IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου δεν αφήνουν αδιάφορη την Κίνα, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν απούσα από τη «Μεγάλη Θάλασσα». Τα εμπορικά και οικονομικά της συμφέροντα, το ενεργειακό, καθώς και θέματα ασφάλειας και σταθερότητας αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα της περιοχής για το Πεκίνο και δικαιολογούν την ανησυχία του για τη σύνθετη πραγματικότητα στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο. Η Κίνα έχει επενδύσει στις χώρες της Μεσογείου, κυρίως στις υποδομές, μεταφορές και ενέργεια, στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας «Μια ζώνη, ένας δρόμος», που εξήγγειλε ο Κινέζος πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, το 2013. Στην προοπτική αυτή εντάσσεται η κινεζική παρουσία σε μερικά από τα σπουδαιότερα λιμάνια της Μεσογείου, όπως της Τρίπολης στον Λίβανο, του Πορτ Ασχοντ στο Ισραήλ, του Πορτ Σάιντ και του Πορτ Σουδάν, της Μασσαλίας, της Βαρκελώνης και του Πειραιά. Από αυτά τα λιμάνια η Κίνα μπορεί να ελέγχει μια τεράστια περιοχή που φτάνει ώς τον Κόλπο του Αντεν, όπου είναι

Μια “είδηση-μήνυμα” κυκλοφορεί εδώ και ένα τρίμηνο, περίπου, που αφορά τη Συρία και η οποία αρχίζει να λαμβάνει τη μορφή χιονοστιβάδας: τ ο καθεστώς Άσσαντ αδυνατεί να αναπληρώσει τις απώλειες σε ανθρώπινο υλικό από τον εδώ και μια τετραετία πόλεμο φθοράς εναντίον του και πως, τούτη τη φορά, έχει πραγματικά αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρρευσή του. Όπως όλες του είδους, η “είδηση-μήνυμα” για το καθεστώς Άσσαντ είναι εξαιρετικά εκλεπτυσμένη. Συνδυάζει γεγονότα, δογματικές αντιλήψεις αλλά και επιθυμίες. Οι επιθυμίες αυτές, “επαναλαμβανόμενες”, παράγουν νομοτελειακές προσδοκίες στο υποσυνείδητο (subliminal expectations): ο Άσσαντ είναι τελειωμένος. Όπως και στο αποτελεσματικό μάρκετινγκ, έτσι και στην προπαγάνδα στόχος είναι οι “πελάτες”, -στην συγκεκριμένη περίπτωση η κοινή γνώμη στη Δύση αλλά και στη Μέση Ανατολή, που τελευταία βομβαρδίζεται συνεχώς επί τούτου από τα δυτικά ΜΜΕ. Από τα γεγονότα το πιο σημαντικό , χωρίς το οποίο δεν στέκεται η “είδηση- μήνυμ

Η Μεσόγειος υπήρξε κάποτε λίκνο πολιτισμών, που επηρέασαν καθοριστικά την πορεία της ανθρωπότητας. Η αρχαία Αίγυπτος, η Φοινίκη, η Ελλάδα και η Ρώμη -όλες τους μεσογειακές δυνάμεις- έβαλαν, λιγότερο ή περισσότερο, τα θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού, ο οποίος στην εποχή μας έγινε παγκόσμιος. Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και ειδικά ο Χριστιανισμός ήταν ένα κατεξοχήν τέκνο του “μεσογειακού κόσμου”, που απλώθηκε στη συνέχεια στην βόρεια και ανατολική Ευρώπη κι ακολούθως στον υπόλοιπο κόσμο.   Το Ισλάμ έγινε ισχυρή δύναμη και παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμός μόλις βγήκε από τις αραβικές ερήμους κι εξαπλώθηκε προς τις ανατολικές και νότιες ακτές της Μεσογείου. Στην ακμή της, τον 9ο μ.Χ. αιώνα, η ισλαμική αραβική αυτοκρατορία έλεγχε το 75% της μεσογειακής λεκάνης. Στη συνέχεια οι χριστιανικές δυνάμεις ανακατέλαβαν την ιβηρική χερσόνησο και τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου από τους Άραβες (11ος -15ος αι.) αλλά απώλεσαν επί πέντε αιώνες τον έλεγχο των Βαλκανίων, που αποτέλεσε τμήμα τ