Για την καλαισθησία των κειμένων
Μετράει περισσότερο σ' ένα κείμενο η εσωτερική καλαισθησία παρά η εξωτερική· τι κι αν περιτυλίγεται με περικοκλάδες και λευκότητα, τι κι αν μπορούν να το αναγιγνώσκουν και οι πιο αδαείς - άμα δεν εκπέμπει την εσωτερική του ομορφιά, δεν έχει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Οπως ξέρουμε από τον Ηράκλειτο «το αντίξουν συμφέρον» (το αντίρροπο ωφελεί) και ακόμα «εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν» (η άριστη αρμονία προκύπτει από το διαφορετικό)· και, επίσης, για να μην κουραζόμαστε, «αρμονία αφανής φανερής κρείττων» (η εσωτερική αρμονία είναι πιο ισχυρή από τη φανερή). Αυτή την αρμονία όφειλε να υπηρετεί η καλαισθησία του κειμένου· αυτή που βγαίνει από το βάθος, που υπηρετεί με συνέπεια την κοσμοεικόνα του συγγραφέα, την ευκρίνειά του, τον σεβασμό του προς τον αναγνώστη (και κυρίως όταν δεν χαϊδεύει αυτιά). Ποιος νοιάζεται για το περίγραμμα ή για κάποια σπανιότητα; Η ευκρίνεια και η κομψότης δεν έχουν τέτοια χρεία, πόσω μάλλον η ειλικρίνεια και το σθένος να μην
