σταθερές θέσεις εργασίας, αποτελεί ακόμα όνειρο σε μια κοινωνία που μαστίζεται από τεράστια ανεργία και οικονομική δυσπραγία. Τα στοιχεία που αφορούν τα δημόσια έσοδα είναι θετικά, η υπερφορολόγηση όμως έχει φτάσει την κοινωνία στα όριά της. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι παράλληλα με την αύξηση των εσόδων, τα ληξιπρόθεσμα χρέη των πολιτών αυξάνονται. Είναι σαφές πως αυτή τη στιγμή προέχουν η αναπτυξιακή πολιτική και η ελάφρυνση των βαρών για τα λαϊκά στρώματα. Αντί γι' αυτά, μέσα σε αυτό το δυσοίωνο περιβάλλον, ορισμένοι εταίροι και δανειστές προβάλλουν νέες σκληρές αξιώσεις για περικοπές. Αξιώσεις οικονομικά παράλογες και κοινωνικά ατελέσφορες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οποιαδήποτε σύγκριση του κράτους του Ισραήλ με την Ελλάδα θα ήταν αρνητικότατη για τη χώρα μας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά κοινά ή παρόμοια μεγέθη όπως: -Μικρός πληθυσμός (8,5 εκατ στο Ισραήλ-11 εκατ. στην Ελλάδα) -Μια γλώσσα που δεν ομιλείται από άλλους λαούς -Μοναδικός Πολιτισμός -Λαοί με μακραίωνα ιστορία, που άντεξαν και ξεπέρασαν εφήμερους κατακτητές -Παρόμοιο σχεδόν θερμό κλίμα -Κακές σχέσεις με αρκετές από τις γειτονικές χώρες -Μεγάλη ομογένεια (ιδίως στις ΗΠΑ) -Συντήρηση κοστοβόρων ενόπλων δυνάμεων για αντιμετώπιση στρατιωτικών απειλών και κυρίως Τ-ο μέγεθος της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ως ο σημαντικότερος παράγοντας της ύπαρξης του κράτους. Στη δεκαετία του 80 το Ισραήλ, περικυκλωμένο από Άραβες «εχθρούς», που διέθεταν δημογραφική υπεροπλία και τη δύναμη του πετρελαίου, έπρεπε να ξεπεράσει και μια βαθειά οικονομική κρίση (οδηγούνταν σε οικονομικό κραχ) με υψηλότατους ρυθμούς ανόδου του πληθωρισμού. Οι πολιτικοί του με πρωτερ

Στην Ελλάδα, εδώ και κάποιες δεκαετίες, ηγέτη(ες) δεν είδαμε. Αντίθετα, συναντήσαμε κομματικές ηγεσίες, που συνέπραξαν στο να βιώνουμε τέτοιου βάθους οικονομική-πολιτική-πολιτισμική-αξιακή-κοινωνική κρίση. Οι σημερινοί δε ένοικοι των συστημικών κομμάτων (που ήσαν συνδιαχειριστές των πολιτικών αυτών αλλά και συνδαιτημόνες αυτών των πολιτικών ηγεσιών), ως να προήλθαν από παρθενογένεση, εγκαλούν με περισσό θράσος τους κυβερνώντες. Και άλλοι ζητούν εκλογές, ενώ άλλοι (όταν δεν φτιάχνουν νέα «κόμματα») ζητούν οικουμενική ή κυβέρνηση τεχνοκρατών. Έχουν άραγε αντιληφθεί, ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας κοινωνικός σχηματισμός σε κρίση ταυτότητας, στα πρόθυρα οικονομικοκοινωνικής κατάρευσης, με σοβούσα την ανθρωπιστική κρίση, με απειλές κατά της γεωπολιτικής της ενότητας ... Είναι γεγονός ότι οι κρίσεις μπορούν και δημιουργούν συνθήκες εμφάνισης νέων πολιτικών ηγεσιών, νέων ηγετών. Το αν εμφανισθεί ή όχι ένας νέος ηγέτης προσδιορίζετα από πολλούς παράγοντες. Δυστυχώς στην Ελλάδα, εδώ κ